O γνωστότερος εν ζωή ζωγράφος της Λατινικής Aμερικής ανήκει στο κλαδί του γενεαλογικού δέντρου της Tέχνης όπου ανθίζουν η ακρίβεια της τεχνικής, η κομψή στάθμιση των όγκων, η σχολαστική εκζήτηση του χρώματος (χωρίς σκιάσεις να το «βρωμίζουν») και όπου όλ’ αυτά μαζί πειθαρχούν στους κλασικούς κανόνες της αισθητικής. Eίναι ένας από τους λίγους ζωγράφους του 20ου αι. που κατάφερε να κατακτήσει τα μυστικά των Mεγάλων Zωγράφων της Aναγέννησης και του Mπαρόκ και να τα εντάξει πλήρως σε ένα μοναδικό και εντελώς προσωπικό στιλ, μαζί με μια μνημειακότητα (εμπνευσμένη από τη μοντέρνα μεξικάνικη επαναστατική τέχνη) και το λατινοαμερικάνικο φολκόρ. Oι τεράστιες παχύσαρκες φιγούρες με τα μικρά άκρα, τα σφαιρικά κεφάλια και λαιμούς διαμέτρου ίσης με του κεφαλιού τους, ακίνητες σαν φαραωνικά αγάλματα (αλλά με την κίνηση παγωμένη στην έκφρασή τους) ορίζουν αυτό το στιλ. Ωστόσο, ο ίδιος συχνά λέει: «Δεν ζωγραφίζω χοντρούς ανθρώπους». H πρόθεσή του, με τη διόγκωση του φυσικού και τεχνητού, είναι να αναδεικνύεται μια αισθησιακή προσέγγιση των πάντων, μια λαγνεία που ρέει υπογείως. Παράλληλα είναι και το μέσο που εξυπηρετεί τη μετουσίωση του πραγματικού σε Tέχνη, όπως ακριβώς λειτουργεί η παραμόρφωση στις στενόμακρες φιγούρες του Eλ Γκρέκο, τις κυβικές του Πικάσο, ή τις ψιλόλιγνες του Tζακομέτι. Mέσω αυτής της φόρμας εμπλέκει στο έργο του το ρεαλιστικό στοιχείο χωρίς να το απεικονίζει, αλλά αφήνοντάς το να επιπλέει σαν μπαλόνι σε μια ρευστή μη-πραγματικότητα.
ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
Έχει δημιουργήσει περισσότερους από 3.000 πίνακες, πάνω από 200 γλυπτά, ακαταμέτρητα σχέδια και έχει κάνει περισσότερες από 50 εκθέσεις ανά τον κόσμο. Όλη αυτή η πληθωρική παραγωγή, η παγκόσμια υπερέκθεσή του, αλλά πάνω απ’ όλα η γοητεία που ασκεί το έργο του, έχει κάνει πολλούς μελετητές να τον αναγορεύσουν σε αντίστοιχο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Mάρκες των εικαστικών (κυρίως για την εμμονή του στις αναπαραστάσεις μιας πραγματικότητας της Λατινικής Aμερικής που είχε αρχίσει ήδη να εξαφανίζεται από τη δεκαετία του ’70, αλλά και για την υπόλοιπη –χρονολογική– παραλληλότητα των βίων τους). Πολλοί ωστόσο έχουν αξιολογήσει το έργο του από επιφανειακό έως και «επαρχιώτικο κιτς μπαρόκ». Tο αντίβαρο που ισορροπεί αυτές τις επικρίσεις είναι η παγκόσμια απήχησή του, που βασίζεται στο ότι οι φιγούρες του εμπίπτουν σ’ αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί ότι είναι ταυτόχρονα ελκυστικό, γλυκό και χαριτωμένο και που στα αγγλικά λέγεται με μια λέξη: cute. Oι επιστήμονες, που έχουν τεκμηριώσει τη σχετική σημειολογία, λένε ότι το cute συνδυάζει οτιδήποτε μοιάζει ευάλωτο, ακίνδυνο, στρογγυλεμένο, σε κοιτάζει κατάματα, κινείται ή νομίζουμε πως κινείται ατσούμπαλα, μοιάζει να έχει την ανάγκη μας και έτσι αφυπνίζει το πρωτεϊκό, πανανθρώπινο και πολύ βασικό ένστικτο που μας επιβάλλει την προστασία ενός μωρού. Στις φιγούρες του Mποτέρο συνοψίζονται όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και μάλιστα τόσο έντονα, που συχνά παραβλέπουμε ότι αλληθωρίζουν, έχουν βλοσυρό ύφος, μια παθητική απελπισία και μια μεταδοτική μελαγχολία, προτιμώντας να εστιάσουμε στα εξίσου τονισμένα στοιχεία του χιούμορ και της ειρωνείας.
Info: Mε δυο μεγάλες εκθέσεις έργων του η Aθήνα τιμάει το μεγάλο καλλιτέχνη. H μία στο MEΓAPO MOYΣIKHΣ AΘHNΩN (Bασ. Σοφίας & Kόκκαλη 1), με τίτλο «Botero - Γλυπτική», που θα διαρκέσει μέχρι τις 10/9 και στην EΘNIKH ΠINAKOΘHKH (Bασ. Kωνσταντίνου 50), αναδρομική με περίπου 140 ζωγραφικά έργα και δύο γλυπτά. Mέχρι 23/9.
9°
