Τον αιώνιο δεύτερο Ρονάλντο: Αν έβλεπες τη φοβισμένη και αγωνιώδη έκφραση του στη διαδικασία των πέναλτι με την Ισπανία θα μπορούσες να στοιχηματίσεις όλα σου τα λεφτά ότι θα έχανε το τελευταίο και πιο κρίσιμο. Του έκαναν τη χάρη να αστοχήσουν νωρίτερα οι συμπαίκτες του. Το «δράμα» ενός ανθρώπου που δεν κατάφερε ποτέ να μετριάσει την αλαζονεία του φορτώνοντας τον εαυτό του με άχρηστα βαρίδια κάθε φορά που καλείται να υπερβεί τον πήχη των υψηλών προσδοκιών.
Τη μειωμένη εθνική συνείδηση των «ξένων» της Γερμανίας: Τη στιγμή που οι άριοι συμπαίκτες τους έσκιζαν τα λαρύγγια τους στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου, ο Τούρκος Εζίλ, ο Τυνήσιος Κεντίρα και ο Γκανέζος Μπόατεγκ έδειχναν περισσότερο να τον υπομένουν με τα χείλια ερμητικά κλειστά. Για όσους δεν το έχουν ακόμη πάρει χαμπάρι, οι εθνικές ομάδες δεν καταρτίζονται πλέον έπειτα από ανάλυση DNA. Και έπειτα, σιγά μην κάτσει να αποδείξει τη γερμανικότητα του ένας άνθρωπος που μέσω twitter λάμβανε καθημερινά μηνύματα του τύπου « Φύγε από την εθνική κωλότουρκε». Μαγκιά τους…
Την Ιταλία ως Ελλάδα του 2004: Ούτε υπερβολή ούτε ιεροσυλία είναι αυτή η Ιταλία να συγκριθεί με την Ελλάδα του ’04. Ένα συνονθύλευμα άσημων παικτών, από ένα υποβαθμισμένο πρωτάθλημα όπου οι εκπρόσωποι του δεν σταύρωσαν όχι ημιτελικό Champions League, άλλα ούτε καν Europa League, στη σκιά ενός ακόμα σκανδάλου στημένων αγώνων (οι γείτονες τα έχουνε αυτά για ψωμοτύρι). Ο Πραντέλι σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει: δεν έχουμε την καλύτερη ομάδα, αλλά την πιο αποφασισμένη. Σας θυμίζει κάτι;
Την εκδίκηση των Γουρουνιών: Ο Ντελ Μπόσκε είχε απλά πει το αυτονόητο, «Η κατάκτηση ενός Euro δεν θα λύσει τα προβλήματα του Ισπανικού λαού». Το να πολιτικοποιείς τον αθλητισμό είναι ο,τι πλησιέστερο στο να τετραγωνίσεις τον κύκλο, αλλά από την άλλη αυτό το τουρνουά ανήκει στα «Γουρούνια». Η Ελλάδα ξεπέρασε τις προσδοκίες, η Ιταλία με την Ισπανία έφτασαν τελικό και οι Πορτογάλοι μέχρι εκεί που μπορούσαν…
Το Ρεζουμέ: Γκολ σε κάθε παιχνίδι της φάσης των ομίλων, τη Μέρκελ στην εξέδρα των επισήμων με παρουσιαστικό και ταγεράκι μαοϊκής κοπής, το Μπαλοτέλι να πίνει τα ούρα του Κασάνο συνθέτοντας μαζί το απόλυτο τρελλοκομείο και μια φουρνιά παιχταράδων που πρωταγωνίστησαν την προηγούμενη δεκαετία να δίνουν την τελευταία τους παράσταση. Σεφτσένκο, Πίρλο, Τζέραρντ, Κλόζε, Καραγκούνης (μη γελάτε). Φάγαμε το γάιδαρο και μας έμεινε η ουρά. Στον τελικό της Κυριακής, ας κερδίσει το ποδόσφαιρο.
