Ασφυκτική ατμόσφαιρα. Τοξικό και αρρωστημένο κλίμα. Καχυποψία και δυσπιστία. Μεταγραφές, αποστασίες, απειλές, εκφοβισμοί. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Για πρώτη φορά, μετά το 2001, προέκυψε στην ΠΓΔΜ η πολιτική συγκυρία –κάθοδος Γκρούεφσκι και ανάδειξη Ζάεφ– που ευνοούσε τον εποικοδομητικό διάλογο με την Ελλάδα.
Η εποχή Ζάεφ συνέπεσε με το αυξημένο δυτικό ευρωατλαντικό ενδιαφέρον για τη σταθεροποίηση στα δυτικά βαλκάνια. Η αυξημένη κινητικότητα αποσκοπεί στη στεγανοποίηση της ευρύτερης περιοχής (Κοσσυφοπέδιο, ΠΓΔΜ, Σερβία) από την αυξημένη επιρροή της Ρωσίας και της Τουρκίας.
Υπό τις παραπάνω συνθήκες, η διεθνής και τοπική συγκυρία δημιούργησε για την Ελλάδα και την κυβέρνηση μια εξαιρετική ευκαιρία για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, την κατοχύρωση του εθνικού συμφέροντος και τελικά τη συνομολόγηση μιας συμφωνίας με καλούς όρους.
Στο στρατηγείο του ΣΥΡΙΖΑ, που στον αξιακό τους κώδικα η διατήρησης της νομής της εξουσίας και η μικροπολιτική σχεδόν πάντα προηγείται της εθνικής αλήθειας και του εθνικού συμφέροντος, είδαν την κορυφαία ευκαιρία. Κορυφαία ευκαιρία για την επίλυση του διμερούς ζητήματος μεν και κορυφαία –κατά τη μυωπική τους οπτική– πολιτική ευκαιρία για «αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού» (δήλωση του ΠτΒ κ. Βούτση).
Αντί λοιπόν για ευκαιρία οικοδόμησης εθνικής ενότητας, το εθνικό ζήτημα κατάντησε «ευκαιρία εξωτερικού» (Τσίπρας-Ζάεφ ηγέτες με διεθνή ακτινοβολία) και «ευκαιρία εσωτερικού» (Τσίπρας ηγέτης της κεντροαριστεράς με ολίγη από ΑΝΕΛ και απαλλαγή από τον ακροδεξιό Καμμένο).
Είναι η πρώτη φορά, από το 1991 και μετά, που μια κυβέρνηση εργαλειοποίησε τόσο κυνικά στην εσωτερική πολιτική σκηνή το Μακεδονικό ζήτημα, έναν από τους «γόρδιους δεσμούς» της εξωτερικής μας πολιτικής.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, από τότε που προέκυψε το Μακεδονικό ζήτημα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξε να μην ενημερώσει και να μη συνεννοηθεί με την αντιπολίτευση, να μη χτίσει πάνω στην αρραγή «εθνική γραμμή» που προέβλεπε πάγιες θέσεις και ένα μίνιμουμ συναίνεσης στα ανοιχτά εθνικά ζητήματα.
Αυτό το γεγονός δεν ήταν τυχαίο, αλλά στρατηγική απόφαση του πρωθυπουργού και του κόμματος του οποίου ηγείται. Τη συμφωνία θα την κλείσει αυτός και το δίλημμα θα βασανίσει τον μεσαίο χώρο: είτε θα αναγνωρίσουν τους επιδέξιους χειρισμούς του, στηρίζοντας όποια συμφωνία συνάψει και σταδιακά θα μετατραπούν σε πολιτική ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε, όποιος προβάλλει αντιστάσεις στη διαπραγμάτευση, τη διαδικασία κύρωσης ή το περιεχόμενο της συμφωνίας, θα λοιδορηθεί ως ακροδεξιός, γραφικός εθνικιστής.
Επανάληψη των συνταγών του παρελθόντος ενόψει εκλογών: πόλωση στα κόκκινα μεταξύ των δύο κομμάτων, εξαφάνιση του ενδιάμεσου χώρου και αναπόφευκτος εθνικός διχασμός, αλλά δεν πειράζει.
9°
