Από τότε που είχε πει ο κ. Τσίπρας «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση!» εκδηλώνοντας την Μαολατρεία του, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Θαυμάζει τον κινέζικο πολιτισμό. Και μεταξύ άλλων, δεν θέλει άπαξ να μας προσφέρει ψάρια, αλλά να μας μάθει να πιάνουμε ψάρια, για να είμαστε πάντα χορτάτοι.
Λεφτόδεντρα υπάρχουν!
Για την ακρίβεια, επειδή το «Λεφτά υπάρχουν» συκοφαντήθηκε, πλέον ετελείωσε. Τώρα είναι το «Λεφτόδεντρα υπάρχουν». Ο κ. Τσίπρας δεν μας υπόσχεται λεφτά, που είναι μια κι έξω τα έφαγες και μετά πάλι δεν θα τα ξανάχεις. Τώρα μας υπόσχεται λεφτόδεντρα, που τα προσφέρει σε φυτώρια, τα φυτεύεις, τα ποτίζεις και σύντομα καρπίζουν και θα βγάζουν λεφτά για μια ζωή. Ανάλογα με τις ανάγκες του, κάθε πατριώτης θα έχει όσα λεφτόδεντρα θέλει. Και θα έχει έτσι όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά, που του χρειάζονται. Κι έξω ντέρτια και καημοί. Τζήνιους.
Στην εξωγήινη χώρα, όπου μετά από τετραετή δοκιμασία προσαρμογής (για να γλιτώσει την άτακτη χρεωκοπία), πέρσι έγιναν οι περισσότερες έβερ αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες (υπερενάμισυ εκατομμύριο…) είμαστε πολύ κιμπάρηδες. Πρώτα από όλα αποκρύπτουμε το πελατειακό παρακράτος, την αιτία της χρεωκοπίας μας. Και μετά, απαρνιόμαστε το μνημόνιο, δηλαδή τη συμφωνία δανεισμού, χωρίς την οποία θα τρώγαμε και μια άτακτη χρεωκοπία, με ό, τι αυτό σημαίνει (αληθινή ανθρωπιστική κρίση και λοιπά ευαγγέλια).
Ίσως αξίζει να ξαναδιαβάσετε αυτό «Η απίστευτη «αντιμνημονιακή» απάτη». Ό, τι ελάχιστο θετικό έχει συμβεί στον τόπο τα τελευταία «μνημονιακά» (χε,χε) χρόνια, είναι οι μηδαμινές μεταρρυθμίσεις που έγιναν, αυτές που το καθ΄ ημάς ισλάμ ονομάζει «νεοφιλελεύθερες», υπό την πίεση της Τρόικας. Και όσες δεν έχουν γίνει, ή έγιναν από το ένα αυτί και ξέγιναν από το άλλο, είναι πάντα ο λόγος που κάνει τους («τοκογλύφους» του ανεξυριζαυγιτισμού) δανειστές, να μην μας χαρίζουν ακόμα περισσότερα, από εκείνα που έμειναν να χρωστάμε.
Έτσι φτάσαμε στα Λεφτόδεντρα που μας προσφέρει ο κ. Τσίπρας. Οι κοστολογημένες απάτες στήνονται για τους ευήθεις που τον μασάνε τον ταραμά. Το κλειδί είναι η πονηρή αγνόηση του σκληρού γεγονότος ότι κάθε παραπάνω έξοδο για μια κυβέρνηση απαιτεί κάτι περισσότερο είτε σε έλλειμμα είτε σε δανεισμό ή σε φόρο, αλλιώς δεν υπάρχει παραπάνω έξοδο… Αυτό βέβαια δεν έχει κανένα λόγο να το λέει το ΥΠΟΙΚ, ας το πει το γραφείο του Σαμαρα ή της ΝΔ… Όπως και το «κόψιμο» Τσίπρα στη ΝΕΡΙΤ. Αυτές είναι ανούσιες επικοινωνιακές ήττες για αφελείς μαυρογιαλούρους.
Τα λεφτόδεντρα του κ. Τσίπρα είναι κάτι πιο τουρμπιγιόν από «τα δέκα δις της διαφθοράς» που είχε υποσχεθεί να συλλάβει ο Κωστάκης το 2004. Ασχέτως αν τα έξοδα των μέτρων μάς τα δίνουν σε δεκαδικά ψηφία, ενώ τα «κοστολογημένα» έσοδα μάς τα δίνουν ως «τρία δις από δω και τρία από κει και άλλα τρία από πέρα και άλλα τρία (και κρύα) από παραπέρα». Κοστολογημένη ευήθεια. Κοστολογημένες καταστάσεις.
Το τι λέει ο στόμας των στελεχών που υποστηρίζουν τα μέτρα είναι εντυπωσιακό. Από το «πανικός στην κυβέρνηση, που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το συγκροτημένο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ». Στις «νομαρχιακές επιτροπές» (Αλέξης Μητρόπουλος θεός) της «Σεισάχθειας» που θα αξιολογούν ποιος γλιτώνει το κόκκινο τραπεζικό του χρέος (καλό, ε; ιδίως αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ)…
Κοντολογίς, το αήττητο δόγμα «περισσότερες παροχές και λιγότεροι φόροι» εδώ βρέθηκε στα καλύτερά του. Ενώ το βλακώδες δόγμα «με κατανάλωση έρχεται η ανάπτυξη» (που επικαλείται το «οικονομικό επιτελείο» του ΣΥΡΙΖΑ) έχει διαψευσθεί από την ίδια τη δική μας τη ζωή. Στο τέλος του 2008 και το 2009, που είχαμε θηριώδη κατανάλωση, είχε αρχίσει η βαθειά ύφεση που ακόμα μας πονάει. Γιατί η κατανάλωση φέρνει ανάπτυξη, μόνο όταν δεν υπάρχει το διαλυμένο κράτος (γεμάτο μαύρες τρύπες) που έχουμε εμείς και που πρέπει να φτιαχτεί (με αξιολόγηση που αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ). Αλλιώς, η κατανάλωση φέρνει βαθειά ύφεση, αγαπημένοι μου μαθητευόμενοι μάγοι…
Ο Επικοινωνισμός έρχεται, η Πολιτική φεύγει
Η πλάστικ επικοινωνιστική «Αριστερά», έχει μηδενικό Πολιτικό περιεχόμενο. Μια πραγματική Αριστερά της ανατροπής θα χρησιμοποιούσε την επικοινωνία για να προβάλει πραγματική Πολιτική. Όχι τον επικοινωνισμό που προβάλλει ανύπαρκτες ψευδοτσιχλόφουσκες για εντυπωσιασμό των ιθαγενών. Έτσι ασχολείται συνέχεια (και επιτυχώς είναι η αλήθεια, όπως έδειξε η νέα δημοσκόπηση του ΣΚΑΪ), με την παράσταση νίκης και πρωθυπουργίας του κ. Τσίπρα.
Εμ, βέβαια, μετά την πέτσινη δημοσκόπηση του κ. Κούλογλου πριν λίγο καιρό, τώρα κόπηκαν οι καρποί. Τώρα θα λέμε ότι πάμε για αυτοδυναμία και έτσι θα εδραιώσουμε την διαφορά. Εκτός εάν κάτι άλλο συμβεί και μας αναχαιτίσει… Και θα προτάσσουμε τα σωστά ερωτήματα στο κοινό, εξοικειούμενο με τον κ. Τσίπρα ως αυριανό πρωθυπουργό. Να μην τον δοκιμάσουμε κι αυτόν; Ο Σαμαράς χειρότερος δεν ήταν στα Ζάππεια; Και αυτός θα στρώσει μετά…
Τώρα προέκυψε και το πάθος «θέλω να δω τον Πάπα, τον Πάπα, τον Πάπα». Ο πρώτος «αριστερός» ηγέτης που θα δει ο Πάπας, θυμίζει την φαιδρή «Κίνηση των Έξη». Η καρικατούρα του Αντρέα μεγαλοπιάνεται. Ή, εν πάση περιπτώσει, οι σύμβουλοι τον βάζουν να κάνει μεγαλοπιάσματα που δεν είναι εύκολο να του βγουν.
Όταν ο Μεγάλος πριν τριάντα χρόνια παρίστανε τον Διεθνή Πονηρό, ήξερε να πει και μια κουβέντα παραπάνω. Χωρίς κάποιες αξιοσημείωτες περγαμηνές περί τον εργασιακό του βίο, ο κ. Τσίπρας «Yes, I does» προβάλλει μια μάλλον τεχνητή εικόνα του ανθρώπου που ηγείται παγκοσμίως του αγώνα για λιγότερα κακά. Ακούγεται κάπως. Τέτοιες δουλειές τις αναλαμβάνουν άνθρωποι καματεροί και εμπνευσμένοι, όχι χαριτωμένοι ενεργούμενοι χαβαλέδες.
Προσφεύγει ο κ. Τσίπρας στο κύρος του Ποντίφηκα, αποπειρώμενος να υφαρπάσει λίγη από τη λάμψη του, γιατί δεν μπορεί να προσεγγίσει άλλους θεσμικούς παράγοντες, διεθνείς και ευρωπαϊκούς. Και δεν μπορεί, γιατί κανένας επικοινωνισμός του και καμιά επικείμενη κωλοτούμπα δεν είναι ικανοί να του διαγράψουν το προφίλ ενός ασχέτου νεαρού πολιτικού. Του οποίου πολλοί συνεργάτες, μάλιστα, θέλουν διάλυση του ΝΑΤΟ, θέλουν δραχμή αντί για ευρώ, αλλά και ο ίδιος ρητά δεν θεωρεί ταμπού το νόμισμα…
Ο κ. Τσίπρας είναι ο Μαυρογιαλούρος που μας αξίζει, όπως ακριβώς μας άξιζε και ο κ. Σαμαράς. Αλλά, αυτό που ακούγεται, ότι εφόσον έκανε ό, τι έκανε ο Σαμαράς, πρέπει τώρα να το φάμε και από τον Τσίπρα, δεν είναι και πολύ σόι. Επειδή είχε πει ο κ. Σαμαράς τα ίδια ακριβώς «γλυκά ψέματα», για τα οποία τώρα εγκαλεί τον κ. Τσίπρα; Και λοιπόν; Ο πρώην και ο επόμενος αντιμνημονιακός, είναι οι δύο μεγάλοι αμοράλ πολιτικοί απατεώνες της πενταετίας.
Είναι αυτοί που ξέρουν να μας χαϊδεύουν τα αυτιά ότι τώρα ζούμε με λιγότερα, κρύβοντας ότι στην πραγματικότητα ζούσαμε πριν με περισσότερα. Αυτοί που αγωνίζονταν και αγωνίζονται, προκειμένου να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Αυτοί που θέλουν να μας πείσουν ότι τα δανεικά που έχουμε στην τσέπη μας είναι πραγματικό εισόδημά μας και καμιά κουφάλα τοκογλύφος δεν δικαιούται να μας το υπεξαιρέσει…
Ο Τρίτος πόλος και η εδραίωση του Κρίσιμου Τριλήμματος
Λένε αρκετοί Συριζαίοι, μα καλά, προτιμάτε να κυβερνάει ο Σαμαράς από τον Τσίπρα; Ασφαλώς ναι! Γιατί και οι δύο τους είναι δεξιοί, αντιδραστικοί, ο καθένας με τον τρόπο του. Αλλά ο μεν κ. Σαμαράς (πλαισιωμένος και από παλαιοκομματικούς πλην διεθνώς αξιόπιστους hommes d’ etat, τύπου Βενιζέλου), έχει βρει πεδίο συνεννόησης με τους δανειστές. Ας μην ξεχνάμε, χωρίς τη βοήθεια και τα λεφτά εκείνων, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την πραγματική ανθρωπιστική κρίση που θα φέρει ο γκρεμός της άτακτης χρεωκοπίας.
Μην μας διαφεύγει, επίσης, ότι στην γκλίτσα αυτού του γκρεμού ξύνεται προνομιακά ο ΣΥΡΙΖΑ ως εξέχων εκπρόσωπος του ψεκασμένου ανεξυριζαυγιτισμού. Δηλαδή, από την άλλη, ο κ. Τσίπρας, μέχρι να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει την παράκλητη κωλοτούμπα, μετά από όσα έχει πει, αν ποτέ γινόταν Πρωθυπουργός, σε μια βδομάδα θα είχαμε ζήσει το «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή».
Με τον Σαμαρά μπορείς να κερδίζεις χρόνο, ώσπου να καρδαμώσει κάποιος Μεταρρυθμιστικός Αστερισμός, που θα μπορέσει να φέρει τις αναγκαίες για την εθνική ανασυγκρότηση μεγάλες αλλαγές. Με τον Τσίπρα τι χρόνο να κερδίσεις, όταν όλα δείχνουν αφνίδιο θάνατο; Ή μάλλον όχι και τόσο αιφνίδιο, αφού τα δημοσκοπικά προαναγγέλματα θα έχουν εγκαίρως ελαφρώσει τις κάσσες των τραπεζών.
Και αμέσως μετά από ένα ενδεχόμενο εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, την επαύριο που θα ανοίξουνε οι μπάνκες, θα επιβεβαιωθεί η φήμη, ότι το χαρτί έχει γίνει καπνός. Διακτινίστηκε και πλέον βρίσκεται στην Ελβετία ή σε εξωτικά νησιά των Αντιλλών. Ενώ επί πλέον, ουδεμία επένδυση θα έρθει, όχι μόνο με Τσίπρα πρωθυπουργό, αλλά κυρίως με την εκτίμηση ότι σύντομα ο Τσίπρας θα γίνει πρωθυπουργός…
Και ποιος είναι ο τρίτος πόλος (δεν μιλάμε ακόμα για Μεγάλο Μεταρρυθμιστικό Αστερισμό γιατί δεν έχει προσώρας διαμορφωθεί); Η «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη» βυθίζεται σε πελατειακή αντιμεταρρυθμιστική απερινοησία και η ΔΗΜΑΡ σε ανυπαρξία. Οι μικροί του μεταρρυθμιστικού κέντρου, οι «Γέφυρες», επίσης βρίσκονται σε δραματική πίεση. Όλες οι ελπίδες, σύμφωνα και με τις τελευταίες μετρήσεις που δείχνουν την εξαιρετική αντοχή του, συγκεντρώνονται στο Ποτάμι.
Και ας μην θυμώνουν κάποιοι φίλοι που ελπίζουν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ ή Ελιά ή Δ.Π.Π. ή Π.Δ.Π. Με το χέρι στην καρδιά, ας μας πουν. Ελπίζουν ότι θα μπορέσει ποτέ να κάνει την υπέρβαση η πελατειακή «Δημοκρατική Παράταξη», που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, ώστε να μεταξιωθεί και να ηγηθεί μεταρρυθμιστικού μετώπου; Χαμόγελα προκαλεί πλέον κάθε τέτοια σκέψη, ειδικά από τη στιγμή που εμφανίστηκε το Ποτάμι και διαρκώς ελκύει τον αφρό του κεντροαριστερού χώρου.
«Εμείς καθημερινά και μεθοδικά ανοίγουμε τρύπες στο παλιό σύστημα μήπως και μπει λίγο φως και αυτοί αντί για το φως σχολιάζουν την… τρύπα», δήλωσε ο επικεφαλής του Ποταμιού. Πολύ μας άρεσε αυτό, θα χρειαστεί να επιβεβαιωθεί βέβαια στην διάρκεια της πρακτικής του. Αν ναι, θα προκύψει win win situation, τόσο για το Ποτάμι όσο και για την κοινωνία. Με πολύ ενδιαφέρον περιμένουμε την Κυριακή, λοιπόν, που παρουσιάζονται οι «21 λύσεις», ώστε να δούμε τι θα μας πει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Για την πελατεία ΤΟΥ Συστήματος είναι ολοφάνερο ότι το συμφέρον της βρίσκεται στους δύο μεγάλους εκφραστές του, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αφού πλέον τον πόλο του παλαιού ΠΑΣΟΚ τον κατάπιε το κόμμα του κ. Τσίπρα. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν τολμά να προασπίσει την εξυγίανση του τόπου, διεκδικώντας την υπόλοιπη κοινωνία που βρίσκεται εκτός πελατειακού παρακράτους. Και παραμένει στο κυνήγι της πελατείας, την οποία όμως προνομιακά διεκδικούν οι δύο πόλοι του μικροδικομματισμού. Και αυτός είναι ο λόγος που οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην αποδήμηση.
Γιατί τον μόνο ζωτικό χώρο που είναι διαθέσιμος (χωρίς να το ξέρει, αφού κανείς δεν του έχει εξηγήσει την αλήθεια περί του τι υφίσταται), τον διεκδικεί τώρα Το Ποτάμι. Ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από τους μη πελάτες, το μη προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας που βρίσκεται εκτός πελατειακού παρακράτους. Το αδικημένο ένα τρίτο της κοινωνίας μας, αυτό που παράγει τον πλούτο, για να υπερφορολογείται και να τρέφονται οι κηφήνες και ο παρασιτισμός των προνομιούχων δύο τρίτων της κοινωνίας. Δηλαδή, ελάχιστοι σοβαροί μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι υπάλληλοί τους, κάποιοι επαγγελματίες και λίγοι άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουνε τη δουλειά των υπολοίπων.
Αφήστε που και πάλι, από αυτά τα δύο τρίτα, λίγοι μόνο είναι ισχυροί προνομιούχοι, οι πολλοί είναι δεμένοι με ΤΟ Σύστημα για λίγα ψίχουλα, που τα θεωρούν αρκετά για το τίποτε που προσφέρουν. Και απλώς τους αρκούν, γιατί βαριούνται να δημιουργήσουν πλούτο, θέλουν μόνο κατανάλωση. Και δίνουν τη δύναμή τους, την ψήφο τους, για να εξασφαλίσουν αυτά τα ήσυχα ψίχουλα, για να τρυπώσουν σε μια γωνίτσα, όπου της ευτυχίας τους ζητάν την επιπλοποιία.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εάν και εφόσον το «συστημικό» Ποτάμι ξεπεράσει γρήγορα τις εύλογες παιδικές του ασθένειες και αρθρώσει τον πρωτότυπο και ανατρεπτικό λόγο, για τον οποίο μας είχε προϊδεάσει στο Συνέδριό του, τότε ο χάρτης μπορεί να αλλάξει δραματικά. Εάν μάλιστα καταφέρει να εξηγήσει τα διακυβεύματα, θα γίνει μοχλός ανατροπής και θα πάρει τη μπουκιά από το στόμα των δύο αντιδραστικών πρωταγωνιστών του παιγνιδιού.
Θα μπορέσει, λοιπόν, να εξηγήσει ότι η Απίστευτη Αντιμνημονιακή Απάτη ήταν ο λόγος που σταμάτησε τις μεταρρυθμίσεις (στις οποίες μας οδηγούσε η απειλή της άτακτης χρεωκοπίας) και βύθισε τη χώρα στη βαθειά ύφεση; Θα μπορέσει να δείξει ότι τα τρία και τρία και τρία και τρία και κρύα δις που ΘΑ μαζέψει ο ΣΥΡΙΖΑ από το επέκεινα είναι μια ακόμα απάτη του ίδιου πελατειακού λαϊκισμού που μας οδήγησε ως εδώ; Θα μπορέσει να δείξει ότι οι μεγάλοι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι θεμελιωδώς απολιτικοί, δεν παράγουν πολιτική και λαθροβιούν μέσω κάποιου καταστροφικού Επικοινωνισμού, μόνο για το θεαθήναι και τη νομή της εξουσίας;
Και κυρίως, θα ξεδιπλώσει θέσεις διατμητικές κατά ΤΟΥ Συστήματος που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό είναι το θέμα για Το Ποτάμι. Αν ο Σ.Θ. καταφέρει να δώσει ένα επί της ουσίας ηχηρό πολιτικό «παρών!», μπορεί να κλέψει τη μπουκιά από το στόμα του δεξιού και «αριστερού» μαυρογιαλουρισμού.
Και τότε θα μπορέσει να κάνει την ανατρεπτική δήλωση. «Δεν υπάρχει Δίλημμα, υπάρχει Τρίλημμα!», λοιπόν, (ώσπου τουλάχιστον ξεκαθαριστεί ότι και οι δύο του μικροδικομματισμού -συν ΠΑΣΟΚ- είναι ένα μέτωπο υπέρ του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους)! Ελάτε να μετρήσετε πολιτικές και να διαλέξετε, ανάμεσά τους! Τον παλιό κουρασμένο πελατειακό λαϊκισμό, ή τον βαρβάτο νέο πελατειακό λαϊκισμό, ή μήπως την ανατρεπτική δημιουργική υπέρβαση και των δυο τους;»…
Δύσκολα αυτά για Το Ποτάμι, αλλά αν τα καταφέρει και στρατηγικά αλλάξει τον χάρτη μετατρέποντας επιτυχώς το Δίλημμα σε Τρίλημμα, θα φουντώσει ευεργετικά για την ευφορία της τεμπέλικης κοιλάδας μας.
18°
