Η άρνηση του Β. Σόιμπλε να αποχωρήσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) από το πρόγραμμα δανεισμού της χώρας προκάλεσε στο Μαξίμου μεγαλύτερη στενοχώρια απ’ ό,τι η σιβυλλική δήλωση που διατυπώθηκε στο Eurogroup το βράδυ της Δευτέρας. Το θέμα για την απομάκρυνση του ΔΝΤ από το «πακέτο βοήθειας» για την Ελλάδα είχε συζητηθεί πριν από μερικά 24ωρα στο Μαξίμου– και μάλιστα όχι για πρώτη φορά. Αν και η θέση αυτή έχει υποστεί πολλαπλή μετάλλαξη –κάποτε, προεκλογικά, υπήρχαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θιασώτες της ενεργού παρουσίας του ΔΝΤ–, τώρα η κυρίαρχη άποψη στην κυβέρνηση είναι πως εφόσον επιτευχθεί η συμφωνία με τους Θεσμούς, η έξοδος του ΔΝΤ από το προσκήνιο θα μπορούσε να είναι ένα επιχείρημα του κ. Τσίπρα ώστε να μετριαστούν οι εντυπώσεις από τις «οδύνες» των όσων μέτρων συμφωνηθούν.
Υπάρχει όμως και ένα θέμα κεφαλαιώδες για την προοπτική διασφάλισης ρευστότητας για την Ελλάδα – που ξεπερνά την πιθανή συμφωνία με το Eurogroup. Για να ανταποκριθούμε στις υψηλές απαιτήσεις εξόφλησης χρεών τον προσεχή Ιούλιο και Αύγουστο θα χρειαστούν οπωσδήποτε τα χρήματα του ΔΝΤ, το οποίο, σημειωτέoν, μας «χρωστά» και ποσά από το προηγούμενο έτος. Μόνο οι συνολικές αποδεσμεύσεις από το ΔΝΤ ύψους άνω των 10 δις ευρώ μπορούν να διασφαλίσουν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα περάσει τον «κάβο» του καλοκαιριού. Ωστόσο, με βάση το καταστατικό του ΔΝΤ, για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει η μεγάλη συμφωνία μέχρι το τέλος Ιουνίου ανάμεσα στην Ελλάδα και τους Θεσμούς, στην οποία να υπάρχει προοπτική δημοσιονομικής ισορροπίας για τουλάχιστον δυο χρόνια αλλά και σαφείς ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Ας σημειωθεί πως στο ΔΝΤ υπάρχουν δυνάμεις όπως η Ινδία, που εδώ και καιρό κατηγορούν την κ. Λανγκάρντ ότι κάνει τα στραβά μάτια για παραχωρήσεις αντικαταστατικές προς την Ελλάδα και ζητούν αυστηρή τήρηση των κανονισμών του ΔΝΤ.
Αυτό βεβαίως είναι σε γνώση του Μαξίμου και αυτό τελικά πρυτάνευσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ώστε να δοθεί η δόση των 700 εκ. ευρώ προς το ΔΝΤ, αν και υπήρξαν φωνές υπέρ της μη απόδοσης της οφειλής.
13°
