Πριν λίγες μέρες βρίσκομαι «καλεσμένη» σε δείπνο μαζί με άλλους τρεις φίλους. Η μέρα, η ώρα και το μενού έχουν γίνει γνωστά με mail, το τραπέζι λαμβάνει χώρα σε γραφείο-σπίτι γνωστών ντιζάινερ της μικρής μας πόλης, το δείπνο, τέλος, έχει τιμή ευρώ 24 (χωρίς το κρασί), για να σας εξηγήσω και τα εισαγωγικά στο «καλεσμένη».
Ήταν μια βραδιά που κύλησε όμορφα και χαλαρά, το φαγητό ήταν νόστιμο και πολύ ζεν (με τίποτα δεν θα μου χάλαγε τη δίαιτα, πες ότι έκανα), οι μουσικές υπέροχες και το ντεκόρ κάτι παραπάνω από κομψό. Φτάνω σπίτι μου και ψάχνω τα sites, στην Αμερική γίνεται χαμός με τα σπίτια-εστιατόρια της μιας βραδιάς, αλλά και στην Αθήνα μαθαίνω γίνονται παρόμοια «καλέσματα».
Σκέφτομαι πως η κακή οικονομική κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο γεννάει ιδέες, τα ξαφνικά ή και guerilla dinners θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, να εξελιχτούν σε βραδιές με live μουσικές και ωραίες κουβέντες ή και σε βραδιές με απροσδόκητες γνωριμίες μεταξύ αγνώστων, που με αφορμή τη χαλαρή ατμόσφαιρα ενός σπιτιού-εστιατόριου έρχονται πιο κοντά.
Kαθισμένη στον καναπέ μου με πιάνω να κοιτάζω το σαλονάκι μου με άλλο μάτι, μετράω χώρους, κόστη και κέρδη, και αργότερα ονειρεύομαι: στην πολυκατοικία αποφασίζουμε guerilla dinners καθ’ εκάστην και εκ περιτροπής ο κάθε όροφος, εγώ στη «μέρα» μου τους μαγειρεύω ρολό στο φούρνο με πατάτες –το σουξέ μου κατά γενική ομολογία–, χρεώνω το δείπνο ευρώ 10 κι είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Όχι μόνο γιατί ο χειμώνας το ζητάει αλλά και λόγω γενικού «συμμαζέματος», φέτος όλοι θα βρεθούμε γύρω από τραπέζια με ωραία φαγητά στα σπίτια μας-σπίτια μας ή στα σπίτια μας-εστιατόρια της μιας βραδιάς. Όσο το σκέφτομαι, καθόλου κακή ιδέα δεν το βρίσκω…
