Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που κατασκεύαζε έπιπλα. Ο χώρος του εργοστασίου με τα μηχανήματα και τη χαρακτηριστική μυρωδιά από ροκανίδι ήταν η πρώτη μου παιδική χαρά. Ήταν, όμως, και το κατάστημα με τα χρώματα, τα υφάσματα, τις προτάσεις για τους χώρους που θα επιπλώνονταν. Μου αρέσει ακόμα να φτιάχνω πράγματα, να τα ονειρεύομαι, να τα σχεδιάζω, να τα κατασκευάζω. Αν και για το τελευταίο δεν υπάρχει χρόνος πια. Είναι κρίμα, γιατί η επαφή με τα υλικά είναι ένα μεγάλο κομμάτι της έμπνευσης. Τα αντικείμενα αυτά, όμως, χρειάζονται ένα χώρο για να ενταχθούν, κάπου που να κάνουν διάλογο με άλλα αντικείμενα, όγκους, επιφάνειες και φυσικά ανθρώπους. Εδώ βρίσκεται και όλη η μαγεία αυτής της δουλειάς, το πώς κινείται και ζει ο κόσμος με αυτά και μέσα σε αυτά. Αυτός είναι ο στόχος μου.
Αν και φετιχιστής, ως σχεδιαστής, δένομαι περισσότερο με τους ανθρώπους για τους οποίους έκανα αυτά που θεωρώ πετυχημένα. Άνθρωποι, οι οποίοι έχουν συμβάλει στη μέχρι τώρα πορεία μου, μπορώ να πω ότι είναι καταρχάς ο πατέρας μου, Αντρέας, ο οποίος με μύησε στο χώρο του επίπλου. Ο θείος μου, Χρήστος, με την ιδιαίτερη αισθητική του και τη στάση του απέναντι στα πράγματα, αλλά και ο βασικός μου συνεργάτης τα τελευταία 12 χρόνια, Σταύρος Παπαγιάννης.
Το ντιζάιν είναι κομμάτι του μέλλοντος. Από την αεροδυναμική μιας ανεμογεννήτριας, μέχρι την εργονομία μιας κουζίνας ή και μιας μπότας του σκι. Το ντιζάιν είναι μια λέξη που ανακαλύψαμε τα τελευταία 25 με 30 χρόνια, αλλά είναι και μια ανάγκη για πρόοδο που είχε πάντα ο άνθρωπος για να κάνει τη ζωή του λειτουργικότερη και φυσικά ομορφότερη. Πολλοί θα πουν πως η Ελλάδα δεν έχει βιομηχανική παραγωγή ούτε και ιδιαίτερη βιοτεχνική παραγωγή. Πώς λοιπόν θα επιβιώσει ένας βιομηχανικός σχεδιαστής; Ένας βιομηχανικός σχεδιαστής είναι καταρχήν σχεδιαστής, αλλά πάνω από όλα είναι καλλιτέχνης. Όλα γύρω μας έχουν ανάγκη από αλλαγή, από τέχνη, για να γίνουν καλύτερα, ομορφότερα και λειτουργικότερα. Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι παράδεισος, γιατί θέλει πολλή δουλειά, αρκεί να κοιτάξει κανείς με ανοιχτό μυαλό και χωρίς αναστολές.
Όλα τα υλικά και οι φόρμες έχουν γοητεία, φτάνει να συνδυαστούν σωστά για να αποκτήσουν ισορροπία αλλά και να υπερβούν την κοινή τους υπόσταση. Θα σχεδίαζα οτιδήποτε θα έκανε χαρούμενους αυτούς που αγαπώ. Για τη μεγάλη μου κόρη ένα σπίτι μέσα στη θάλασσα. Για τη μικρή μου κόρη ένα σπίτι δίπλα στο σπίτι της μεγάλης, με μια μεγάλη κοινή κουζίνα με μαγικά σκεύη για τη γυναίκα μου, που της αρέσει τόσο να μαγειρεύει.
Χαρακτήρας, ψυχή, υπέρβαση, ισορροπία. Αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης, και το ντιζάιν είναι τέχνη. Βέβαια μια τέχνη εφαρμοσμένη, διότι πρέπει να λειτουργεί – όχι μόνο να ωραιοποιεί το χώρο. Προτιμώ αισθητικά τη μαύρη λαμαρίνα από το ανοξείδωτο ατσάλι ή την ευτελή καστανιά από μια δρυ. Το καθένα τους, όμως, κάνει μια δουλειά και είναι στο χέρι του σχεδιαστή με ποια ιεράρχηση θα τα χρησιμοποιήσει.
Η φιλοσοφία της Cocomat έχει σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα, χωρίς όμως να είναι δογματική. Σε μια τόσο μπερδεμένη εποχή από φόρμες και συνθετικά υλικά, η εμμονή σε τέτοιες ποιότητες μού φάνηκε σαν όαση και ειδικά από μια ελληνική εταιρεία. Αυτή η συμπεριφορά προς το ξύλο, τα λινά και τα βαμβακερά υφάσματα, το φυτικό λατέξ, τον κοκοφοίνικα, μου φανέρωσε μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Υπήρχε, λοιπόν, ήδη ένα καλό συστατικό για μια πετυχημένη συνεργασία και μια καλή αφετηρία έμπνευσης.
Το πιο σημαντικό πρότζεκτ είναι αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα!
Σπούδασε στην περίφημη σχολή αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων και βιομηχανικού σχεδιασμού του Μιλάνου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συνεργάστηκε σε πολλά και διαφορετικά έργα στο Μιλάνο, τη Βαρκελώνη και το Παρίσι. Τα τελευταία 12 χρόνια ασχολείται με το σχεδιασμό εσωτερικών χώρων, αντικειμένων, εκθέσεων και γενικότερα με την εφαρμοσμένη εικόνα, ως συνιδιοκτήτης με τον Σταύρο Παπαγιάννη του μελετητικού γραφείου Stage design office. Ένα γραφείο το οποίο έχει αναλάβει κατά καιρούς υψηλού κύρους πρότζεκτ, όπως το κεντρικό κατάστημα της Toi & Moi στην Ερμού, τα κεντρικά γραφεία του ομίλου Λυμπέρη αλλά και του Λάκη Γαβαλά (Fashionland), καθώς και τα καταστήματα της εταιρείας Korres στο εξωτερικό. Για την Coco-Mat ο Γιώργος Κυριαζής σχεδίασε διάφορα έπιπλα, όπως κεφαλάρια, κομοδίνα και σεκρετέρ.
Σύγχρονα, πράσινα και έξυπνα, υπόσχονται να δώσουν νέα πνοή στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Οι αρχιτέκτονες πίσω από τέσσερα τέτοια έργα στην καρδιά της πρωτεύουσας μας μίλησαν γι’ αυτά.
Πώς θα ήταν η Αθήνα αν επικρατούσε ο τύπος της τούβλινης πολυκατοικίας χωρίς σοβάδες; Σίγουρα θα βλέπαμε μια άλλη εικόνα, πιο αυτόχθονη, παραδοσιακή ή χειροποίητη.
Ο Ομότιμος Καθηγητής του ΕΜΠ μιλάει για την Αθήνα και τα πολυσυζητημένα πρότζεκτ των τελευταίων χρόνων, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική στα νησιά, την τοπικότητα και την παγκόσμια αρχιτεκτονική
27°
