Με μεγάλη υπερηφάνεια θέλω να σας πω ότι, επιτέλους, o σύντροφος Πολάκης αποφάσισε να τιμήσει κι εμένα με το παράσημο του ανθρώπου που κάνει καλά τη δουλειά του. Δεν νομίζω ότι για άνθρωπο που σχολιάζει δημοσίως υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από την ενόχληση των συμπολιτών που κατοικούν στους πιο ψηλούς ορόφους της εξουσίας. Όταν μάλιστα η ενόχληση εκφράζεται και δημοσίως, όταν η τελετή απονομής του παράσημου αυτού γίνεται με τρόπο που να μπορούν να την απολαύσουν όλοι, είναι και μια ανεκτίμητης αξίας διαφήμιση για την οποία ευχαριστώ τον σύντροφο αναπληρωτή υπουργό.
Στην περίπτωση του Πολάκη, η διαφήμιση έχει και το πλεονέκτημα να είναι φοβερά διασκεδαστική καθώς ο τρόπος γραφής του δείχνει το πώς θα μπορούσε να μοιάζει ένα υβρίδιο Φώσκολου και Τσουκαλά στα χρόνια της «ακμής» τους ανατολικού μπλοκ. Πομπώδης, ψευτοηρωiκός, κραυγαλέος, γεμάτος κλισέ και νοηματικές αντιφάσεις, όχι μόνο δεν καταφέρνει να ενοχλήσει αυτούς που υποτίθεται ότι θέλει να ενοχλήσει, αλλά τους διασκεδάζει κι από πάνω.
Όμως πίσω από το γέλιο που προκαλούν οι αναρτήσεις του συντρόφου λεβεντοκρητικού, υπάρχει κάτι πολύ πιο σκοτεινό και ανησυχητικό. Μην φοβάστε, δεν θα πω για τη Δημοκρατία που κινδυνεύει και την ελευθερία του λόγου που απειλείται. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πια πολλοί που δεν καταλαβαίνουν ότι από τη στιγμή που η εξουσία ανήκει σε ανθρώπους που θαυμάζουν δικτάτορες, η Δημοκρατία δεν είναι στα καλύτερα χέρια. Ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιοι αφελείς, η ομολογία Δραγασάκη ότι το μόνο που τους εμπόδισε από το να καταλύσουν το πολίτευμα ήταν, όχι η αγάπη για τη Δημοκρατία, αλλά ο κίνδυνος «πρόωρης απονομιμοποίησης της κυβέρνησης και του αριστερού εγχειρήματος για πολλά χρόνια» (μτφ. δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα για το πραξικόπημα που ονειρευόμαστε) νομίζω πως τους έδωσε να καταλάβουν ότι δεν μπορείς να θαυμάζεις Λένιν, Μάο και Κάστρο και να είσαι δημοκράτης ταυτοχρόνως. Όσο για την ελευθερία του λόγου, αυτή (ευτυχώς για μένα) περικλείει και το δικαίωμα του συντρόφου Υπουργού να εκτίθεται διαφημίζοντας και διασκεδάζοντάς με.
Το σκοτεινό και ανησυχητικό για το οποίο μιλάω, το σκοτεινό και ανησυχητικό που κρύβεται πίσω όχι μόνο από τις διασκεδαστικές αναρτήσεις του Πολάκη, αλλά και πίσω από τις λιγότερο διασκεδαστικές επιθέσεις των παρατρεχάμενων του Αλέκση σε όποιον τολμά να μην υποκύπτει στις επιθυμίες των στελεχών της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, είναι ο φόβος.
Ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πως η απώλεια της ψυχραιμίας των κυβερνητικών στελεχών, οι οργίλες επιθέσεις, οι γεμάτες θυμό αναρτήσεις έχουν ως κινητήρια δύναμη τον φόβο. Κανείς που αισθάνεται σίγουρος για τον εαυτό του και τη θέση του δεν τσακώνεται και δεν βρίζει και πολύ περισσότερο δεν επιτίθεται. Η σιγουριά του τον κάνει μάλλον ανεκτικό και μεγαλόθυμο. Ακόμα κι αν νομίσει πως αδικείται, το ξεπερνά με το χαμόγελο της σιγουριάς του ανθρώπου που η άδικη κριτική δεν μπορεί να τον αγγίξει. Κι επειδή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνουν ίχνος αυτής της σιγουριάς και της νηφαλιότητας, πρέπει να φοβούνται πάρα πολύ. Πρέπει να τρέμουν την απώλεια της εξουσίας που πλησιάζει.
Προφανώς δεν εννοώ ότι τρέμουν που σε λίγους μήνες θα πρέπει να αποχωριστούν τις πτήσεις με κρατικά τζετ, τις βόλτες με κρατικές λιμουζίνες, τον γλυκό ύπνο στα απαλά σεντόνια των πολυτελών ξενοδοχείων. Ούτε που δεν θα μπορούν να χρηματοδοτούν φίλους και ψηφοφόρους με προσλήψεις στο δημόσιο. Οι απώλειες αυτές είναι σίγουρα ενοχλητικές, αλλά δεν είναι δυνατόν να προκαλούν τον τρόμο που, από αναρτήσεις σαν του Πολάκη, φαίνεται να τους έχει καταλάβει.
Ο τρόμος των κυβερνητικών στελεχών δεν μοιάζει με τρόμο που δικαιολογείται από τον κίνδυνο της απώλειας προνομίων (που και για την αντιπολίτευση δεν είναι ασήμαντα). Περισσότερο μοιάζει με τον τρόμο του ενόχου που βλέπει τη μέρα της αποκάλυψης να πλησιάζει. Μοιάζει με τον τρόμο του δράστη που νιώθει ότι ο κλοιός σφίγγει. Με τον τρόμο λογιστή που τα έχει κάνει θάλασσα (το λέω ευγενικά) και θα πρέπει να παραδώσει τα βιβλία στον αντικαταστάτη του να τα ελέγξει. Μοιάζει με τον τρόμο του ανθρώπου που ξέρει ότι από όλα τα προνόμια, αυτό που πραγματικά είναι επικίνδυνο να χάσεις είναι η δυνατότητα να κλείνεις και να ανοίγεις υποθέσεις χάρη στην πλειοψηφία σου, είναι η δυνατότητα να επηρεάζεις τη δικαιοσύνη και τις επιτροπές της Βουλής. Είναι (για όσους δεν εκλεγούν στην επόμενη Βουλή) η βουλευτική ασυλία.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ ότι γνωρίζω κάτι το οποίο μετά τις εκλογές θα αποκαλυφθεί. Στο κάτω-κάτω τα ήδη αποκαλυφθέντα δεν είναι καθόλου λίγα για ανθρώπους που τον Ιανουάριο θα κλείσουν τα πρώτα τέσσερα χρόνια κυβερνητικής εξουσίας. Αλλά γνωρίζω, όπως οι περισσότεροι, να καταλαβαίνω τα σημάδια του πανικού και του τρόμου. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο έντονα που κανείς δεν μπαίνει καν στον κόπο να τα καμουφλάρει πίσω από ένα πέπλο ψευδοϋπεροχής. Πόσο μάλλον όταν οι τρομαγμένοι δείχνουν τον τρόμο τους σε κάθε λέξη. Και μπράβο τους.
21°
