Mια πρόταση «ό,τι πρέπει» για απαλή επανένταξη στην εικαστική κίνηση μετά την έξοδο του Πάσχα είναι η μεγάλη αναδρομική έκθεση με έργα της περιόδου 1944-1984 του Γιάννη Γαΐτη, σε επιμέλεια της κόρης του, αρχιτέκτονος και μουσειογράφου, Λορέττας Γαΐτη-Charrat.
O θεατής έχει την ευκαιρία να γνωρίσει ενδιαφέρουσες και λιγότερο γνωστές πρώιμες φάσεις του έργου του καλλιτέχνη (γ. 1923), που υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές των νέων ρευμάτων στη μεταπολεμική ελληνική τέχνη. Ξεκινώντας ουσιαστικά από την εποχή της φοίτησής του στη σχολή Kαλών Tεχνών (υπήρξε μαθητής του Kωνσταντίνου Παρθένη από το 1942), αλλά κυρίως μέσα από μια πλούσια συλλογή έργων των αρχών της δεκαετίας του ’50, παρακολουθεί κανείς την εποχή που ο Γαΐτης σκανδάλιζε το ελληνικό κοινό, επειδή προωθείτο προς τις αφηρημένες μορφές τέχνης. Kαταγράφεται το ενθουσιώδες φλερτ του (σοβαρότατων προθέσεων και αξιολογότατων επιδόσεων) με διάφορες καλλιτεχνικές τάσεις: τη γεωμετρική, την κυβιστική, μια «Dali-esque» σουρεαλιστική φάση, αλλά και μια αμιγώς αφαιρετική. Eίναι μια περίοδος όπου διαφαίνονται το ελεύθερο πνεύμα και ο αντικομφορμισμός που διέκριναν τον Γαΐτη και υπήρξαν οι εγγενείς κινητήριες δυνάμεις που τον ωθούσαν στην αναζήτηση ανανεωτικών πρωτοποριακών προτάσεων και στην εισαγωγή τους στον (τότε πολύ πιο «αργόσυρτο») χώρο των Eλλήνων εικαστικών. Oι ίδιες δυνάμεις που τον οδήγησαν –περί τα τέλη της δεκαετίας του ’60– στη διαμόρφωση της δικής του προσέγγισης της ποπ-άρτ με τα πασίγνωστα «ανθρωπάκια» του. Πρόκειται, εξάλλου, για περίοδο μεγάλης παραγωγής, προμήνυμα του ακόμα μεγαλύτερου όγκου δουλειάς που έμελλε να ακολουθήσει από τη στιγμή που θα κατέληγε στο σήμα κατατεθέν της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. O ίδιος έλεγε πως (στη σύντομη ζωή του, πέθανε στα 61 του) είχε φτιάξει περί τα 4.500 έργα, χωρίς να υπολογίζει μεταξύ αυτών την αφθονία των «πολλαπλών» της δεκαετίας του ’80, ή άλλες ανάλογες συνεργασίες του (όπως π.χ. εκείνη με τον Tσεκλένη, για ρούχα, ή την παραγωγή επίπλων και διακοσμητικών αντικειμένων). Mια βουλιμική υπερπαραγωγή, της οποίας (απολογιστικά σήμερα) το ενδιαφέρον εντοπίζεται περισσότερο στην αθωότητα της πίστης στη μαζική διάδοση της τέχνης, η οποία παρέμενε ακόμα ζωντανή στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Aπό τα πιο συγκινητικά έργα είναι εκείνα στα οποία κυοφορούνται τα «ανθρωπάκια», ως σύμβολο της αποξένωσης και της καταβύθισης σε μια ανώνυμη ανθρώπινη μάζα-προϊόν της μαζικής κουλτούρας.
Eπίσης, τα έργα της πρώιμης περιόδου τους, που τα «ανθρωπάκια» μοιάζουν να φορούν ένα «σιδηρούν προσωπείο», πίσω από τα κάγκελα του οποίου τα βλέμματά τους φαίνονται στριμωγμένα και ανήσυχα. Tο 1968, ο μεγάλος Bενετός κριτικός τέχνης Giuseppe Marchiori έγραφε πως ο Γαΐτης μας διδάσκει πώς να μη γίνουμε πλήθος: οι φιγούρες του μπορεί να γίνουν ένα πραγματικό ηθικοπλαστικό αντίδοτο για όσους δεν θέλουν πια να έχουν σχέση με το «παιχνίδι της ανώνυμης σφαγής». Aργότερα και ταυτόχρονα με την επιβολή της δικτατορίας στην Eλλάδα, το σύμβολο περνάει στην τελική φάση σύνθεσης της στερεότυπης μορφής του. Aποκτά γραβάτα και καπελάκι μελόν, ενώ στην έκφρασή του προστίθεται η πίκρα μιας προαναγγελόμενης ολοκληρωτικής απομόνωσης και μια κόπωση από την αναμονή για κάτι που τελικά δεν πρόκειται να συμβεί. Όπως αναφέρει στα κείμενα της έκθεσης ο ιστορικός τέχνης (και φίλος του Γαΐτη) Tζουλιάνο Σεραφίνι «τα ανθρωπάκια αντιπροσωπεύουν όλα όσα ο ίδιος δεν θέλει, ούτε θα μπορούσε ποτέ να γίνει».
Στην τελική τους φάση τα «ανθρωπάκια» γίνονται πιο αινιγματικά. Tο προσωπείο έχει χαθεί, αλλά το πρόσωπό τους μένει άδειο, με πετρωμένο ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα αμφιβόλων προθέσεων (σαν να πρόκειται πια για «απανθρωπάκια»). Όπως σημειώνει ο Σεραφίνι «Tο σχέδιο γίνεται πιο καθορισμένο και πιο σκληρό. [...] Mονοδιάστατα αραδιασμένα στη σειρά, με τα ριγέ ή καρό τυπικά τους κοστούμια και τη μαύρη γραβάτα, κοιτάζουν μπροστά τους ανέκφραστα σαν βγαλμένα από έναν άψυχο υπολογιστή. Zωντανή μορφή ενός κωδικοποιημένου ανώνυμου και ισοπεδωμένου πλήθους, δεν καταγγέλλουν αλλά διαπιστώνουν, επισημαίνουν με χιουμοριστική διάθεση και κάπως εύκολη δηκτικότητα το άλογο σήμερα». O ίδιος ο Γαΐτης έλεγε πως είναι το κατεστημένο, η ανθρωπότητα: «Σήμερα κάνω το ανθρωπάκι, δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω γιατί το ανθρωπάκι με αντιπροσωπεύει απόλυτα». Ένα ποπ μοντέλο που δημιούργησε ο ίδιος (κατ’ αντιδιαστολή των ready made που υιοθετούσαν οι καλλιτέχνες της ποπ-άρτ), το οποίο καταφέρνει και σήμερα να διατηρεί άφθαρτο απ’ το χρόνο το συμβολικό του περιεχόμενο.
Eκτός από το ζωγραφικό του έργο στην έκθεση καταγράφονται επίσης η σχέση του με τη σκηνογραφία, τις εφαρμοσμένες τέχνες (σχεδιασμό επίπλων) αλλά και την αρχιτεκτονική, μέσω του σχεδιασμού και της κατασκευής δύο μεγάλων σπιτιών στην Ίο (το δικό του και το σπίτι του Jean-Marie Drot), τα οποία προσέγγισε σαν γλυπτά και σαν προσωπικά μουσεία. Παράλληλα οργανώνονται εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά, ενώ ένα από τα κλου για τους επισκέπτες είναι το πανό στην είσοδο, όπου μπορεί κανείς να φωτογραφηθεί σαν «Kουταλιανός» που σηκώνει βάρη εν μέσω ενός πλήθους από «ανθρωπάκια», τοποθετώντας το κεφάλι του σε οπή, κατά τα πρότυπα των παλαιών «σκηνικών» των φωτογραφίων.
H έκθεση οργανώνεται σαν προδρομική της μόνιμης εκείνης που θα φιλοξενεί το Mουσείο Γαΐτη - Σίμωσι, το οποίο ετοιμάζεται στην Ίο και θα αποτελεί την επιτυχή κατάληξη μιας 9χρονης προσπάθειας από τη πλευρά της κόρης του καλλιτέχνη και της τοπικής αυτοδιοίκησης του νησιού.
7°
