Το Περλ Χάρμπορ και η ωραία, μαγική μας καθημερινότητα

Ογδόντα χρόνια μετά, ο Πούτιν έφτιαξε το δικό του Περλ Χάρμπορ. Η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, με πρώτη την αειθαλή ενωμένη Ευρώπη —αειθαλή, πλην ακόμη νέα, και ενωμένη με γενναιότητα και σφρίγος—, είναι πρωτοφανής, και πρωτοφανούς εντάσεως. Τα χτυπήματα που δέχεται το απομονωμένο πλέον καθεστώς διαδέχονται το ένα το άλλο, είναι μείζονα, στοχευμένα, καλά ζυγισμένα και χειρουργικής ακριβείας. Δίνονται δε ένα-ένα: λίγα τη μια μέρα, καμπόσα την άλλη, με περισσότερους ελεύθερους παίκτες την τρίτη.

Αυτό το στρατιωτικό, πολιτικό και ηθικό κάζο που παρακολουθούμε —το Blitzkrieg των είκοσι τεσσάρων ωρών, ο δήθεν περίπατος προς το Κίεβο μιας υπερδύναμης με τριάντα φορές την έκταση της αμυνόμενης χώρας και με κοντά τετραπλάσιο πληθυσμό και στρατό, που όμως μετατρέπεται ώρα με την ώρα σε αιματηρό εφιάλτη για τον εχθρό— δεν έχει, στ’ αλήθεια, προηγούμενο.

Και ακόμα είμαστε στην αρχή. Πολύ περισσότερα θα έρθουν μετά την «αποτυχία» των υποτιθέμενων συνομιλιών: είμαστε παραπάνω από βέβαιοι ότι οι διαπραγματεύσεις των Ρώσων δεν θα τελεσφορήσουν, και φυσικά υπ’ ευθύνη τους. (Μολονότι, ύπουλα και δειλά, θα ρίξουν το φταίξιμο στην ελεύθερη Ουκρανία).

Θα έρθουν πολλά περισσότερα χτυπήματα στη χούντα, ναι. Το λέγαμε και τις προάλλες, ξέροντας καλά πως θα επιβεβαιωθούμε:

Σαν κοσμικά πιόνια, οι τέτοιοι δικτάτορες, παρά τον πόνο, τα δάκρυα και τον τρόμο που γεννούν, προσφέρουν άθελά τους στον πλανήτη και καλές υπηρεσίες: συσπειρώνουν τα κράτη, ατσαλώνουν τις συνειδήσεις, ενώνουν τα χέρια του καλού, σφίγγουν τη γροθιά του ανθρώπου και τον ωθούν προς τα εμπρός. Τσακίζοντας, στην πορεία, τα κράτη-τρομοκράτες, ή λέγοντάς τους να κάτσουν στ’ αυγά τους για να μην έχουμε άλλα. Έτσι γίνεται πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα.

Όπως επίσης λέγαμε, λίγες ώρες μετά την έναρξη της ποταπής εισβολής:

Η Δημοκρατία πάντα νικά στο τέλος διά της βίας των όπλων της. Οι νοικοκύρηδες που βγάζουν τον σκύλο βόλτα: αυτοί είναι που νικάνε.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι απλοί, οι καθημερινοί, οι νοικοκύρηδες, οι μια στάλα βαρετοί, που χαζολογάνε στα ίντερνετ και νοιάζονται να διαβάσουν το τελευταίο αστυνομικό μπεστ-σέλερ και να τσιμπολογήσουν στην ταβέρνα με μπίρα, ούζο, ρετσίνες, τίμια κρασιά, ακριβά κρασιά ή ό,τι γουστάρουν — αυτοί είναι που νικάνε ΠΑΝΤΑ στην ιστορία.

Όχι γιατί είναι οι πιο σκληροί πολεμιστές (άσε, δε, που εντέλει γίνονται: φοβού τούς νοικοκυραίους, γιατί έχουν σιδερένια σαγόνια και αδαμάντινα νύχια), αλλά γιατί το δικαίωμα να βγάζεις τον σκύλο βόλτα, το δικαίωμα να φιλάς τον Κώστα ή την Ελένη στις διαβάσεις παρακωλύοντας για δυο ανοιγοκλεισίματα του ματιού τη συγκοινωνία, το δικαίωμα να πηγαίνεις στη δουλειά σου με το μετρό παρακολουθώντας βιντεάκια στο TikTok, το δικαίωμα να γράφεις, να ζωγραφίζεις, να παίζεις άρπα, να διαβάζεις κόμικς, να τεμπελιάζεις, να κάνεις Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΣ —εντέλει: το δικαίωμα να ζεις την ωραία σου, μαγική, ρουτινιάρικη καθημερινότητα, σαν ασπίδα απέναντι στην εντροπία του σύμπαντος, είναι κολοσσιαίας σημασίας. Είναι πάνω από κάθε μπούρδα περί ανωτερότητας οποιασδήποτε φυλής, πάνω από ζωτικούς χώρους ναζιστικής εμπνεύσεως, πάνω από τις ονειρώξεις τού κάθε εξευτελισμένου στρατόκαυλου φασίστα, που στο τριχωτό μυαλουδάκι του κάνει πάρτι η προνεωτερική «μάτσο» κατάσταση.

Εμάς δεν μας αρέσει η προνεωτερική «μάτσο» κατάσταση — και στην εποχή μας γίνεται αυτό που μας αρέσει. Όχι αυτό που θέλουν ο φασισμός, ο ναζισμός, ο κομουνισμός, ο ισλαμοφασισμός.

Γιατί ο άνθρωπος ζει για να μπορεί να χαϊδεύει τον άλλο πίνοντας το τσαγάκι του ή το ουίσκι του ή το κακάο του χουχουλιάζοντας κάτω από την κουβέρτα μπροστά από το Netflix, ή διαβάζοντας Τάκιτο, Καντ, Μαντά, Ντοστογιέφσκι και Στίβεν Κινγκ, o altra cosa —λοξοκοιτώντας ταυτόχρονα με πόθο τα άστρα: το πεπρωμένο του—, και όχι για να τραγουδάει μεθυσμένος σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο, όχι για να δηλητηριάζει συστηματικά τους γενναίους αντιπάλους του με νευροτοξικές ουσίες, όχι για να κάνει στοχευμένες εκστρατείες αντιεμβολιασμού αποτρελαίνοντας τους αφελείς ανθρωπάκους, όχι για να φοβίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς οργανώνοντας, πληρώνοντας και κατευθύνοντας συμμορίες νεοναζί μπράβων της νύχτας και γελοία αριστερίστικα γκρουπούσκουλαγια να ξερνούν αντιευρωπαϊσμό, όχι για να διασπείρει fake news με πρακτορεία «ειδήσεων» που μιμούνται σε αξιοπιστία το Μακελειό, όχι για να επεμβαίνει σαν το φίδι στις εκλογές των ελεύθερων εθνών φαλκιδεύοντάς τες, όχι για να φυλακίζει τον ίδιο του τον σπουδαίο λαό κόβοντάς του τη γλώσσα με το μαχαίρι, και τα δάχτυλα με τον μπαλτά.

Ώς εδώ όμως. Ογδόντα χρόνια μετά, ο Πούτιν έφτιαξε το δικό του Περλ Χάρμπορ. Το τέλος του θα έρθει με κρότο.

Ευχαριστούμε τη μαρτυρική, ηρωική, ελεύθερη Ουκρανία που τα ολόχρυσα χωράφια της κοκκίνισαν από το αίμα και ο καταγάλανος ουρανός της μαύρισε από τον καπνό των οβίδων — την ευχαριστούμε που μας έδειξε τον δρόμο.

Την ευχαριστούμε που μας ένωσε όσο ποτέ.