Πρώτα φεύγει η ψυχή. Μετά το χούι. Η σύνταξη μπορεί να μη φύγει ποτέ. Έρχεται και κάθεται μόνη της στο λογαριασμό, θρηνώντας, μαζί με τους συγγενείς, το δικαιούχο που συναντά τον Δημιουργό και τον ευχαριστεί για το θαύμα. Πώς γίνεται η Ελλάδα να είναι η χώρα με τους περισσότερους αιωνόβιους συνταξιούχους; Κατά πάσα πιθανότητα είναι το καλό λάδι. Όχι αυτό που μπαίνει στη σαλάτα, αλλά αυτό που κάνει το σύστημα να γυρίζει.
Διαβάζω (στο «Πρώτο Θέμα») ότι τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία χορηγούν συντάξεις σε 60.000 νεκρούς. Μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται: όσο δεν υπάρχει κεντρική διασύνδεση ληξιαρχείων και κοινωνικής ασφάλισης, τόσο το ασφαλιστικό ταμείο θα δυσκολεύεται να μάθει εγκαίρως ότι ο δικαιούχος βαδίζει τη μακαρία οδό και πως η σύνταξη ζεσταίνει τις τσέπες των συγγενών του. Εκ των πραγμάτων, ένας παππούς που φόρεσε το ξύλινο παλτό για να μην κρυώνει στην Αχερουσία την εποχή που ακόμα κυκλοφορούσαν δραχμές, τώρα εμφανίζεται αγκαλιά με την κατοστάρα και με ευρώ στο λογαριασμό.
Ξέρω και άλλα: το κόλπο με τις συντάξεις αναπηρίας, τις κομπίνες με επιδοτήσεις και ευρωπαϊκά προγράμματα, το όργιο των προμηθειών και τη βουτιά των αρπακτικών στη δημόσια περιουσία. Και πιο χαριτωμένα: ακούω το διοικητή του ΟΑΕΔ να επιβεβαιώνει την ύπαρξη άδειων ταμείων, πλην όμως δεν καταθέτει και δημοσίως την κρίσιμη πληροφορία που μας λέει ότι ο ΟΑΕΔ έχει τόσα παράθυρα ώστε ακόμα και ένας αποφασισμένος τριπλοθεσίτης μπορεί να εισπράξει επίδομα ανεργίας.
Κανένας δεν είναι βέβαιος για τον πραγματικό αριθμό των ανέργων αυτής της χώρας. Λογικό. Εδώ δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει αύριο σε αυτή τη χώρα, είναι δυνατόν να γνωρίζεις τους ανέργους της; Όχι. Και αυτός είναι ο λόγος που οι παράγοντες των Βρυξελλών δεν κατανοούν το δράμα των αγοριών μας, όταν συνομιλούν μαζί τους. Ένα από αυτά τα αγόρια μού διηγείται ότι οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να αντιληφθούν πώς ακριβώς μεταφράζεται σε οικονομικά μεγέθη αυτό που εμείς αποκαλούμε ελληνική νοοτροπία ή δαιμόνιο της φυλής. Αδυνατούν, επειδή δεν γνωρίζουν. Και κατά βάθος μας μισούν. Δεν το λέω εγώ, το περιγράφει παράγοντας του δημοσίου βίου που έχει καλή άποψη και πληροφόρηση για όσα λέγονται –και γράφονται–στις Βρυξέλλες.
Είναι το πουλόβερ που ξηλώνεται, το πάρτι που τελείωσε, ο Θεός που ξύπνησε, ο κερατάς που πήρε το μήνυμα; Πείτε το όπως θέλετε και θα είστε κοντά στην καρδιά του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Δεν έχει να κάνει με μεγέθη, αλλά με νοοτροπία και τρόπο ζωής. Γι’ αυτό και δεν λύνεται. Μπορείς να κόψεις όσες δαπάνες θέλεις. Μπορείς επίσης να φορολογήσεις και το περπάτημα. Όμως, όσο αυτός ο «υπέροχος λαός» αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από το ψηφιδωτό μικρών και μεγάλων απατεώνων... Όσο αυτός ο λαός κολακεύεται από την πολιτική και καλλιτεχνική ηγεσία του... Ε, άλλο τόσο δεν θα κοιτάζει την αλήθεια. Η χώρα που γνωρίζει ότι και οι πεθαμένοι παίρνουν σύνταξη δεν ανησυχεί για το θάνατο.
«Ναι, αλλά ο συνταξιούχος του ΟΓΑ πεθαίνει και πρόωρα και νηστικός». Περιμένω να το ακούσω από τους τύπους που εμφανίζονται στην τηλεόραση και επιδίδονται σε βαθυστόχαστες αναλύσεις για το πρόβλημα αυτής της χώρας. Βλέπω έναν. Φοράει τζιν, καφέ δερμάτινο και τζόκεϊ. Απευθύνεται προς το πανελλήνιο. Και το πανελλήνιο τον ακούει. Διότι ο τύπος, εκτός από δερμάτινο και τζόκεϊ, διαθέτει και τρακτέρ πάνω στην εθνική. Στην κυβέρνηση τους περίμεναν κατά το Πάσχα, όταν και ο καιρός είναι ελαφρώς καλύτερος, ενώ πλησιάζει και η περίοδος των μετακινήσεων προς την ελληνική ύπαιθρο. Βγήκαν νωρίτερα. Πέρα από το μαλλιοτράβηγμα της κυβέρνησης με το ΚΚΕ, θα παρακολουθήσουμε και πάλι το γνωστό έργο σε επανάληψη: τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου και τα όρια της συνδικαλιστικής δράσης. Ακούγεται σαν διδακτορική διατριβή ή σαν κάτι περίεργο, κάτι, τέλος πάντων, εξωτικό και ελαφρώς απόκοσμο. Φανταστείτε τώρα ότι είστε golden boy, κοινώς ένα τσογλάνι με δικαίωμα υπογραφής, του ΔΝΤ και παρακολουθείτε τις εικόνες στο CNN. Τι κάνετε; Παίρνετε τον ελληνικό φάκελο και τον στέλνετε στα Ηνωμένα Έθνη. Η μέρα της ανθρωπιστικής βοήθειας δεν είναι πλέον μακριά.
18°
