Ακούγοντας ή παρακολουθώντας τις συζητήσεις στις παρέες, στα ΜΜΕ, στα καφενεία, έχω την αίσθηση ότι η πορεία της χώρας θυμίζει αυτήν της κεντροαριστεράς. Τι εννοώ; Πριν από δυο χρόνια σχεδόν η πλειονότητα των προοδευτικών πολιτών έλεγε ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς εξαϋλώνεται, ότι αν συνεχιστεί η πολυδιάσπαση θα υπάρξει εξαφάνιση, ότι υπάρχει διαπιστωμένο κενό μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και ότι εντέλει κάτι πρέπει να γίνει. Ανεξάρτητα από τις ευθύνες που έχει το κάθε κόμμα ή τα διάφορα πρόσωπα για την κατάσταση, όλες οι παραπάνω εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν με αποτέλεσμα ο χώρος σήμερα επί της ουσίας να μην υφίσταται.
Ε, λοιπόν, σχεδόν από τους ίδιους (και πολλούς άλλους) ανθρώπους, πολιτικούς και μη, από τους ίδιους δημοσιογράφους και αναλυτές, ακούμε σήμερα την ίδια εκτίμηση, αυτή τη φορά όμως όχι για την κεντροαριστερά αλλά για τη χώρα. Ότι δηλαδή κάτι πρέπει άμεσα να γίνει. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί την Ελλάδα στα βράχια, ότι απειλείται η συμμετοχή μας στο ευρώ και κατ’ επέκταση στην ΕΕ, ότι οι δυνάμεις του εθνολαϊκισμού έχουν πάρει κεφάλι, καθώς και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει εν ου παικτοίς. Επιπροσθέτως είναι πρόδηλο ότι όσο παρατείνεται η παραμονή του κ. Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ θα έχουμε το πρωτοφανές φαινόμενο –κατά τον Στράτο Φαναρά από τη Metron Analysis– της μονοκομματικής δημοκρατίας. Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρόνια έχουμε κυβέρνηση, αλλά όχι αντιπολίτευση, και πολύ περισσότερο αξιωματική αντιπολίτευση.
Περιθωριακή χώρα
Όλα τα στοιχεία της οικονομίας, όλες οι δηλώσεις των ξένων παραγόντων, όλες οι αναλύσεις διεθνών μέσων και αναλυτών, κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε μια περιθωριακή χώρα, χωρίς συμμάχους, χωρίς σχέδιο και προοπτική. «Η κυβερνητική πορεία δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ανομοιογενής φορέας που η εξουσία τον αποδιαρθρώνει περαιτέρω αντί να τον ενοποιεί. Και η αποδιάρθρωση του κυβερνητικού κόμματος αποδιαρθρώνει την Ελλάδα, οδηγώντας τη σε μια τροχιά ιστορικής παρακμής και φτωχοποίησης», επισήμανε ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης («ΝΕΑ», 18/4/15).
Σε όλους τους τομείς, με αποκορύφωμα την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση, τις διεθνείς σχέσεις και την ασφάλεια, κάνουμε βήματα προς τα πίσω, στις χειρότερες στιγμές της χώρας, που εν πολλοίς ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια.
Οφείλω, ωστόσο, να είμαι ειλικρινής. Η κραυγή απόγνωσης των σοβαρών ανθρώπων και η προτροπή τους «κάντε κάτι» δεν είναι εύκολο να απαντηθεί πολιτικά. Και σίγουρα είναι πολύ πιο σύνθετη από ό,τι ήταν η περίπτωση της κεντροαριστεράς, όπου έγιναν εγκληματικά λάθη από συγκεκριμένα πρόσωπα. Ούτε είναι εύκολο να βάλεις κάτω από την ίδια ομπρέλα τη ΝΔ του κ. Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, το οποίο, άλλωστε, έσπευσε να αποκηρύξει τα σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας περί «μετώπου των ευρωπαϊκών δυνάμεων».
Σε πρώτη φάση θα ήταν εφικτό, αλλά και αναγκαίο, να συνεννοηθούν τα πολιτικά κόμματα και τα πρόσωπα εκείνα που με την ευρεία έννοια κινούνται πέριξ της σοσιαλδημοκρατίας, πρωτίστως φυσικά ο κ. Θεοδωράκης με τον κ. Βενιζέλο, αλλά και να υπάρξει δίαυλος επικοινωνίας με τα τμήματα εκείνα της ΝΔ που έχουν φιλελεύθερη και μεταρρυθμιστική ατζέντα. Για παράδειγμα, έχει ενδιαφέρον η πρόταση που έκανε ο Ν. Μπίστης να οικοδομούνται συμμαχίες επί συγκεκριμένων ζητημάτων, όπως είναι η παιδεία, όπου η κυβέρνηση κάνει καταστροφικές επιλογές και υπάρχει η μαγιά για ένα τέτοιο μέτωπο.
Και βεβαίως, όλοι μαζί να πιέζουν το κομμάτι εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ που έχει φιλοευρωπαϊκή διάθεση ώστε να οδηγηθεί η κυβέρνηση σε ένα συμβιβασμό, που θα έχει ένα και μοναδικό στόχο: την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Τα υπόλοιπα στην ώρα τους...
13°
