Το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» δεν δικαιώνει, τελικά, τα περίφημα «Παπαγαλάκια» στην προεκλογική διαφήμιση, που υποτίθεται ότι κινδυνολογούσαν όταν φώναζαν «λουκέτοοοο», «λουκέτοοοο»;
Κάθε άλλο! Γιατί κάθε φορά που η διαφήμιση αυτή έπαιζε σε μια εφημερίδα ή σε ένα σταθμό, βοηθούσε να αυξήσουν τα έσοδά τους, άρα απομάκρυνε τον κίνδυνο του λουκέτου. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν οι υπεύθυνοι των κρατικών διαφημίσεων υιοθέτησαν έναν πρωτοποριακό τρόπο επικοινωνίας των προϊόντων τους, βασισμένο στην έμμεση προβολή. Δηλαδή: Δεν δίνεις καταχωρίσεις στα έντυπα που έχεις επιλέξει, αλλά σε κάτι άσχετους, με αποτέλεσμα οι αδικημένοι να διαμαρτύρονται, να σε βρίζουν πατόκορφα και να κλείνουν τις εφημερίδες. Όμως με το γενικευμένο βρισίδι το προϊόν σου συζητιέται συνέχεια, άρα διαφημίζεται έμμεσα πολύ πιο αποτελεσματικά – και το κυριότερο, δωρεάν.
Καλά, οι ρεπόρτερ που μπήκαν στο σπίτι της Ευγενίας Μανωλίδου και άνοιγαν το πλυντήριο πιάτων, τι έψαχναν;
Την αλήθεια. Όπως κι εκείνη στο παιχνίδι. Η κίνηση αυτή είναι βασισμένη στα διδάγματα του μεγάλου Κινέζου φιλόσοφου Λάο Τσε, σύμφωνα με τα οποία η αλήθεια βρίσκεται παντού. Άρα και μέσα σε ένα κουτί γλυκά ή σε ένα πλυντήριο πιάτων. Μόνο που για να φτάσεις στο επίπεδο του Λάο Τσε, πρέπει πρώτα να περάσεις από το στάδιο Λάος Τσε-Τσε: Δηλαδή να θυμίζεις στους εκπρόσωπους του Λα.Ο.Σ. ότι σου ανήκουν, γιατί χωρίς εσένα δεν θα ήταν τίποτα και ταυτόχρονα να συμπεριφέρεσαι σα να σε τσίμπησε μύγα τσε-τσε.
Κανονικά, η διαπόμπευση των μεταναστών που έκλεψαν δύο αρνιά στη Μανωλάδα δεν ήταν ένας πρώτης τάξεως παραδειγματισμός προς τους Βρετανούς, για να δουν τι παθαίνουν όσοι κλέβουν το λαό που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού;
Μα δεν είναι το ίδιο! Οι Μανωλαδιώτες είχαν χτίσει μαντρί για να τοποθετήσουν τα διαχρονικά σύμβολα του πολιτισμού τους, γι’ αυτό αντέδρασαν τόσο έντονα. Ενώ τα μάρμαρα, τα ζητάμε τώρα από τους Βρετανούς με το επιχείρημα ότι επιτέλους έχουμε πού να τα βάλουμε. Οπότε είναι σα να τους λέμε ότι τόσο καιρό που δεν είχαμε πού να τα τοποθετήσουμε, δικαίως τα κρατούσαν, αφού κανείς μας δεν επισκεπτόταν την Ακρόπολη.
Γιατί ζήτησε συγνώμη το «Βήμα» για το ρεπορτάζ με τα «Ψυχρά χαμόγελα στη συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν»; Δεν θα μπορούσε απλώς να ισχυριστεί ότι «Ο Καραμανλής συναντήθηκε με τον Ερντογάν στην καρδιά μας»; Αφού «στην καρδιά μας» βγαίνουμε πάντα πρώτοι και γενικώς όλα γίνονται όπως ακριβώς θέλουμε.
Γιατί αυτό δεν έγινε στην «καρδιά μας», αλλά στην καρδιά των συνεργατών του Καραμανλή που διέρρευσαν το θέμα. Εκείνοι ονειρεύονταν να τον δουν επιτέλους να «κρατάει μούτρα» στον Τούρκο πρωθυπουργό και έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα. Οπότε, δεν επρόκειτο για ρεπορτάζ, αλλά για advertorial – δηλαδή για έμμεση διαφήμιση. Αν έπρεπε να ζητήσει συγνώμη για κάτι η εφημερίδα, θα έπρεπε να είναι επειδή από σεμνότητα δεν άρχισε να κομπάζει ότι συμμετέχει και αυτή στην οργάνωση «Κάνε μια Ευχή». Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν χαμογελούσε όντως ψυχρά εκείνο το απόγευμα, άσχετα αν ο Ερντογάν δεν ήταν εκεί να τον δει.
Εφόσον τα μοντέλα είχαν πάει στη Ζάκυνθο για να προσελκύσουν «μοντελόφιλους» πελάτες στο μαγαζί, γιατί τσακώθηκαν μαζί τους, όταν αυτοί «προσελκύστηκαν» και τα πλησίασαν;
Διότι οι «μοντελόφιλοι» δεν είχαν ενημερωθεί για τους όρους του συμβολαίου, όπου αναφέρεται σαφώς ότι «οι πελάτες απαγορεύεται να αγγίζουν τα εκθέματα».
Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πετάνε σκουπίδια στις παραλίες, ύστερα από τέτοια καμπάνια για το περιβάλλον, δεν σημαίνει ότι τελικά η καμπάνια δεν είναι αποτελεσματική;
Όχι. Σημαίνει ότι κάποιοι δεν το έχουν συγχωρήσει ακόμα. Και ότι θυμούνται πως το περιβάλλον ξεκίνησε πρώτο την κόντρα! Αν δεν είχε αρχίσει να μας απειλεί με τους παγετώνες του, τα σαρκοβόρα ζώα του και τις άλλες εχθρικές χειρονομίες, δεν θα είχαμε υποχρεωθεί να αναλάβουμε δράση. Ε, την πάτησε όπως οι Γιαπωνέζοι με το Pearl Harbor: Ξύπνησε το γίγαντα. Ας πρόσεχε!
13°
