Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος: Σχόλιο για την ουκρανική κρίση και τις αντιδράσεις στα social media για τη στάση των ηγετών απέναντι στη Ρωσία και τον Βλάντιμιρ Πούτιν
Παρότι συχνά παρομοιάζεται, ο πλανήτης δεν είναι ούτε σκακιέρα, ούτε επιφάνεια κάποιου άλλου επιτραπέζιου παιχνιδιού. Αυτά που αποφασίζονται σε μια κρίση παγκόσμιας κλίμακας, όπως καλή ώρα αυτή της Ουκρανίας, είναι πολυ σημαντικότερα απο μια χαμένη παρτίδα Risk και, σε αντίθεση με τα επιτραπέζια, δεν επιτρέπουν καμία δυνατότητα επανάληψης ή ρεβάνς. Η κάθε απόφαση θα επηρεάσει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων και για κάποιους από αυτούς θα κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν υπάρχει «συγγνώμη λάθος» ούτε «πάμε άλλο ένα μπας και πατσίσω» ούτε «ώρα να μαζέψουμε το παιχνίδι και να πάμε για ύπνο, καληνύχτα». Συνεπώς:
- Το ότι η Δύση δεν παρεμβαίνει αποτελεσματικότερα (δηλαδή στρατιωτικά) δεν οφείλεται στο ότι σε αντίθεση με τον τάχα ατρόμητο Πούτιν, οι ηγέτες της είναι ένα μάτσο κότες. Μπορεί να οφείλεται στο ότι δεν θέλουν να ξεκινήσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή τουλάχιστον στο ότι θέλουν να το σκεφτούν λίγο καλύτερα πριν το κάνουν. Μπορεί να οφείλεται επίσης στο ότι στις δημοκρατίες οι ηγέτες δεν κάνουν ό,τι τους κατέβει όπως οι μεγαλομανείς που «συνομιλούν με την Ιστορία». Στις δημοκρατίες οι ηγέτες δεν έχουν καπαρωμένη την καρέκλα του αρχηγού. Αντιθέτως δίνουν λογαριασμό καθημερινά κι αυτό τους κάνει να φέρονται λίγο πιο υπεύθυνα από όσο μπορεί να φερθεί ένας δικτάτορας που εξοντώνει κάθε υποψία αντιπολίτευσης. Τέλος μπορεί να οφείλεται στο ότι οι πολίτες των χωρών τους, των χωρών δηλαδή που βρίσκονται στο ρετιρέ του πλανήτη και από οικονομικής και από δημοκρατικής άποψης, έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν από τους πολίτες άλλων χωρών που είναι περισσότερο συνηθισμένοι να στερούνται και να πεθαίνουν προκειμένου οι δικτατορες τους να ολοκληρώσουν την προσπάθεια τους να μπουν στα βιβλία της Ιστορίας.
Πιθανότατα κάποιοι συμπολίτες, παρασυρμένοι από την εικονική πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην οποία ζουν, να νομίζουν ότι μια παγκόσμια σύγκρουση θα είναι περίπου όπως τα ξεκατινιάσματα τους στο Facebook και βιάζονται να τη ζήσουν αλλά τους έχω κακά νέα: ο πόλεμος θα διαλύσει τις ζωές ακόμα κι αυτών που νομίζουν ότι θα τον ζήσουν όπως ζουν τα σίριαλ που παρακολουθούν στην τηλεόραση.
- Οι συμπολίτες που θυμωμένοι λένε και γράφουν για το «αργοκίνητο καράβι που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση» ίσως θα πρέπει πρώτα να κάτσουν να σκεφτούν αν το 1 και το 27 τους φαίνονται ίδια. Και μετά να σκεφτούν αν είναι ποτέ δυνατόν μια ένωση 27 ανεξάρτητων χωρών να φτάσει την ταχύτητα λήψης αποφάσεων που έχει μια μεμονομένη χώρα. Όσοι συγκρίνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση με τς ΗΠΑ ή με οποιοδήποτε άλλο αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος, φαίνεται πως δεν μπορούν να καταλαβουν οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση ΔΕΝ είναι κράτος.
Φυσικά ακόμα κι αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον γι’ αυτό όσοι δεν είναι απλώς γκρινιάρηδες και στ’ αλήθεια θα ήθελαν να δουν την Ευρώπαϊκή Ένωση να αποφασίζει γρήγορα και χωρίς πολλά μπρος πισω, θα πρέπει να αγωνιστούν για την ολοκλήρωση της ένωσης γιατι διαφορετικά κράτη και γρήγορες/αποφασιστικές αντιδράσεις δυστυχώς δεν πανε μαζί.
- Οι συμπολίτες που αναρωτιούνται «γιατί δεν πολεμούν οι Ουκρανοί για τα εδάφη τους;» και συγκρίνουν την αντίδραση της Ουκρανίας με μια πιθανή αντίδραση της Ελλάδας σε μια επιθετική ενέργεια της Τουρκίας ίσως θα πρέπε πρώτα να σκεφτούν τo εξής:
Οι Ουκρανοί δεν μπορούν να τα βάλουν μόνοι τους με τη Ρωσία ούτε να ξεκινήσουν έναν αυτοκτονικό «πατριωτικό» πόλεμο (σε εισαγωγικά γιατί η αυτοκτονία δεν έχει τίποτα το πατριωτικό) για περιοχές οι οποίες έτσι κι αλλιώς (και χάρη στη δράση υποστηριζόμενων από τη Ρωσία αυτονομιστών) είχαν σημαντική αυτονομία με ηγέτες μαριονέτες της Μόσχας. Δυστυχώς για τους ρομαντικούς του πλανήτη η (αναπόφευκτη στην περίπτωση της Ουκρανίας) συγκέντρωση πληθυσμού εθνικότητας ίδιας με ενός ιμπεριαλιστή γείτονα, σπανίως έχει καλό τέλος.
Με λίγα λόγια, προφανώς πολλοί συμπολίτες ξέρουν καλύτερα από όλους τους ηγέτες της Δύσης, όπως ξέρουν καλύτερα από όλους τους γιατρούς και όλους τους προπονητές, αλλά καλού-κακού ας κρατήσουν και μια πισινή. Ακόμα και για τους πιο σοφούς προπονητές, γιατρούς και ηγέτες του καναπέ, υπάρχει μια, μικρή έστω, περίπτωση να κάνουν λάθος. Και μπράβο τους.
