Γεωργία: «Μη φας τίποτα όλη μέρα για να έχεις όρεξη το βράδυ». Είχαμε κανονίσει να πάμε για φαγητό, στο Νέζο, στο Γκάζι, που φημίζεται για το κεμπάπ και τις καλές του τιμές.
Ο Νέζος, κάτι ανάμεσα σε καφενείο και ταβέρνα, τύπου «εναλλακτικό», ήτανε μισοάδειος. Και το τραπεζάκι στην απέναντι γωνία φαινότανε ό,τι έπρεπε για το κρύο που έκανε έξω. Μας πλησιάζει μια κυρία χαμογελαστή. «Δύο άτομα είστε, παιδιά»; «Ναι». «Σας πειράζει να κάτσετε σε τραπεζάκι των δύο ατόμων»; Το τραπεζάκι των «δύο ατόμων» χώραγε με το ζόρι δύο μπίρες, δύο ποτήρια κι ένα τασάκι. Στην πραγματικότητα ήταν τραπεζάκι για ένα άτομο. «Να κάτσουμε εδώ πέρα;» και της δείχνω το γωνιακό, που ήτανε για 4 άτομα. «Ξέρετε, είναι Κυριακή σήμερα, καλύτερα καθίστε στο μικρό». Ήτανε Κυριακή και περίμενε (ήλπιζε για) κόσμο. Ήθελε να γεμίσει και το τελευταίο σκαμπό που υπήρχε στο μαγαζί. Δεν έβλεπε ανθρώπους, μόνο κεφάλια και ευρώ. Φύγαμε. Και σκεφτόμουν ότι αν είχα εγώ μαγαζί και άνοιγαν την πόρτα να μπουν δυο άνθρωποι, θα τους έλεγα κι ευχαριστώ.
ΥΓ.: Όταν ύστερα από δύο – δυόμισι ώρες φεύγοντας, ξαναπεράσαμε, ήτανε ακόμα μισοάδειο.
14°
