Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν έγινε λόγος για την αντιμετώπιση της θλιβερής ευρωπαϊκής πρωτιάς που κατέχουμε σε αριθμό θυμάτων από τροχαία. Λόγος δεν έγινε ούτε και στην προεκλογική περίοδο, που υπήρξε μια γιορτή της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης, που ευθύνεται για πολλούς θανάτους. Η παράνομη υπαίθρια διαφήμιση κατέλαβε κάθε δυνατό χώρο, τα δε κόμματα που τη δημιούργησαν έδειξαν παντελή αδιαφορία για τη νομιμότητα και για τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η πρακτική.
Μέσα στον προεκλογικό ορυμαγδό της μπαρουφολογίας και των πελατειακών υποσχέσεων, δεν υπήρξε χώρος για σοβαρή συζήτηση. Δεν υπήρξε χώρος ούτε για τη δημόσια παρέμβαση του συλλόγου «Τροχαία Εγκλήματα» στα κόμματα και τους υποψήφιους βουλευτές. Ο σύλλογος επεσήμανε ότι στη δεκαετία του 2000 οι θάνατοι από ναρκωτικά ήσαν 2.547, οι θάνατοι από AIDS 404, ενώ οι θάνατοι από τροχαία βρίσκονται μακράν πρώτα, με μακάβριο σκορ 16.006 (84%). Και ενώ για τα δυο πρώτα γίνεται τόση έρευνα και συζήτηση, με το τελευταίο ξεμπερδεύουμε αποκαλώντας το «ατυχήματα». Τον σύλλογο στελεχώνουν κυρίως οι συγγενείς και φίλοι των 120.000 θυμάτων τροχαίων από το 1990, εκ των οποίων 40.000 νεκροί.
Είχα γράψει και παλιότερα (Καθημερινή, 29/12/2010) για την υπόθεση του Σόλωνα Καρυδάκη, γιου του Φαίδωνα Καρυδάκη, που είναι μέλος της ηγεσίας του συλλόγου. Στις 4 Δεκεμβρίου 2009, το 15χρονο παιδί, πηγαίνοντας στο σχολείο του, χτυπήθηκε και πετάχτηκε μέτρα μακριά από ασυνείδητο οδηγό που έτρεχε διαολεμένα. Ο οδηγός προτίμησε να εγκαταλείψει το παιδί που σφάδαζε, παρά να το οδηγήσει στο νοσοκομείο. Παρουσιάστηκε μετά τη λήξη του αυτόφωρου, ενώ το παιδί ξεψυχούσε στην εντατική, έχοντας σώσει –με απόφαση των γονιών του- και κάποιες ζωές με τη δωρεά οργάνων του. Από τον καιρό εκείνο υπάρχει στη λεωφόρο Κηφισίας μια πεζογέφυρα που προστατεύει τους συμμαθητές του Σόλωνα. Φτιάχτηκε με δωρεές φίλων ιδιωτών. Οι υπόλοιπες 19 από τις 20 που είχε υποσχεθεί ο τότε υπουργός Yποδομών για περιοχές σχολείων, ακόμα «μελετώνται» ή ίσως είναι θύματα κρατικών περικοπών. Υπάρχουν, βλέπετε, άλλες οικονομικές προτεραιότητες, όπως οι πρόωρες συντάξεις.
Θυμήθηκα το έγκλημα αυτό διότι η δίκη του δράστη (σε βαθμό κακουργήματος) είχε οριστεί για τις 16 του περασμένου μήνα. Δηλαδή μετά τετραετία από το «συμβάν»! Στο διάστημα αυτό ο υπόδικος κυκλοφορεί ελεύθερος και… οδηγεί. Στο δικαστήριο δεν προσήλθε. Δυο μέρες πριν, εισήχθη σε ιδιωτικό θεραπευτήριο με πυρετό, εμετό και διάρροια... Ελπίζω ότι δεν θα ξαναρρωστήσει στις 18 Νοέμβρη, που ορίστηκε η νέα δικάσιμος! Είναι φανερό ότι η λέξη «ατύχημα» δεν έχει θέση σε τούτο το έγκλημα και στα παρόμοια του.
Δεν είναι τυχαίο που η χώρα μας κατέχει τη χειρότερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση με 130 θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκους, σχεδόν διπλάσιους από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο, που είναι 69. Είναι αποτέλεσμα κρατικής πολιτικής. Στις 21 Ιανουαρίου για παράδειγμα, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Βασίλης Κικίλιας έδωσε πίσω όσες άδειες οδήγησης και πινακίδες είχαν κατασχεθεί ως τιμωρία παραβατών, ώστε να πάνε να ψηφίσουν στις 25. Μεταξύ τους ήσαν άνθρωποι που οδηγούσαν μεθυσμένοι, που παραβίαζαν κόκκινο φανάρι, που δεν σέβονταν το συνάνθρωπο. Το ίδιο επαναλαμβάνεται κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Οι πελατειακές σχέσεις παραμένουν υπεράνω της ασφάλειάς μας.
Τι ζήταγε ο Σύλλογος στην προεκλογική παρέμβασή του από τα κόμματα; Ζήταγε να μειωθεί το όριο ταχύτητας στα σχολεία. Ζήταγε να μην υποβαθμίζονται οι παραβάσεις ΚΟΚ σε πταίσματα. Ζήταγε να μη δικάζεται πρωτοδίκως ένας δημόσιος κίνδυνος με καθυστέρηση 5 ή 6 χρόνων, όπου στο μεταξύ να συνεχίζει να οδηγεί. Όμως, το θέμα των τροχαίων θανάσιμων εγκλημάτων έμεινε στην άκρη. Δεν θεωρήθηκε αρκετά σοβαρό, όσο η χρεοκοπία της χώρας. Μήπως όμως και αυτή οφείλεται στην εθνική μας ασυνειδησία;
