Η σύλληψη των δραστών για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά θα είναι μια ελάχιστη δικαίωση για μια ανείπωτη τραγωδία που μας πάγωσε όλους
Από χθες, δεν το χωράει το μυαλό μας. Εμαστε όλοι σοκαρισμένοι, έχουμε παγώσει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση τους. Πιθανότατα ασυναίσθητα, σε κάθε έγκλημα που έρχεται στο φως, ένας αυτόματος μηχανισμός μάς κάνει να ταυτιζόμαστε λιγότερο ή περισσότερο. Θα μπορούσα να ήμασταν εμείς, το παιδί μας, η μάνα μας το θύμα; Όσο πιο πολύ ταυτιζόμαστε, τόσο πιο πολύ τρομάζουμε. Πώς θα συμπεριφερόμασταν αν τύχαινε σε εμάς το κακό, θα ήμασταν αρκετά ψύχραιμοι, θα προλαβαίναμε να σκεφτούμε πως ήρθε το τέλος και πως θα διαβάζουν για μας την επόμενη στιγμή στα σάιτ και τις εφημερίδες; Μια δολοφονική επίθεση όπως αυτή στο σπίτι της οικογένειας στα Γλυκά Νερά μοιάζει με τον χειρότερό μας εφιάλτη. Υπάρχει μεγαλύτερος φόβος από το να εισβάλουν κακοποιοί στο σπίτι μας, ενώ κοιμόμαστε τη νύχτα, και να μας κάνουν κακό; Να ασελγήσουν πάνω μας, να μας βασανίσουν, να δολοφονήσουν εμάς ή κάποιον δικό μας;
Ένα έγκλημα παράλογο, αναίτιο. Θα μπορούσαν να κλέψουν, χωρίς να σκοτώσουν. Τους είπαν πού ήταν τα λεφτά. Ήθελαν κι άλλα; Γιατί κρέμασαν το σκυλί, αφού πρώτα το σκότωσαν; Γιατί δεν τους σταμάτησε το κλάμα του μωρού, γιατί δεν ένιωσαν κάτι από την ιερότητα του δεσμού μιας μάνας με το μικρό της; Γιατί δεν λύγισαν στα παρακαλετά τους; Γιατί από μια κλοπή που θα περνούσε «στα ψιλά» πέρασαν αυτή τη γραμμή που τους άλλαξε κατηγορία και έστρεψαν το μένος μιας ολόκληρης κοινωνίας πάνω τους; Ήταν έλλειψη ενσυναίσθησης, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, έκαναν λάθος; Ήταν αποφασισμένοι από πριν για το οτιδήποτε; Τους είχαν παρακολουθήσει, το είχαν προσχεδιάσει, ήταν σεσημασμένοι; Υπήρξε ανάμεσά τους ένας κυνικός δολοφόνος, κάποιος πολύ αρρωστημένος που διέπραξε την ύβρη;
Το ζευγάρι συνήθιζε να ανεβάζει ευτυχισμένες στιγμές στα κοινωνικά δίκτυα, όπως όλοι. Είναι σωστό να αναδημοσιεύονται οι φωτογραφίες τους μετά από όσα συνέβησαν; Η κοπέλα που δολοφονήθηκε ήταν ούτε 20 χρονών, όμορφη και λαμπερή, τι μας κάνει να θέλουμε να κρυφοκοιτάξουμε τις ιδιωτικές τους στιγμές; Προσωπικά αρνούμαι, αλλά καταλαβαίνω πως κάθε στιγμιότυπο ευτυχίας, κάθε όμορφη πόζα, κάνουν το έγκλημα να φαντάζει ακόμα πιο τερατώδες. Ένα όνειρο που κατέληξε εφιάλτης. Μια ευτυχισμένη ζωή που έσπασε σε χίλια κομμάτια με τον πιο βίαιο τρόπο είναι ό,τι πιο ακατανόητο και σοκαριστικό.
Διαβάζω πως, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι ληστείες έχουν μετατοπιστεί στα σπίτια επειδή θεωρούνται πλέον χαμηλού ρίσκου εγκλήματα. Από την άλλη το συγκεκριμένο έγκλημα είχε μοναδικά χαρακτηριστικά, η ικανότητα για τόσο ειδεχθείς πράξεις είναι σχετικά σπάνια ακόμα και στον πληθυσμό των εγκληματιών, λένε οι εγκληματολόγοι. Κι όμως, πολλά παρόμοια περιστατικά με χρήση υπέρμετρης βίας συμβαίνουν καθημερινά, κυρίως με θύματα ηλικιωμένους. Υπέρμετρη βία για ασήμαντες αφορμές. Τι δείχνει αυτό για την κοινωνία μας; Τι θα φέρει η επιστροφή στην κοινωνική κανονικότητα ως προς την εγκληματικότητα; Τι έχει αλλάξει κι ούτε καν το γνωρίζουμε;
Δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή τη συνθήκη ως παράμετρο της ζωής μας, ούτε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς προϋποθέσεις που θα εγγυώνται την προστασία μας και την ασφάλειά μας. Σαν να βλέπουμε ταινία, περιμένουμε τους ντετέκτιβ - αστυνομικούς να εξιχνιάσουν το έγκλημα, παρακολουθούμε με αγωνία κάθε νέο στοιχείο που θα οδηγήσει στη σύλληψη των δραστών. Η απονομή δικαιοσύνης θα είναι μια ελάχιστη δικαίωση για μια ανείπωτη τραγωδία που μας έκανε όλους να συναισθανθούμε τη φρίκη των θυμάτων. Ό,τι και να πούμε είναι απερίγραπτα λίγο.
