Λένε ότι τα τρία χειρότερα πράγματα στη ζωή είναι το διαζύγιο, η μετακόμιση και ο θάνατος. Συχνά, δε, συνδυάζονται. Χωρίζεις, μετακομίζεις (σαν τον Αντύπα στο παλιό σουξέ) και βιώνεις μία περίοδο πένθους. Για το διαζύγιο θα σας πω άλλη φορά. Τώρα, απλώς, μετακομίζω. Και το κάνω για έκτη φορά σε 18 χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μετακομίζω όπως δείχνει η διαίρεση, κάθε τρία χρόνια. Από την τελευταία φορά πέρασαν εννιά χρόνια. Και από μεγάλο σπίτι πηγαίνουμε σε μικρό. Εκ των πραγμάτων στάθηκα αμείλικτος μπροστά σε ντουλάπες και ράφια. Αποφάσισα να μη λυπηθώ τίποτα. Ούτε αντικείμενα, ούτε αναμνήσεις. Εντάξει, δεν το συζητώ για το αρχείο μου που είναι καμιά δεκαριά κούτες με εφημερίδες, περιοδικά και διάφορα άλλα που, πιθανότατα, θα ανακυκλώσουν οι κληρονόμοι μου. Εκεί που έπρεπε να φανώ τολμηρός ήταν μπροστά στη βιβλιοθήκη. Τι κάνεις με τους τουριστικούς οδηγούς που μάζευες πριν από χρόνια; Απλό, τους πετάς. Είναι πλέον ανεπίκαιροι και διατίθενται σε app. Ναι, ξέρω είναι φετίχ. Είχα χρόνια να ανοίξω έστω και έναν. Πώς συμπεριφέρεσαι στα τεύχη του ελληνικού National Geographic; Είχα καμιά πενηνταριά. Ωραία κίτρινη γραμμή στη μικρή βιβλιοθήκη. Όμως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δεν άνοιξα ούτε ένα. Και αν θέλω να διαβάσω για το τάδε ηφαίστειο, θα πάω στο Google, όχι στη βιβλιοθήκη. Τα πήρε η Εύα από τον πρώτο. Τώρα που σας γράφω έχω μπροστά μου τα ράφια με τα CD. Είναι περίπου 2.000. Τα αγαπημένα μου βρίσκονται ήδη και σε σκληρό δίσκο. Πότε στάθηκα μπροστά τους για τελευταία φορά; Πριν από ένα χρόνο, όταν έψαχνα κάτι για το ραδιόφωνο. Εννοείται ότι δεν θα τα πετάξω. Θα καταλήξουν σε κουτιά. Στο μέλλον θα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, υποθέτω μουσειακό. Μάλιστα αυτή τη στιγμή κατάλαβα ότι είναι αδύνατο να ακούσω CD! Το drive στο desktop χάλασε, το macbook δεν έχει drive και στο σπίτι δεν υπάρχει CD player. Μόνο ενισχυτής που συνδέεται με υπολογιστή ή ipad.
Στο δωμάτιο του γιου μου κρατάω το GTA San Andreas. Είναι για Playstation 2. Στη πραγματικότητα είναι για πέταμα. Η κονσόλα έχει χαλάσει. Και στο PS3 δεν μπορείς να παίξεις παιχνίδια προηγούμενης έκδοσης. Αποφάσισα να φυλάξω ένα-δύο τίτλους από PS1 και PS2. Οι υπόλοιποι διατίθενται, μέχρι να πεταχτούν. Σκέφτηκα ότι ενώ ο γιος μου μπορούσε να παίξει με παιχνίδια που είχα και εγώ, τα δικά του παιδιά θα δυσκολευτούν να παίξουν με τα παιχνίδια που έπαιξε αυτός. Θα υπάρχουν σε είκοσι χρόνια κονσόλες για το FIFA 08; Και αν υπάρχουν, δεν θα έχουν μπροστά τους παιδιά που να ενδιαφέρονται για το πρωτόγονο FIFA 08. Βρήκα κινητά τηλέφωνα δεκαετίας που είναι, φυσικά, άχρηστα. Ποιο 3G; WAP! Yπάρχει ακόμα το WAP; Μα τι λέω; Τηλεοράσεις που αγοράστηκαν πριν από οκτώ χρόνια και είναι πλέον ξένες με την εποχή. Χοντρές, βαριές με άθλια εικόνα. Ποιος τις θέλει; Αργότερα, ο βλαξ, κατάλαβα ότι έστειλα στα σκουπίδια φορτιστές, αλλά κράτησα τα κινητά. Θα θέλει κάποιος να τα ανοίξει στο μέλλον και θα τα τρίβει, σαν λυχνάρι με τζίνι που θα αναστήσει μηνύματα και πεθαμένες, στην κυριολεξία, επαφές. Είχα router που πια δεν μπορούν να τρέξουν με τις σημερινές ταχύτητες. Το netmode του ISDN, πριν από δέκα χρόνια, ήταν η αιχμή της τεχνολογίας. Empty trash. Έπιασα, ρε, δισκέτες στα χέρια μου! Δισκέτες! Ο γιος μου δεν ξέρει τι είναι οι δισκέτες. Και εγώ δεν έχω υπολογιστή για να τις χρησιμοποιήσω. Για την ακρίβεια δεν ξέρω άνθρωπο με μηχάνημα που έχει drive για δισκέτες. Βρήκα περιοδικά για gadgets με ημερομηνία 2005. Γελοία πράγματα. Έρχονται, λέει, οι plasma τηλεοράσεις και κάμερες με πολλές pixel. Το smart phone δεν υπάρχει ούτε ως σκέψη. Έβαλα ένα περιοδικό στο αρχείο. Δέκα καρότσια σούπερ μάρκετ έφυγαν στα σκουπίδια. Ζούμε σε καιρούς που δέκα χρόνια αρκούν για να φτιάξουν μία αντίκα. Και μετά είδα τις φωτογραφίες. Τυπωμένες. Από άλλον αιώνα και από άλλο σύμπαν. Fuck.
