Μήπως ήρθε ο καιρός της δεξιάς;

Στην αγανακτισμένη πλατεία δεν ακούστηκε η λέξη «αριστερά». Την (αριστερή) γενιά του πολυτεχνείου έβριζαν και τη βουλή μούντζωναν. Από εκείνη την αντι-πολιτική και αντι-δυτική υστερία ωφελημένοι βγήκαν πολλοί και ετερόκλητοι αλλά τη μερίδα του λέοντος πήρε στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνία ζύμωσε επί τρία χρόνια όλα τα δεδομένα και στο τέλος έκρινε ότι τα συμφέροντά της είναι προς τα αριστερά.

Στην εθνικιστική πλατεία δεν ακούστηκε η λέξη «δεξιά». Οι βασικοί ομιλητές δεν ήταν εκπρόσωποι της δεξιάς. Με τους Σκοπιανούς τα είχε ο κόσμος και με όσους απεργάζονται σκοτεινά σχέδια για τη Μακεδονία μας. Και με την κυβέρνηση που παραχωρεί το όνομα στους γείτονες. Οι ζυμώσεις έχουν ξεκινήσει από καιρό, στο βουβό και στο υπόγειο. Η μπογιά των κυβερνώντων ξεφτίζει. Φαίνεται ότι έρχεται ο καιρός της δεξιάς.

Όταν ο Βίζερ εκθειάζει το ΣΥΡΙΖΑ για την μνημονιακή υποταγή του δεν αιφνιδιάζει τον Έλληνα πολίτη. Η κοινωνία βιώνει τις «αριστερές πολιτικές» που καθημερινά την σπρώχνουν από την πρόσκαιρη στη δομική φτώχεια. Η Αριστερά υποσχέθηκε πολλά και δεν έκανε τίποτα. Μας χρέωσε και δεν μας υποχρέωσε.  Γι αυτό εξάλλου και η κυβέρνηση αποσύρει σιγά -σιγά το αριστερό προφίλ της. Η κοινωνία σταδιακά ανακαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο των κυβερνώντων και τους εγκαταλείπει. Η ανοχή που έδειχνε σε όλα τα παρωχημένα αριστερά τερτίπια μειώνεται. Ολοένα και περισσότεροι  αντιλαμβάνονται πλέον ότι η βαριά ληστρική φορολογία δεν είναι δάκτυλος των δανειστών αλλά επιλογή των κυβερνώντων προς εξυπηρέτηση της πελατειακής πολιτικής τους.

Αν ανέχονται ακόμα αυτήν την διακυβέρνηση είναι γιατί φοβούνται ότι η «νεοφιλελεύθερη» κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία τους επιφυλάσσει ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, δομικές μεταρρυθμίσεις και λιγότερο κράτος. Αν όμως η δεξιά αυτή δεν είναι και τόσο φιλελεύθερη; Αν διατηρεί τα λαϊκά στοιχεία της σαν την παλιά γνώριμη; Αν είναι αρκούντως πελατειακή και σε σωστή δόση εθνικιστική, αν υπερασπίζεται το όνομα της Μακεδονίας και συμμετέχει στα συλλαλητήρια μήπως είναι καιρός να γυρίσουμε πάλι σ αυτήν για να σωθούμε; Και να πιέσουμε μέσω των κομματικών διαύλων ή των ακραίων  στοιχείων ώστε να βάλει λίγο νερό στο μεταρρυθμιστικό κρασί της;   Σάμπως πόσο ισχυρές είναι οι νεωτεριστικές απόψεις εντός της; Και πόσα και ποια είναι τα πολιτικά στελέχη που τις στηρίζουν ενεργά; Ένα νέο αλλά σοβαρό ακροδεξιό κόμμα θα της έκανε  μεγάλη ζημιά.

Οι κοινωνικές  ζυμώσεις ωριμάζουν το κρασί της νέας αλλαγής. Οι δυο μαζικές συγκεντρώσεις Θεσσαλονίκης και Αθήνας πιθανόν να αποτελούν το σημείο μη επιστροφής για τη ροπή της πλειοψηφίας. Οι νοικοκυραίοι, οι εργατοϋπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, οι φιλήσυχοι, οι απολιτικοί, οι τηλεθεατές δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Και αρκούσε ένα γεγονός, όπως η αναψηλάφηση του ονόματος της ΠΓΔΜ, για να εκδηλώσουν ενεργά την απαρέσκειά τους στα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ.  Όπως οι αριστεριστές, οι αναρχικοί ή οι τρομοκράτες δεν εξουδετέρωσαν στο παρελθόν τη ροπή της κοινωνίας προς το ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο και οι στρατόκαυλοι, οι φασίστες και οι γραφικοί «μακεδονομάχοι» δεν θα εξουδετερώσουν την ανάλογη ροπή προς τη ΝΔ. Όταν μάλιστα έχει φροντίσει η αριστερά να στήσει γέφυρες με τη δεξιά. Και οι γέφυρες είναι πάντοτε διπλής κατεύθυνσης.   

Το αριστεροδέξιο και πάντα φοβικό προς τη Δύση συνεχές, παλλόμενο αδιαλείπτως, γραπώνεται τώρα από την εθνική ταυτότητα και μετατοπίζεται πολιτικά δεξιά. Τα όσα αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις δεν είναι φενάκη. Το κίνημα των αγανακτισμένων εκδικείται. Επιστρέφει ηττημένο, αβέβαιο και light. Η εξαπάτησή του παράγει το αντίθετο πολιτικό αποτέλεσμα. Ποιος πολιτικός θα τολμήσει να του πάει κόντρα όταν δεν έχει χρήμα να μοιράσει;

Σε όλες τις ραγδαίες πολιτικές μεταβολές υπάρχουν τέτοιοι διακόπτες που ενεργοποιούνται από «τυχαία» γεγονότα. Προφανώς και δεν θα πέσει καμιά κυβέρνηση από τα συλλαλητήρια. Το κυβερνητικό μπλοκ θα προσπαθήσει να υποβαθμίσει την αξία των κινητοποιήσεων ή και να τις προσεταιριστεί. Η αμοιβαία ανοχή μεταξύ των δύο εταίρων που έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις κάτι τέτοιο υποδηλώνει. Η προσπάθεια διάσπασης της αντιπολίτευσης απέτυχε μιας και η ΝΔ, αλλά και μέρος της κεντροαριστεράς τουλάχιστον δήλωσαν παρούσες. Τι απομένει; Η άτακτη οπισθοχώρηση των κυβερνητικών και το πάγωμα των εξελίξεων που μόνο κακό μπορούν να τους  κάνουν πλέον.  Εξάλλου με τόσα γεγονότα ρώσικης διείσδυσης στα Βαλκάνια  δε νομίζω να περιμένει το ΝΑΤΟ να λύσουμε εμείς το πρόβλημά μας για να εντάξει την «ΠΓΔΜ» στις γραμμές του.    

Πολλοί αριστεροί διανοούμενοι περίμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δρομολογήσει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας. Διαψεύστηκαν παταγωδώς. Κάπως έτσι θα διαψευστούν και οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι που ελπίζουν να ζήσουν μια καταιγίδα απελευθέρωσης της χώρας από τα δεσμά του κρατισμού εκ μέρους της ΝΔ. Οι εγχώριοι πολιτικοί είναι αρκούντως γειωμένοι για να έρθουν σε σύγκρουση με το «κοινό αίσθημα», να επιβάλλουν τομές έστω και αν τις πιστεύουν, να καινοτομήσουν ανατρεπτικά. Θα προτιμήσουν πλάγιες διαδρομές που δεν θα διαταράξουν τη συνοχή του κόμματος, ούτε θα τους αποκόψουν από τις κοινωνικές ομάδες που τους υποστηρίζουν παραδοσιακά. Και την εθνική ταυτότητα θα επικαιροποιήσουν κατά το δοκούν και την ιστορία θα ξαναγράψουν. Η πολιτική ως τέχνη του εφικτού.

Το ζήτημα είναι αν η κυοφορούμενη πολιτική αλλαγή θα είναι συνολικά προς όφελος της υπόθεσή μας ή όχι. Όσοι ελπίζουν σ’ αυτήν την αλλαγή κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή την ανάταξη της χώρας, δεν είναι αιθεροβάμονες. Ελπίζουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Περιμένουν από μια κεντροδεξιά φιλοευρωπαϊκή παράταξη το αυτονόητο, όπως αυτό πηγάζει από τις θέσεις, τις διακηρύξεις και την ηγεσία της. Έχουν γνώση των εσωτερικών και εξωτερικών αντιστάσεων, αλλά πιστεύουν και στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αν είναι και η ΝΔ να ακολουθήσει στα μεγάλα μια πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, συντηρώντας τη στασιμοχρεοκοπία, θα εκπέσει πολύ πιο γρήγορα από τον προκάτοχό της και θα διασπαστεί με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η απαλλαγή από το αριστερό άγος δεν δικαιολογεί επαναφορά του δεξιού ανάλόγου του. Η λογική προσεταιρισμού του λαϊκιστικού θηρίου είναι δίχως άλλο επικίνδυνη, μιας και μπορεί να οδηγήσει στην καταβρόχθιση από αυτό των φιλόδοξων ανανεωτικών δυνάμεων. Το αίτημα των καιρών είναι ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας και η απελευθέρωση της κοινωνίας. Δεν είναι αίτημα της πλειοψηφίας αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει. Για πόσο ακόμα θα αρνούμαστε ως χώρα να αντικρίσουμε την πραγματικότητα; Η ΝΔ έχει την ευθύνη να συνάψει τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα της επιτρέψουν να βάλει τη χώρα σε μια πορεία στιβαρού ορθολογισμού, παραγωγής και συσσώρευσης πλούτου. Αλλαγής παραδείγματος στα πάντα, από την Παιδεία μέχρι της Δικαιοσύνη και την Υγεία. Δεν ζητάμε έναν νέο ή έναν καλύτερο Τσίπρα; Τι να τον κάνουμε; Δεν αναζητούμε ούτε νέους δραγάτες ούτε νέους θηριοδαμαστές του λαϊκισμού. Δεν προσβλέπουμε σε έναν νέο διχασμό πάνω στον άξονα δεξιάς - αριστεράς.

Ζητάμε να  αφεθούν ελεύθερες οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Να ανασάνουν, να σπουδάσουν, να επιχειρήσουν, ώστε να φτιάξουμε όλοι μαζί κάποια στιγμή μια πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα. Πριν εξαερωθούμε όλοι για πάντα. Μπορούν; Θέλουν; Αν όχι, μήπως να περιμένουμε το Ζορό;