Πάντα μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον το ότι οι πιο φανατικοί πιστοί είναι οι άνθρωποι με την πιο αδύναμη πίστη. Αν είσαι βέβαιος για την πίστη σου, αν είσαι σίγουρος ότι η ενάρετη ζωή σου θα ανταμειφθεί στην αιώνιοτητα κι αν δεν έχεις καμία αμφιβολία για το ότι οι αμαρτωλοί θα πληρώσουν για τις αμαρτίες τους, δεν προσπαθείς με λύσσα να επιβάλεις πίστη, τρόπο ζωής και ευσέβεια σε κανέναν. Το πολύ-πολύ να προειδοποιήσεις για τις συνέπειες της απιστίας κι εκεί να σταματήσεις. Το να στήνεσαι έξω από κινηματογράφους και θέατρα με «βλάσφημα» θεάματα και να απειλείς ή να δέρνεις χωρίς προειδοποίηση, το να διαδηλώνεις για να γράφει ΧΟ στην ταυτότητα σου, το να πηγαίνεις στα δικαστήρια τους Άγιους Παστίτσιους δείχνει μόνο έλλειψη εμπιστοσύνης στη Θεία Δύναμη που μπορεί να επιβάλει τη δικαιοσύνη και μάλιστα στην πιο απόλυτη της μορφή. Με λίγα λόγια, αν πιστεύεις ακράδαντα στην αιωνιότητα, η στιγμούλα που είναι η ζωή στη Γη δεν σε απασχολεί τόσο πολύ και η αγωνία των φανατικών πιστών για τα εγκόσμια είναι μια αντίφαση που, πέρα από αποκαλυπτική, βρίσκω και αρκετά διασκεδαστική.
Όχι, βέβαια, όσο διασκεδαστική βρίσκω την αθεΐα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ιερέων της Ελληνικής Εκκλησίας (δεν πιστεύω πως πολύ διαφορετικά πράγματα συμβαίνουν σε άλλες εκκλησίες, αλλά δεν τις υφίσταμαι και δεν με αφορά). Αθεΐα η οποία, όπως φαίνεται, κυριαρχεί σε κάθε βαθμίδα της εκκλησιαστικής ζωής και εξηγεί και σε μεγάλο βαθμό τη στάση των πιστών.
Για τους αρχιερείς το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό. Άνθρωποι που διδάσκουν την εγκράτεια και την ταπεινότητα, που ανήκουν σε έναν οργανισμό που λειτουργεί στο όνομα του Ιησού, απολαμβάνουν πολυτέλειες που η συντριπτική πλειοψηφία του ποιμνίου τους θα ζήλευε, κυκλοφορούν με λιμουζίνες, στολίζονται με χρυσαφικά, παίζουν παιχνίδια εξουσίας όχι μόνο στην Εκκλησία αλλά και στην Πολιτεία και γενικά ζουν με τρόπο που έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με όλα όσα διδάσκουν και υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Αλλά, όπως είπα, για τους αρχιερείς αυτά είναι γνωστά και δεν ξέρω πολλούς που να τους αντιμετωπίζουν ως πνευματικούς δασκάλους και όχι ως σύμβολα εξουσίας (από την άλλη δεν ξέρω και κανέναν που να βλέπει ριάλιτι και τάλεντ σόου, οπότε η άγνοια μου δε λέει και πολλά). Αυτό που δεν ήταν ίσως τόσο γνωστό και που χρειάστηκε την παρέμβαση του Αλέκση του Ευεργέτη του Αρχιερατείου για να έρθει στο φως, είναι η κυριαρχία της αθεΐας και στις κατώτερες βαθμίδες του κλήρου.
Μιλάω για αθεΐα γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την αγωνία για το δημοσιοϋπαλληλίκι από ανθρώπους που κηρύσσουν την πίστη στη Θεία Πρόνοια. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι συμπολίτες που διδάσκουν το μεγαλείο της στέρησης, οι συμπολίτες που σε κάθε ευκαιρία μιλάνε για τα λίγα που αρκούν αντίθετα με τα πολλά που διαβάλλουν, είναι δυνατόν να νοιάζονται για το αν θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων.
Ακόμα και η αγωνία που φαίνεται να έχουν για το ότι πλέον η τύχη τους εξαρτάται απολύτως από τις ορέξεις των προϊσταμένων τους αρχιερέων είναι ακατανόητη. Οι επί της Γης εκπρόσωποι του Κυρίου δεν μπορεί παρά να είναι πολύ πιο δίκαιοι και ικανοί από τον μέσο όρο των προϊστάμενων οποιουδήποτε άλλου κλάδου. Τουλάχιστον γι’ αυτούς που πιστεύουν στον Κύριο και την Εκκλησία του.
Εγώ φυσικά δεν θα ήθελα να εξαρτώμαι από κανέναν αρχιερέα ούτε για ένα ποτήρι νερό και καθόλου δεν θα εμπιστευόμουν την Εκκλησία για τη μισθοδοσία ή την καριέρα μου. Αλλά εγώ δεν πιστεύω στον Θεό του Ευαγγελίου (και δυστυχώς ούτε σε κανέναν άλλο) και δικαιολογούμαι. Επίσης, η δουλειά μου καμία σχέση με την πίστη δεν έχει (και μάλλον βασίζεται στην ανάγκη να είμαστε επιφυλακτικοί). Οι ιερείς όμως πουλάνε Πίστη και ζουν από την Πίστη. Και χάρη στην κολεγιά του Αλέκση με τα κόκκινα και του Αλέκση με τα μαύρα αποκαλύπτεται ότι, περισσότερο από πνευματικοί ποιμένες, μοιάζουν με εστιάτορες κάποιου εστιατορίου της συμφοράς που αρνούνται να φάνε αυτά που σερβίρουν στους πελάτες τους. Και μπράβο τους.
9°
