Τριστινίκα, τέλη της δεκαετίας του ’80. Το ζεύγος Ακριβού και Αναστασίας Τσολάκη από την Αθήνα γεύεται τις χαρές και τις χάρες ενός μέρους που κατά γενική ομολογία όσων το έζησαν προσομοιάζει με τον Παράδεισο. Γυμνισμός, κρυστάλλινα νερά, ζωή στη φύση παρέα με τον ήλιο και κάποιες γελάδες που βόσκουν στα παρακείμενα χωράφια. Αυτή ήταν η Τριστινίκα της εποχής, μια μίξη χίπικης διαβίωσης και cool αναχωρητισμού για όσους ταξιδιώτες τη διάλεγαν για καλοκαιρινό προορισμό.
«Κύριε πιλότε, αφού σου αρέσει εδώ τόσο πολύ, γιατί δεν αγοράζεις μερικά στρέμματα γης, εφόσον πωλείται;» Μάχιμος αεροπόρος, ο Ακριβός Τσολάκης είναι ακόμα για τους ντόπιους «ο πιλότος». Αγοράζει δίχως δεύτερη σκέψη τα δώδεκα προς πώληση στρέμματα και χτίζει κάπου στις αρχές του ’90 έναν ξενώνα που δέχεται μόνο φίλους.
Η Χριστίνα και ο Αλέξης Τσολάκης, μικρά παιδιά τότε, θυμούνται εκείνα τα καλοκαίρια όπου πρωτομυούνται στη μαγεία μιας Χαλκιδικής, αγνής και ανόθευτης από τους νεοβάνδαλους του σήμερα. Και ντόπιους, και τουρίστες. Κάπως έτσι, με αυτόν τον μικρό ξενώνα, ξεκινάει η ιστορία του ξενοδοχείου «Δεσποτικό», που με τα χρόνια επεκτείνεται, μεγαλώνει, εμπλουτίζεται και αναμορφώνεται, μέχρι να έρθει στη σημερινή του μορφή: apartment hotel and suites.
Υπερντιζαϊνάτα δωμάτια. Ευρύχωρα, καλαίσθητα, εξοπλισμένα με όλα τα κομφόρ. Το κίτρινο των κτηρίων σε συνδυασμό με το πράσινο του γκαζόν, το μπλε της πισίνας και το γαλάζιο της θάλασσας του χαρίζουν μια αύρα μεξικάνικης χασιέντας. Το «Δεσποτικό» είναι φιλικό είτε για ζευγάρια και παρέες που θέλουν να ριλαξάρουν στην Τριστινίκα είτε για μποέμικες οικογένειες με μικρά ή και πολύ μικρά παιδιά, που αρνούνται να υποταχτούν στη μίζερη λογική του χαλκιδικιώτικου rooms to let, επιλέγοντας άνεση και ποιότητα σε προσιτή τιμή.
«Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν κάνουμε κάποιου είδους οργανωμένης προώθησης, διαφήμισης ή στοχευμένου μάρκετινγκ. Χρόνια τώρα, το “Δεσποτικό” πάει στόμα στόμα, ανάμεσα σε μας και τους ταξιδιώτες που το προτιμούν υπάρχει πλέον μια καλή προσωπική σχέση. Όποιος έρχεται ξαναέρχεται» λένε οι ιδιοκτήτες.
Περιπλανιόμαστε στους εξωτερικούς χώρους, ενώ δίπλα μας άλλοι τραβούν για την παραλία και άλλοι χαλαρώνουν στην πισίνα. Μια αφίσα προπαγανδίζει τη νυχτερινή ταινία, μιας και το «Δεσποτικό» διαθέτει και το δικό του μίνι θερινό σινεμά. Το ρόστερ του διαθέτει: 35 δωμάτια, 4 luxury σουίτες με σάουνα χαλάρωσης, υδρομασάζ και γυμναστήριο, σύνολο κλινών 100, παιδότοπο, μίνι μάρκετ, gift shop, γήπεδα τένις, ακόμα και υπαίθριο σκάκι. Αποφασίζουμε να κολυμπήσουμε στη θάλασσα. Γιατί η παραλία του «Δεσποτικού» είναι πεντάστερη. Και πέρα από το απέραντο γαλάζιο, διαθέτει και μια σπάνια για την Τριστινίκα ιδιωτικότητα.
Ξανά στους χώρους του ξενοδοχείου. Είτε για μεσημεριανό είτε για βραδινό γεύμα, η κουζίνα του «Δεσποτικού» πατάει σε μερικές σταθερές συνταγές και συνήθειες ελληνικής γεύσης. Και το σημαντικότερο, χρησιμοποιεί ολόδικά της προϊόντα, αφού εδώ το λάδι ή η μαρμελάδα μούρου, τα οπωρικά ή το κρασί προέρχονται από δικές τους καλλιέργειες. Τα μακαρόνια με κιμά είναι σαν της μαμάς σου. Οι πατάτες και το ψάρι φούρνου, η σούπα λαχανικών, το μοσχαράκι, όλα είναι μαγειρεμένα με σπιτίσια μαεστρία. Δειπνείς σε ένα ρεστοράν όπου φωτισμός, τραπεζαρία και ειδικές κατασκευές σκίασης προάγουν την καλαισθησία και δημιουργούν chill out and gourmet summer feeling.
Και υπάρχει και ο «πύργος»! Από το ψηλότερο σημείο του ξενοδοχείου είναι τέλεια η νυχτερινή ατραξιόν-παραίσθηση. Από εδώ βλέπεις όχι μόνο το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής αλλά και τον Όλυμπο! Η Χριστίνα και ο Αλέξης καμαρώνουν, χωρίς έπαρση ή αυταρέσκεια, περήφανοι όμως για τη συνολική εικόνα. Άλλο ένα καλοκαίρι θα κυλήσει ήρεμα και χαλαρά, αφού αυτός είναι ο κανόνας, το άλφα και το ωμέγα της «δεσποτικής» θερινής διαβίωσης.
Μπορεί να μην έζησες την παραδεισένια Τριστινίκα της δεκαετίας του ’80, πριν πλακώσει ο «πολιτισμός»-μπουλντόζα των nineties και των zeros, που σκότωσε την αγνότητα της Χαλκιδικής. Όσα όμως θα ζήσεις στο «Δεσποτικό» δείχνουν να έρχονται από εκείνες τις μέρες της αθωότητας. Satisfaction γκαραντί!
