Ο Νίκος είναι γκέι ακτιβιστής, μέλος της Ζωντανής Βιβλιοθήκης (www.humanlibrary.gr), και κάθε τόσο δέχεται να του υποβάλουν άγνωστοι άνθρωποι ερωτήσεις σαν αυτές.
Πότε έκανες σχέση πρώτη φορά;
«Στα 18».
Πόσο είσαι τώρα;
«55».
Ισχύει ότι οι γκέι δεν κάνουν μακροχρόνιους δεσμούς;
«Πάντα, ακόμα και σε μακροχρόνιες σχέσεις. Ήμουν ενεργός και πριν από την εμφάνιση του AIDS και πιστεύω ότι πάντα πρέπει να προφυλασσόμαστε».
Είσαι διαχυτικός με το φίλο σου σε δημόσιο χώρο;
«Έχει τύχει, δεν το κάνω ντε και καλά για να προκαλέσω, αλλά αν μου βγει ναι, γιατί όχι».
Έχεις αντιμετωπίσει ομοφοβικό περιστατικό;
«Αυτό που έχω βιώσει είναι μια σιωπηλή αποδοκιμασία, εκεί που πέφτει ξαφνικά μια σιωπή, η οποία όμως είναι πολύ εύγλωττη».
Πώς βλέπεις την ομογονεϊκότητα και την υιοθεσία;
«Θα προτιμούσα να τη λέω παιδοθεσία. Δεν έχει σημασία ο σεξουαλικός προσανατολισμός, τα κριτήρια θα έπρεπε να είναι η ευημερία των παιδιών, η αγάπη και η υποστήριξη που θα τους παρέχονται και όχι η σεξουαλικότητα των γονέων, η οποία, επίσης, δεν μπορεί να επηρεάσει τη σεξουαλικότητα των παιδιών».
«Ζωντανές Βιβλιοθήκες» υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου. Στην Αθήνα δημιουργήθηκε το 2009 από μια παρέα εθελοντών, για την καταπολέμηση των προκαταλήψεων και του ρατσισμού και λειτουργεί ως εξής: Υπάρχουν «ανθρώπινα βιβλία», που μπορεί να είναι γκέι, οροθετικοί, πρόσφυγες, τρανσέξουαλ, νάνοι, αντιρρησίες συνείδησης, άνθρωποι με προβλήματα όρασης κ.ά., οι οποίοι δέχονται να υποβληθούν σε ερωτήσεις από άγνωστους σε αυτούς ανθρώπους, με στόχο την προώθηση της ποικιλομορφίας και της διαφορετικότητας.
Στην περίπτωση που κάποιο «βιβλίο» αισθανθεί άσχημα ή ότι προσβάλλεται, μπορεί να μην απαντήσει και να παρέμβει ο βιβλιοθηκονόμος. Απέναντι από κάθε βιβλίο κάθονται συνήθως ένας ή δύο άνθρωποι και πριν την έναρξη των ερωτήσεων, το «βιβλίο» διαβάζει την εισαγωγή του. Η εισαγωγή του Νίκου, το πλήρες όνομα του οποίου ως βιβλίο είναι «Ο γκριζομάλλης γκέι ή το να είσαι κλεισμένος στην ντουλάπα είναι πηγή δυστυχίας», είναι κάπως έτσι:
«Από τι στιγμή που κατάλαβα τον εαυτό μου, από τα 18, δεν κρύβω τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό και μιλάω γι’ αυτό στα διάφορα περιβάλλοντά μου, το οικογενειακό, το φιλικό το εργασιακό. Το να μπορώ να μιλάω ανοιχτά είναι μια διαδικασία που κράτησε χρόνια και διαρκεί ακόμα. Ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός είναι λάθος να θεωρείται ως κάτι πολύ σημαντικό, είναι μια απλή ανθρώπινη ιδιότητα ανάμεσα στις άλλες. Για να φθάσουμε, όμως, εκεί ως κοινωνία, θα πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για τη σεξουαλική μας ταυτότητα».
22°
