Ο μπάρμαν από το Michigan…

Το Michigan ήταν η πολιτεία που πρωταγωνίστησε στις αμερικανικές εκλογές, αφού «γύρισε» το αποτέλεσμα υπέρ του Joe Biden. Κι ενώ όλοι πανηγύριζαν την ανατροπή, σκέφτηκα τον «αμερικάνο» Κωνσταντάρα που, στην ταινία «Θα σε κάνω βασίλισσα», έλεγε στον τσιγκούνη Βέγγο ότι του θύμιζε έναν μπάρμαν από το Michigan!

Και αυτός ο μπάρμπαν πολύ πιθανόν να είναι ο ψηφοφόρος που θα εκλέξει τον επόμενο πρόεδρο της Αμερικής. Με τον ίδιο περίπου, τρόπο, που το έκανε το 2016…
Τα ποσά που δαπανούν οι ΗΠΑ για τις εκλογές τους, ξεπερνούν το ετήσιο ΑΕΠ κάποιων χωρών. Το 2016 υπολογίζεται ότι ξοδεύτηκαν 6,5 δισ. δολάρια. Για τις φετινές εκλογές, του 2020, το ποσό αναμένεται να ξεπεράσει τα 11 δισ., σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Center for Responsive Politics. Ποσά που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν υποδομές και υπηρεσίες προς όφελος εκατομμυρίων πολιτών.

Κι όλα αυτά για να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ κάποιος μεταξύ δύο υπερηλίκων! Ενός αμοραλιστή επιχειρηματία και ενός καταπονημένου πολιτικού που μπερδεύει δημοσίως τη γυναίκα του με τη αδερφή του…

Τι συμβαίνει με την Αμερική; Κι ακόμα καλύτερα, τι συμβαίνει με την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία; Τι πραγματικά γίνεται με το πολίτευμα που ξοδεύει δισεκατομμύρια, για να σαγηνεύσει τον μπάρμαν από το Michigan; Αλλά και στην Ευρώπη ισχύουν τα ίδια, τηρουμένων των αναλογιών.

Παρά τον πακτωλό χρημάτων που ξοδεύονται, είναι φανερό ότι οι εκλογικές διαδικασίες για την  ανάδειξη αντιπροσώπων έχουν χρεοκοπήσει. Και σταδιακά, είναι πολύ πιθανόν, να χρεοκοπήσει και η δημοκρατία, αν δεν κάνουμε κάτι.

Μάλλον είναι καιρός να επικαιροποιήσουμε το πολίτευμα. Να επαναπροσδιορίσουμε τον πυρήνα του (την κοινωνική του αναγκαιότητα) και να προσαρμόσουμε το πλαίσιο λειτουργίας του στο πολιτισμικό πλαίσιο που διαμορφώνεται γύρω μας. Όπως ακριβώς θα κάναμε με κάθε θεσμό που επιθυμούμε να εξυπηρετεί τους πολίτες και όχι να τους εξαπατά, συνεχώς.
Πως είναι δυνατόν να συντηρούμε ακόμα απαρχαιωμένα εκλογικά συστήματα, φτηνές διαδικασίες, ανόητα σύμβολα και στρατευμένους μηχανισμούς γοητείας για τους ψηφοφόρους; Πώς είναι δυνατόν να μην αλλάζουμε τίποτα σε ένα είδος δημοκρατίας που φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα για να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες εκείνης της εποχής;

Εν μέσω Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης και εν όψει τεχνητής νοημοσύνης, εκλέγει ακόμα πρόεδρο στην Αμερική ο μπάρμαν απ΄το Michigan;
Άλλαξε ο πολίτης, άλλαξαν οι σχέσεις παραγωγής, εργασίας, εκπαίδευσης, άλλαξε χαρακτηριστικά ολόκληρο το εκλογικό σώμα αλλά το αντιπροσωπευτικό σύστημα όχι.
Βελτιώθηκε ο μέσος όρος αντίληψης του ψηφοφόρου αλλά η διαδικασία προτιμάει να απευθύνεται στο θυμικό του. Οι αλγόριθμοι θα μπορούν να παίρνουν τις αποφάσεις αλλά θα συνωστίζονται στην ουρά, πολιτικάντηδες, ζογκλέρ και  σαλτιμπάγκοι για να πάρουν την εξουσία.

Έχουμε όλα τα μέσα για να μετατοπίσουμε την διαλεκτική μεταξύ ψηφοφόρου και πολιτικού στο νοητικό επίπεδο. Σ αυτό που ισχύει ήδη για τις μέσες ή ευφυείς μειοψηφικές ομάδες, οι οποίες όμως αποδυναμώνονται από τις μάζες των λούμπεν ή των γοητευμένων «πελατών».
Έχουν όλοι δικαίωμα στη συμμετοχή. Το μήνυμα πρέπει να αλλάξει. Και ο τρόπος εκλογής. H πανδημία μας έδωσε ευκαιρίες για χρήση της τεχνολογίας στη λήψη των αποφάσεων. Ας διευρύνουμε τις διαδικασίες και στην βελτίωση της ποιότητας του πολιτεύματος.

Ο Τrump αμφισβητεί ήδη το αποτέλεσμα. Θα προσφύγει σίγουρα στο Ανώτατο Δικαστήριο και θα διχάσει την ήδη κατακερματισμένη αμερικανική κοινωνία. Η Αμερική βρίσκεται ήδη σε πολιτική κρίση και ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Και μαζί της όλες οι δημοκρατίες του δυτικού κόσμου μπορεί να ακολουθήσουν.
Η δημοκρατία δεν είναι καταναλωτικό σύστημα. Είναι τρόπος ζωής. Και  χωρίς την ψήφο ευθύνης του ψηφοφόρου θα καταλήξει, ανεπαίσθητα, σε  συγκεκαλυμμένη δικτατορία.