Για όσους έχουν ακόμα απορίες κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος για το τι σημαίνει η φράση «περάσαμε στο δίκαιο των πολλών» που πλάσαρε ο Αλέξης Τσίπρας στο μνημειώδες βίντεο, δεν έχει παρά να κοιτάξει τις εικόνες του φρικτού προπηλακισμού του Γιάννη Μπουτάρη. Αυτό είναι το «δίκαιο των πολλών».
Αυτό που αποφασίζεται από το κρανίο και κάτω και αποδίδεται στους δρόμους, στις πλατείες, όπου λάχει, άμα λάχει, όπως λάχει. Ακόμα και με το παιδί σου στην αγκαλιά. Γιατί απλούστατα το «δίκαιο των πολλών» είναι αυτό που κερδίζει κάθε έννοια δικαίου, κάθε οργανωμένη οπτική του νομικού πολιτισμού. Είναι το δίκαιο του γιαουρτιού, της μούντζας, της ροχάλας, της μπουνιάς, της κλωτσιάς, του να καεί, να καεί… Είναι το δίκαιο που υπακούει στις ιδεολογικές και ψυχωτικές ορμόνες του πλήθους. Αυτές που όταν έχουν και τα εθνικά τους μπιχλιμπίδια γίνονται πρώτης τάξης παιχνιδάκια για χάιδεμα στα χέρια κάθε λαϊκιστή κουτοπόνηρου αγροίκου.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύπλοκο και γι’ αυτό δύσκολο από την εξήγηση τέτοιων κοινωνικών φαινομένων, όπως η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Για να μπορέσεις να διαχωρίσεις τη θέση σου από την ηλίθια μάζα θα πρέπει να δώσεις σκληρούς αγώνες. Και γι’ αυτό, κατά βάθος, είναι να τους λυπάσαι αυτούς τους κουκουλοφόρους και μη κάφρους. Αλλά θα τους βόλευε κάτι τέτοιο.
Όταν σπέρνεις «ψόφους» με σκοπό να συλλέξεις την αυγατισμένη σου εκλογική σοδειά, το «δίκαιο των πολλών» είναι το απόλυτο εργαλείο σου. Το ατσάλινο τρακτέρ για να οργώσεις τα χωράφια του αστικού - νομικού πολιτισμού και ό,τι έχει καταφέρει στη δύσμοιρη αυτή ελληνική κοινωνία που από το ’50 και μετά τραβολογιέται μεταξύ των σαλονιών και των απόπατων της Δύσης, χωρίς να μπορεί να διαλέξει.
Θα ήταν, ίσως, μια ευκαιρία να αντιληφθούμε πολλαπλώς τι σημαίνει το «δίκαιο των πολλών» που εκστόμισε αυτάρεσκα ο νέος αυτός, σε ηλικία, άνθρωπος που έτυχε να έχει τη θέση του πρωθυπουργού. Τι σημαίνει αυτό που είπε από τη συγκεκριμένη θέση σουλατσάροντας στο κόκκινο χαλί της εξουσίας Του (Αν το βίντεο ήταν κείμενο, το «Τ» θα ήταν σίγουρα κεφαλαίο).
Οι πρώτοι που θα έπρεπε να αντιδράσουν είναι οι ίδιοι οι «σύντροφοι» του Αλέξη Τσίπρα, στους οποίους τραβάει μονοκοντυλιά ανυπαρξίας βάζοντάς τους στη σκιά της δικής του μορφής. Γιατί έτσι δικαιώνουν την συμπλεγματική εκδοχή της εξουσίας και του βασικού εργαλείου της καθημερινής δημοκρατίας. Που δεν έχει σημασία αν σέβεται κανόνες συνύπαρξης και πολιτισμού αιώνων, αρκεί να τη θέλουν οι πολλοί…
17°
