Ο Ρίτσος ήταν εκεί, στο άνοιγμα του τσαντιριού, λίγα μέτρα από τη selfie του Κατρούγκαλου. Εξόριστος ποιητής, έκανε λέξεις τον Γολογοθά των συντρόφων του, κυρίως όμως τη δύναμη, την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια, την αυταπάρνηση, τη θυσία. Τα χρώματα, δηλαδή, που τότε κεντούσαν τον ακαταμάχητο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς σε ένα καμβά ουτοπίας.
Ποιος θα ανεχτεί την καπηλεία; Ποιo νήμα συνδέει το στρωσίδι στο τσαντίρι αυτών που δεν υπέγραψαν την αποκήρυξη της πίστης τους με την υπουργική καρέκλα αυτών που υπέγραφαν ό,τι τους έδιναν; Ποιος θα κατηγορήσει αυτούς που η ζωή τους η ίδια ήταν το ευγενές αντίτιμο της αυταπάτης τους; Αλλά και ποιος δέχεται οι ζωές αυτές να γίνονται το ιστορικό φόντο στην πόζα αυτών που ξεχρέωσαν την «αυταπάτη» τους με τις ζωές των άλλων; Διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα, εκτός από την τραγωδία και η φάρσα;
Τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δεν μιλάνε. Η βουβή, καρτερική αφοσίωση στην ιδέα – η σιωπή είναι ηχηρή όταν μιλούν οι πράξεις. Αλλά και η κάλπικη πολυλογία, η φτηνή μεγαληγορία, η ανέξοδη μεγαλοστομία με τα λιμαρισμένα νύχια παραταγμένα σε αριστερή γροθιά, όταν οι πράξεις πρέπει να μακιγιαριστούν με αριστερή αστερόσκονη.
Τι σιγοψιθύριζε άραγε στις σκιές ο υπουργός; Ότι τώρα είναι σύμμαχος και φίλος με τον πιο εθνικιστή ακροδεξιό της Βουλής; Ότι τώρα σφιχταγκαλιάζεται με την Εκκλησία που τους αποκήρυττε από τους άμβωνες της επικράτειας τα μαύρα χρόνια; Ότι οι Αμερικανοί είναι οι ισχυροί πατροπαράδοτοι σύμμαχοι της χώρας με τους οποίους μας συνδέουν διαχρονικοί δεσμοί, από το ’47 και το ’67;
Μπα, τίποτα δεν είχε να τους πει – δεν υπήρχε κοινή γλώσσα να συνομιλήσει με τα φαντάσματα των κατοίκων του πένθιμου νησιού. Πέτρινη γάτα σε μεγαλοπρεπή στάση στην αψίδα του μαρτυρίου φάνταζε κραυγαλέα παράταιρος.΄Η μάλλον κάτι είχε να πει στους τελευταίους επιζώντες. Ότι τους πετσοκόβει κύρια, επικουρική και ΕΚΑΣ.
14°
