Θα ήθελα να ήμουν πιο «πράσινη» απ’ ό,τι είμαι. Το παλεύω κατά καιρούς, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε στο βρόντο. Τις πετυχημένες προσπάθειες πρασινοποίησης τις λέω σ’ όλο τον κόσμο, ενώ τις αποτυχίες μου τις κάνω γαργάρα. Όπως όλος ο κόσμος…
Δεν ιδρώνω φρικτά για το θαλάσσιο ελέφαντα: όταν βλέπω κανένα ντοκιμαντέρ και δεν είμαι πολύ στα καλά μου, βουρκώνω στην αναπόφευκτη σκηνή όπου ο ελέφαντας παίζει με το παγόβουνο ενώ η αισθαντική φωνή λέει: «Ο Μπόμπο παίζει τρυφερά με το αγαπημένο του μικρό παγόβουνο, ως πότε όμως; Ίσως μια μέρα να μην υπάρχει παγόβουνο, θάλασσα, ούτε καν ένας ευτυχισμένος θαλάσσιος ελέφαντας που να λέγεται Μπόμπο…». Δηλαδή εξανίσταμαι για τα παγόβουνα, που λιώνουν και κάνουνε τη Βενετία πιο σούπα απ’ ό,τι ήτανε, κι όχι για το θαλάσσιο ελέφαντα: αν είναι η ώρα του να πάει από κει που πήγε κι ο δεινόσαυρος, ποια είμαι εγώ να τον εμποδίσω.
Κι επειδή θα βγουν οι μουτζαχεντίν της οικολογίας τώρα να εξηγούν ότι διαταράσσεται η ισορροπία της πανίδας/χλωρίδας… οκέι, έχουνε δίκιο. Θα είναι ζημιά να εξαφανιστεί ο θαλάσσιος ελέφαντας. Ορκίζομαι να μην τον απειλήσω ποτέ, να μην του μιλήσω καν άσχημα, αν το φέρει η στιγμή. Αυτό είναι εύκολο (σάμπως θα πεταχτεί κανένας θαλάσσιος ελέφαντας μπροστά μου σήμερα-αύριο;). Το δύσκολο είναι να ορκιστώ ότι θα λειτουργώ οικολογικά στο σπίτι μου. Ότι θα κάνω τις σωστές κινήσεις, τις οποίες ξέρω, όπως ξέρουμε όλοι, αλλά στριμώχνομαι. Όχι επειδή βαριέμαι (που βαριέμαι κιόλας). Αλλά επειδή τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο θα ’πρεπε κι όλα περιλαμβάνουν επιπλέον διαδρομές, κουβάλημα και, το χειρότερο, προγραμματισμό…
Θα ήθελα π.χ. να πηγαίνω τις χαλασμένες ηλεκτρικές συσκευές μου στο κέντρο ανακύκλωσης του σούπερ μάρκετ, αλλά τις ξεχνάω συνέχεια – τις μεγάλες τις μάζεψε η ειδική υπηρεσία του Δήμου, τις μικρές τις έχω λουστεί. Ένα αερόθερμο σοβιετικής τεχνολογίας μένει παρκαρισμένο στο υπόγειο μαζί με ένα κιβώτιο σκατολοΐδια, που από τα πολλά καλώδια έχουνε γίνει ράστα σαν αυτόν από τους Locomondo. Όταν κατεβαίνω στο υπόγειο αναστενάζω με πίκρα, γιατί ούτε σήμερα θυμήθηκα να πάω το αερόθερμο στο σούπερ μάρκετ… και αναστενάζω με την ίδια πίκρα τρία χρόνια τώρα. Γιατί; Τι έκανα τρία χρόνια; Είχα κάτι πιο σημαντικό στην ατζέντα; Μήπως πήγαινα τα μπουκάλια κρασιών στην ανακύκλωση γυαλιού; Γιατί, όχι μόνο δεν τα πήγαινα, τα μάζευα σε μια σακούλα και τα έχωνα στην ξαδέρφη μου να τα πάει, με τη δικαιολογία «θα πας τα δικά σου έτσι κι αλλιώς/μένεις κοντά/είσαι καλός άνθρωπος/έχεις αμάξι/είμαι μουλάρα».
Οι δικαιολογίες μου είναι πολλές και οι περισσότερες τσίλικες: δεν τηγανίζω, άρα δεν έχω λάδι από τηγάνισμα να βάλω σε ειδικό δοχείο και να το πάω στην ειδική ανακύκλωση. Θα μπορούσα να έβαζα το (ελάχιστο!) λάδι από σαλάτες ή φαγητά σε ειδικό δοχείο και δεν το κάνω, όχι γιατί βαριέμαι (που βαριέμαι κιόλας), αλλά γιατί δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω: στην κυριολεξία, μαγειρεύω μισοκοιμισμένη διάφορα άθλια κατασκευάσματα που επειδή έχω μεγάλη οικογένεια, όλο και κάποιος έρημος γυρνάει λιμασμένος και τα χλαπακιάζει στα τυφλά. Δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση όμως, κάνω δηλαδή οικονομία στο ρεύμα και στη φθορά του καναπέ, του χαλακίου και του τηλεκοντρόλ. Μια και κάνω ντους με χλιαρό νερό, σβήνω τις λάμπες, κλείνω τις πόρτες, σιχαίνομαι το ερκοντίσιον, έχω ένα άχρηστο καζανάκι και βάζω αεροστόπ στις μπαλκονόπορτες, νιώθω μάλλον ενάρετος άνθρωπος κατά τα άλλα. Λίγο έλειψε να συμπληρώσω ότι έχω κόψει πολλές κακές συνήθειες, που σίγουρα έβλαπταν το οικοσύστημα όσο τις είχα τιμή-μου-και-καμάρι-μου. Ή ότι δεν οδηγώ, άρα δεν διασχίζω την Αθήνα με 500 κιλά μηχανής, μεταφορικά (απ’ όλες τις απόψεις), στην πλάτη μου. Ή ότι δεν καίω βενζίνη για τον ίδιο λόγο.
Απλώς, είναι πολλά: ο ηλιακός θερμοσίφωνας χάλασε, είχα βάλει έναν ολοκαίνουργιο στο προηγούμενο διαμέρισμα που έμενα (880 ευρώ), μετακόμισα, ο θερμοσίφωνας έμεινε εκεί και αρνούμαι να ξηλωθώ εκ νέου για δεύτερο ηλιακό (άι σιχτίρ). Μπαίνω στο ασανσέρ όταν είμαι ψόφια και δεν πάω από τις σκάλες. Με παίρνει ο ύπνος πριν κλείσω όλα-μα-όλα τα παλιοφώτα στο σπίτι. Φουντάρω στα σκουπίδια τα βαζάκια από μουστάρδες (ουστ) και, το χειρότερο, τυπώνω ό,τι γράφω. Αν δεν το ’χω τυπωμένο, δεν καταλαβαίνω τι έγραψα. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνω τι έγραψα, ακόμα κι αν το δω τυπωμένο με φλούο γράμματα στον απέναντι τοίχο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα: ξοδεύω χαρτί, ανακυκλωμένο μεν, πλην όμως χαρτί.
Και με σκάει ώρες-ώρες που δεν μπορώ να οικολογήσω περισσότερο από τόσο-όσο ή όσο-όσο – όχι επειδή βαριέμαι (που βαριέμαι κιόλας), αλλά επειδή με παίρνει η μέρα από κάτω όπως όλο τον κόσμο. Στις 11 το βράδυ δεν έχω κάνει τίποτα απ’ αυτά που θα ’θελα να είχα κάνει, τα φώτα καίνε, τα μπουκάλια μαζεύουν σκόνη, κανένας δεν θέλει να βουτήξει παπαρίτσα στο λάδι της σαλάτας, δεν έχω πάει το αερόθερμο στην ανακύκλωση και γι’ αυτό φτάνω στο σημείο να αδιαφορώ για το θαλάσσιο ελέφαντα. Που, όσο έχει το παγόβουνό του, μπορεί να παίζει με άνεση. Μετά ας εξαφανιστεί, στο φινάλε – όπως όλος ο κόσμος…
Η καρέκλα που πρωταγωνιστεί στα πανηγύρια, στις αυλές της επαρχίας και στις παραλίες, είναι το εμβληματικότερο έπιπλο των τελευταίων 100 ετών σύμφωνα με τους New York Times
Φιλικά προς το περιβάλλον συγκροτήματα γραφείων, ουρανοξύστες, μουσεία και μεγάλες κτιριακές εγκαταστάσεις που ανακαινίζονται αλλάζουν το πρόσωπο της πόλης
15°
