Eurovision 2024 - Α' Ημιτελικός: Οι χώρες και τα τραγούδια που διαγωνίζονται
Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που όλοι ενώνονται μπροστά από ένα κουτί πίτσα και μια βραδιά (τρεις βραδιές) europop σάχλας που, όμως, φανατίζει και συζητιέται. Φέτος η ΕΡΤ στέλνει το στην Eurovision το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάτι το οποίο, ακόμα και αυτοί που δεν τους άρεσε, πιστεύουν ότι έχει πιθανότητες να κερδίσει. Πιστεύουμε στο ένστικτο της Σάτι και ελπίζουμε να γυρίσει με την κούπα και να έχουν φτιάξει μέχρι του χρόνου τη στέγη Καλατράβα, αλλιώς πού θα τους πάμε; Στην Πλατεία Νερού;
Ετοιματζίδικο banger από τον (παλαιά καραβάνα της Eurovision) Δημήτρη Κοντόπουλο ο οποίος κατά καιρούς έχει γράψει τραγούδια για σχεδόν όλες τις χώρες που διαγωνίζονται. Ξέρει τα κατατόπια, βάζει τον ρυθμό στη σωστή ταχύτητα και βγάζει χρυσές, straight μετριότητες. Μια χαρά.
Θρηνητικό μουρμουρητό με echo πάνω σε βράχο στη θάλασσα κατά το «Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι». Στη μέση περίπου, όπως συμβαίνει σε όλα τα τραγούδια της Eurovision, πέφτει κάτι σαν κεραυνός και η Teya ξυπνάει κι αλλάζει απλώς πλευρό. Τελικά τραγουδούσε για ένα λουλούδι.
Συμπαθητικό banger και εδώ, από νεαρό ντυμένο με ρούχα 3 μεγέθη μεγαλύτερα και μεταλλικό μανταλάκι για το ροχαλητό στο ρινικό διάφραγμα. Μιλάει φλου και αόριστα για την επιβίωση σε ομοφοβικό περιβάλλον (είναι το θέμα της εποχής άλλωστε) και τελικά το ρίχνει στον χορό και σώζεται.
Άλλο ένα queer ελαφάκι που έρχεται ντυμένο διαβολο-βίγκαν-μάγισσα-πανκ-ξωτικό που «σμπαραλιάζει τον διαχωρισμό των φύλων και τα κοινωνικο-πολιτικά στερεότυπα» όπως λέει ουρλιάζοντας, αλλά τελικά από πίσω κρύβεται μια ημίτρελη, κακοπαιγμένη Nina Hagen.
Επιτέλους, κάποιος που τραγουδάει στη μητρική του γλώσσα (χαχα). Βρετανός τηλεαστέρας σε ποπάκι με vibes από τα 90s που γίνεται εθιστικό αν το ακούσεις πάνω από 3496 φορές, με ηλίθιους στίχους φυσικά. Το κακό είναι ότι του φόρεσαν βερμούδα (γρουσούζικη – θυμηθείτε τον Βερνίκο).
Βαλκανικό beat με ουράνια ουυυ-ουυυ και ωραίο, στακάτο ραπ από μία εξπέρ του είδους, την alyona alyona, θεά στη χώρα της. Οι δύο φίλες μιλούν για τη Μητέρα Τερέζα και την Diva Maria και για το ότι «όλες οι θεές (divas) γεννήθηκαν απλοί άνθρωποι». Ευτυχώς αυτές δεν πειράζουν τις αντωνυμίες.
Τρομερή περσόνα με σκηνικό εκτόπισμα σαν σχεδιασμένη, λες, από τον μακαρίτη τον Thierry Mugler, σε ένα ποπ παντός καιρού τραγούδι, όχι λάθος αλλά ηλίθιο, που επαναλαμβάνει συνέχεια «εγώ είμαι αυτή που έχτισα τη γέφυρα» με κοριτσίστικη δροσερή φωνή – καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε.
Γίνεται τόσο θόρυβος με τον Baby Lasagna που κανονικά θα έπρεπε να λέγεται Baby Tsourekia. Πάντως έχει ένα εθιστικό βαλκανο-ραπ κομμάτι με στίχους όπως «Meow Cat Please Meow Back» που είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει ακουστεί στη σκηνή του διαγωνισμού. Μαρίνα Σάτι, τον νου σου.
Μαμαδίστικο high energy από έμπειρη ντάνα που έχει περάσει άλλες δύο φορές από Eurovision, οπότε τι να της πουν τώρα οι γκρίνιες ότι στη σκηνή κάνει λίγο μπουζούκια. Στο τραγούδι λέει ότι φοβάται να ερωτευθεί και ότι φοβάται τα ύψη οπότε, όλοι μαζί, κι αυτή κι εμείς παίρνουμε από ένα Emecalm.
Αν και μοιάζει μικρός ο Isaak τραγουδάει με ώριμη, ροκ φωνή μία μπαλάντα με μπιτ όπου κι αυτός, ξανα-μανά, ψάχνει την ταυτότητά του και λέει ότι είναι μια ζωή στο τρέξιμο (παντού τα ίδια), αλλά μετά το χοντραίνει και λέει ότι ακούει φωνές μέσα στο κεφάλι του. Αντί για chorus που δεν έφερε μαζί του.
Αργό, αισθησιακό τίποτα που απλώνεται αργά σαν λεκές ενώ η Raiven, ζωγραφίζει στον αέρα ιερογλυφικά με τα νύχια της νιώθοντας Veronika, η πρώτη γυναίκα που καταδικάστηκε ως μάγισσα στη Σλοβενία. Κάθε τόσο τρομάζει το κοινό της με μία απότομη κραυγή σαν ρέψιμο μιξαρισμένο με μπουρμπουλήθρες.
Το comic relief της βραδιάς. Καγκούρικο, κατά βάθος γκέι high energy, με έναν τύπο-τύπου Τόνι Σφίνο «χωρίς βρακί» που βγαίνει μέσα από ένα denim αυγό (;), ενώ ο φίλος του με μαλλί σαν αποξηραμένο σπαγγέτι κοπανιέται ότι «δεν θέλουμε κανόνες». Κλασική, αγαπημένη Φινλανδία, μην αλλάξεις ποτέ.
Αν και δεν καταλαβαίνεις κάτι τέτοιο από τους στίχους (άλλα αντ’ άλλα), το τραγούδι μιλάει για ένα άγαλμα μιας όμορφη γυναίκας. Γι’ αυτό και η Natalia μαζί με άλλες 4 βοκαλατζούδες κάνουν τις Καρυάτιδες, εντελώς ακίνητες, κάνοντας μόνο ένα επιτόπιο vogueing μέχρι που πιάνουν τα βιολιά.
Χορευτικό ποπ ευρωσκουπίδι με άρωμα Maneater των Hall & Oates, από αυτά που βγάζουν κατά κόρον για λογαριασμό ακόμα και μεγάλων διεθνών ονομάτων, τα στούντιο παραγωγών που βρίθουν στη Σουηδία. Τα δίδυμα που τραγουδούν είναι Νορβηγοί, οπότε έχουν 12αράκι από εκεί.
Είναι αδύνατο να ακούς αυτόν τον τύπο, τον Fahree, να παθιάζεται πάνω σε μπιτ και ανατολίτικες δοξαριές βιολιών τραγουδώντας για χάος και έρωτα που τον οδηγεί στον παράδεισο (drama!) και να μη σκεφτείς κάτι σαν Οικονομόπουλο στο πιο νταλκαδιασμένο διότι μετά μπαίνει και ο αμανές.
Τρανς γυναίκα Αμπορίτζιναλ τραγουδά πάνω σε μιεχ-σόουλ, για το κοινό αίμα που όλοι στον πλανήτη έχουμε και για τον αριθμό 0.618, ή Χρυσό Λόγο, που απαντάται συχνά στη φύση, στην τέχνη και στην αρχιτεκτονική, και θεωρείται αισθητικά ευχάριστος και αρμονικός. Περίπλοκο για Eurovision, φίλη.
Τι όμορφη εισαγωγή, νεύμα προς την παράδοση των fado που με πάθος, η iolanda την οδηγεί σε κάτι πιο σύγχρονο αλλά κομψό και καθαρό, ευτυχώς στα πορτογαλικά και δυστυχώς με κουλά χορευτικά που, ας ελπίσουμε, στην σκηνή να λείψουν. Πορτογαλία πάντα πιστή στην κουλτούρα της. Αγαπάμε.
Αρχίζει και λες με ανακούφιση «αχχχ γαλλικά» λες και τρως Παρί-Μπρεστ και στο 40ό δευτερόλεπτο έρχεται η ρουφιάνα η Κατάρα της Eurovision: μπιτάκι και αγγλικά με το γνωστό ανατολίτικο vibe αν και το γουργουρητό με girlbop επανέρχεται στη διάρκεια. Τζάμπα το comeback, Λουξεμβούργο.
* Στο τέλος της βραδιάς, το κοινό ψηφίζει τα 10 καλύτερα τραγούδια που θα περάσουν στον τελικό του Σαββάτου (11/5) μαζί με τις Big 5 χώρες συν τη διοργανώτρια.
Η ιστορία του μοναδικού στην Ελλάδα Μουσείου Τυπογραφίας που δημιούργησε ο ιδρυτής της εφημερίδας «Χανιώτικα Νέα» Γιάννης Γαρεδάκης και η σύζυγος του Ελένη
Κάντε τις προσαρμογές που σας ταιριάζουν και ξεκινήστε όταν είστε και για οπουδήποτε
Είδαμε ένα «καθολικό έργο τέχνης» στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
5 χρόνια από το φινάλε του καθηλωτικότερου τηλεοπτικού σόου - Οι προσδοκίες που διαψεύστηκαν και η επόμενη μέρα
Οι Αντώνης Νικολόπουλος (Soloup), Βασίλης Γρίβας και Ντανιέλα Σταματιάδη δούλεψαν παρέα με τους Νάσσερ Νασράλλαχ, Ρασίντ Αλ Μούλλα και Άλια Αλ Χαμάντι σε κοινό εργαστήριο
Μια συγκινητική αναδρομική έκθεση για ένα ελεύθερο πνεύμα των εικαστικών
26°
