Το ΜΙRfestival είναι περιπέτειες σκηνής/ εικόνας/ performance/ live media/ image adventure, δηλαδή πειραματισμοί (και με τη χρήση της τεχνολογίας) στα όρια των τεχνών.
Ακόμα κι αν σηκώνεις φρύδι διαβάζοντας τα περί πειραματισμών, αν μπεις στο site του MIR (www.mirfestival.gr) δεν μπορεί να μην απογειωθεί η περιέργειά σου, για παράδειγμα, από την performance του Vincent Dupont «Δυνατές κραυγές (μινιατούρα)» (10-11/9, Χώρα) – οι εσωτερικές κραυγές του μεταμορφώνονται σε ήχους και χρώματα καθώς το σκηνικό δωμάτιο είναι γεμάτο σένσορες, που ενεργοποιούνται με την κίνησή του. «Οι εναλλαγές της κλίμακας χώρου, ο ήχος και τα συμβάντα δημιουργούν μια DavidLynchική ατμόσφαιρα» θα πει η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια και εμπνεύστρια του φεστιβάλ. Δεν είναι καινούργια στην πιάτσα των διοργανωτών – διοργάνωνε το Video Dance Festival και το MIR είναι η φυσική εξέλιξή του. «Ουσιαστικά ένα φεστιβάλ σαν το MIR ήθελα πάντα να διοργανώσω, αλλά πρώτα έπρεπε με κάτι λιγότερο μεγαλεπήβολο να… συστηθώ». Είναι η Χ.Γ., έχει σπουδάσει ιστορία της τέχνης και χορό, και η παραμονή της στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά της κόλλησε το… μικρόβιο της «πειραματικής τέχνης».
«Στο ελαχίστου προϋπολογισμού MIR όλοι οι καλλιτέχνες του εξωτερικού παρουσιάζουν τη δουλειά τους για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ενώ τα έργα των Ελλήνων καλλιτεχνών γίνονται ειδικά για το φεστιβάλ – οπότε είμαστε όλο πρεμιέρες. Εδώ θα βρεις κοινό διψασμένο για το καινούργιο, όπως και τους καλλιτέχνες για τους οποίους θα μιλάμε αύριο». Και πώς πραγματοποιείται ένα τέτοιο φεστιβάλ σε εποχή κρίσης; «Με τη βοήθεια από τα ινστιτούτα ή τις πρεσβείες των χωρών των καλλιτεχνών που συμμετέχουν –Γαλλία, Νορβηγία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία–, όπως και των αιθουσών που μας φιλοξενούν…»
Στην «Κάμαρα ονείρων» ο Νορβηγός Ane Lan στο ρόλο του/της Σίγκμουντ Φρόιντ ψάχνει τον αληθινό εαυτό των «ασθενών» του, αναζητώντας πώς τα ΜΜΕ επεμβαίνουν τα όνειρά μας· οι Έλληνες CotiK και Natryx & co είναι 2 από τους μουσικούς που ντύνουν το βίντεο του Matthias Fritsch, με τη σύμπραξη της χορογράφου Αγνής Παπαδέλη Ρωσέτου· το live του Biomass βασίζεται σε ακουστικό και οπτικό υλικό από τον πόλεμο του Ιράκ… Είναι μερικά από τα projects «εσωτερικού χώρου» σε γκαλερί, γιατί υπάρχουν και οι δράσεις εξωτερικού χώρου με τίτλο «Εδώ; Τώρα;». Ίσως αυτή να είναι η αντίδρασή σου, όταν βρεθείς στην πλατεία των Εξαρχείων στις 18/9 (14.00-19.00) όπου βάζοντας ακουστικά θα μπορείς να χορεύεις με τις ηχογραφημένες οδηγίες της Μαριέλας Νέστορα, ενώ στις 17/9 (13.00-17.00) περνώντας από 6 κεντρικά σημεία της πόλης (δεν λέμε πού, οι πιο περίεργοι μπορούν να δουν το χάρτη στο site) οι «εγκαταστάσεις»- έκπληξη του Δημήτρη Αληθεινού ελπίζουν να μας βάλουν σε διαδικασία σκέψης για το πόσο αδιάφοροι/ανάλγητοι έχουμε γίνει…
Κοντά στα 20 projects μετράει το φεστιβάλ, μερικά επιλέχτηκαν από 650 αιτήσεις συμμετοχών. «Ναι, μας αφορά η εξερεύνηση της τέχνης, να δείξουμε το καινούργιο, τους τρόπους που χρησιμοποιούν οι τέχνες τις νέες τεχνολογίες, αλλά μας αφορά και η συναισθηματική ανταπόκριση. Γιατί μην ξεχνάμε πως φεστιβάλ σημαίνει πάνω απ’ όλα χαρά».
{ ΦΩΤΟ: “Panorama Harburg”. Η ιταλική κολεκτίβα ZimmerFrei σκανάρει με κάμερες αντιδράσεις πολιτών στις performances της, παίζοντας και με την ταχύτητα του φιλμ.}
Από τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα μέχρι απλούς κατοίκους, ένα βιβλίο — ταξίδι σε 201 ιστορίες. Ο Χρήστος Πιπίνης, «ψυχή» της ομάδας, μάς είπε περισσότερα
Τα δεκατέσσερα κείμενα του βιβλίου αναφέρονται στις πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές εξελίξεις που διαμόρφωσαν το νεοελληνικό κράτος και την νεοελληνική κοινωνία
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
11°
