Δεν έχει κλείσει χρόνος από την εποχή που απ’ αυτές εδώ τις σελίδες παρουσίαζα το success story της οικογένειας Κουτσιανά, που έπαιρναν τη γενναία απόφαση να κάνουν μια τεράστια επένδυση και να δημιουργήσουν το 5ώροφο κτίριο-κόσμημα της Apivita στον πιο τσαλακωμένο από την ύφεση αθηναϊκό δρόμο του κέντρου, την οδό Σόλωνος.
Σήμερα, λίγους μήνες αργότερα και λίγα μέτρα παρακάτω, ένας άλλος επιχειρηματίας, ο Κωνσταντής Ροκόφυλλος, είναι έτοιμος να συστήσει στο αθηναϊκό κοινό τη δική του επένδυση. Το ονόμασε «Graffito», βρίσκεται στον αριθμό 34 του δρόμου, εκεί που ήταν κάποτε το γνωστό Atremide, και για να καταλαβαίνουν όλοι τι πουλάει το βάφτισε concept store με τη διαφορά ότι η τιμολογιακή πολιτική εδώ καμία σχέση δεν έχει με ό,τι μέχρι τώρα διαβάζαμε στα ταμπελάκια των concept stores. Γνωρίζω τον Κωνσταντή από την εποχή που ο πατέρας του ήταν πρέσβης στο Παρίσι, ένας γοητευτικός κοσμοπολίτης και σπάνιος πρέσβης μπορώ να πω, που ενεργούσε πάντα ευγενικά και ακαριαία σε κάθε σου πρόβλημα. Μιλώ εκ πείρας, έχω νιώσει στο πετσί μου την ευεργεσία τού να «χάνω διαβατήριο αλλά να βρίσκομαι με καινούργιο μέσα σε λίγες ώρες». Δεν ξέρω τι άλλο, εκτός από τον κοσμοπολιτισμό, κληρονόμησε από την οικογένειά του ο Κωνσταντής. Αλλά από τότε που τον γνωρίζω, σαν κάποιο δαιμόνιο να είχε κολλήσει στις αέρινες σόλες του, τον θυμάμαι να ταξιδεύει. Αυτή η πλευρά του χαρακτήρα του, ταξιδιάρικη και εξωστρεφής, αποτυπώνεται τώρα και στο Graffito του. Παιδικά ρουχαλάκια συγκατοικούν δίπλα σε νιπτήρες από το Βέλγιο, καφέδες από το Εκουαδόρ, κεντημένα γιλέκα του Ντάσιου, φιδίσιες μπαλαρίνες, βάζα, βότανα, γλυκά, δερμάτινα γάντια, φωτιστικά, καρέκλες από σκοινί, καναπέδες από την Ινδονησία και πάει λέγοντας. Όλα αυτά ασφαλώς δεν συνθέτουν ένα ορθόδοξο αθηναϊκό μαγαζί, ο μποέμικος αυτοσχεδιασμός του ιδιοκτήτη του, η ανέμελη απροσδιοριστία της κάθε γωνίας του, ανατρέπει κάθε προσανατολισμό που μπορεί να έχει κανείς μπαίνοντας σε ένα εμπορικό χώρο. Υπό αυτή την έννοια το Graffito είναι ένα απροσδόκητο, εντυπωσιακό, φάνκι, σχεδόν εξωτικό στέκι. Είμαι σίγουρη πως ο τρόπος που είναι στημένο αυτό το μαγαζί σύντομα θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα στέκια. Δεν είναι ακριβώς ένα κατάστημα, δεν είναι μόνο στέκι. Πας εκεί για να ψωνίσεις, να πιεις καφέ, να συζητήσεις, να μελετήσεις, να μυρίσεις, να διαβάσεις την εφημερίδα σου ή να φύγεις με ένα ζευγάρι γάντια που είδες κάποτε σ’ ένα ταξίδι και σου πήραν την καρδιά.
Το νέο στιλ που εγκαινιάζει το Graffito ενδεχομένως να πιάσει το κουρασμένο θηρίο της ύφεσης στον ύπνο. Και να εκφράσει τη ζωή μετά την κρίση: μίνιμαλ αισθήματα, γαλήνιος κοσμοπολιτισμός, πίστη στα ωραία πράγματα, στις προσιτές τιμές, στην παρεΐστικη διάθεση και στην αποδοχή της ανθρώπινης συνθήκης.
13°
