«Αν αναλογιστείς πόσα σκουπίδια παράγουμε έχεις το λόγο που στην παράστασή μας το Μαχαγκόνι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια χωματερή, όταν μάλιστα το σύστημα αντιμετωπίζει τους περισσότερους από εμάς ως σκουπίδια. Έπρεπε να δεις όταν ανέβηκε η παράσταση στη Ρωσία. Δίπλα στους απλούς θεατές ζητωκραύγαζαν και όλοι όσοι ήρθαν με απίστευτα πανάκριβα αυτοκίνητα. Χειροκροτούσαν ένα έργο που τους βρίζει! Στην κοινωνία των καταναλωτών, όλοι, χωρίς εξαίρεση, είμαστε αντικείμενα κατανάλωσης: να μην έχεις λεφτά, είναι έγκλημα!»Carlus Padrissa, συνσκηνοθέτης της παράστασης
Ευτυχώς είχα την «Αριάδνη» δίπλα μου, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσα με τίποτα να βγω από το λαβύρινθο των παρασκηνίων. Δουλεύουν όλοι παθιασμένα για το ανέβασμα αυτής της τεράστιας παραγωγής – ξέρουν πως είναι από τα μεγάλα στοιχήματα του Μεγάρου και πως πρέπει να κερδηθεί. Πρόκειται για ΤΗΝ όπερα (θανατηφόρα επίκαιρη λόγω του πολιτικού σχολιασμού της, πασίγνωστη λόγω της μουσικής της με αριστοτεχνική μείξη μουσικής καμπαρέ, τζαζ, κλασικών ήχων – θυμήσου το «Alabama song» από τους Doors).
Μια τεράστια χωματερή θεμελιώνει την πόλη Μαχαγκόνι (παραβολή της Βαϊμάρης λίγο πριν παραδοθεί στο ναζισμό, με όλους να είναι εναντίον όλων). Εδώ θα κινηθούν τυχοδιώκτες, δολοφόνοι, μαστροποί και πόρνες, οι εξαθλιωμένοι του συστήματος. (Το μυστικό: Κάτω από τη σκηνή, ειδικά μηχανήματα θα φουσκώσουν μπαλόνια για ν’ αυξηθεί ο όγκος των σκουπιδιών). Από την οροφή κρέμονται μεταλλικοί κάδοι που θα αδειάσουν κι άλλα σκουπίδια. Μια χοάνη θα ρίξει από ψηλά φαγητό για να φάει ο λαός σαν γουρούνια από ταΐστρες. Εδώ, στα σκουπίδια θα συνουσιαστούν οι κάτοικοι του Μαχαγκόνι καθώς θ’ ακούγεται ένα ερωτικό τραγούδι – άγρια προκλητική και προβοκατόρικη χαρακτηρίσθηκε η σκηνοθεσία και… τσίμπησε η παράσταση το «Ακατάλληλο για κάτω των 15».
Αυτή τη σκηνή και τη σκηνή του ρινγκ έτυχα σε ένα υπόγειο. Μπαίνοντας στην αίθουσα ένας καλλιτεχνικός ΟΗΕ βρίσκεται (κυριολεκτικά) σε οργασμό: Ισπανοί, Έλληνες, Πολωνέζοι, Ολλανδοί, Αμερικάνοι… τραγουδιστές, χορευτές και υπεύθυνοι προβάρουν ξανά και ξανά τη σκηνή με τα στρώματα. Ξέρω τον Νίκο Τσούχλο (μουσική διεύθυνση), διακρίνω τον βαρύτονο Τάσο Αποστόλου, μου συστήνουν τη Βαλεντίνα Καράσκο, βοηθό των σκηνοθετών. Οι ελληνίδες χορεύτριες –επιλέχθηκαν μετά από οντισιόν– το διασκεδάζουν, καθώς η τελευταία τους δίνει οδηγίες για το πώς παίρνουν θέση πάνω στα στρώματα. Χάνω το λογαριασμό για το πόσοι βρίσκονται εδώ.
Οι απαιτήσεις της παράστασης θα βγάλουν επί σκηνής 80 άτομα, υπολόγισε μουσικούς και τεχνικούς κι έχεις ένα μικρό χωριό.
Σε άλλο όροφο ετοιμάζονται τα 100 κοστούμια. Σε άλλο, τεχνίτες μεταποιούν ή φτιάχνουν από την αρχή αντικείμενα που θα χρησιμοποιηθούν. Σε πανό αναγράφονται και ελληνικά συνθήματα (ακόμα υπό συζήτηση, τι). Διαβάζω: «Όχι άλλες συλλογικές συμβάσεις», «Για τον αγώνα όλων εναντίον όλων», «Για την ελευθερία των πλουσίων». Αυτό το έργο θα έπρεπε να παίζεται έξω στους δρόμους – το σκηνικό είναι παρόν, λέω στο συνσκηνοθέτη της παράστασης Κάρλους Παντρίσα (ο έτερος είναι ο Άλεξ Ογέ). «Ωραία θα ήταν, αλλά αυτό δεν γίνεται και για πρακτικούς λόγους. Εξάλλου οι Μπρεχτ-Βάιλ ήθελαν να ανεβαίνει σε κλειστούς χώρους».
Έτσι, αναγκαστικά, περιορίζονται οι τυχεροί που θα δουν αυτή τη συνάντηση της ειρωνικής μπρεχτικής ματιάς (απέναντι στον καπιταλισμό, αλλά και την όπερα) με μία από τις πιο ιδιοφυείς καλλιτεχνικές ομάδες του κόσμου, τους La Fura Dels Baus, που έγιναν παγκοσμίως γνωστοί με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων της Βαρκελώνης.
Στην οροφή της σκηνής Αλεξάνδρα Τριάντη κρέμονται οι κάδοι που θα αδειάσουν τα σκουπίδια
10°
