Ως «Hellenes» δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Ότι βρίσκονται σ' ένα δάσος ή ότι αφήνουν γένια ή ότι πάνε προς τη δύση τους, δηλαδή δύουν ή γίνονται δυνητικοί, εν δυνάμει, ότι υπήρξαν κάποτε ως αγάλματα που έπεσαν και δεν ξανασηκώθηκαν όπως λένε οι λαικές παραδόσεις για να εξηγήσουν την εξαφάνιση τους, ενώ έρχονται οι μυλόρδοι και τους γυρεύουν σκάβωντας να τους βρούνε μέσα στη γης όπου κρύφτηκαν να μην τους πιάσει ο κακός δαίμονας, η κακοδαιμονία, η ραδιενέργεια ή να τους φάνε τα κουνούπια με τις μεταλλικές μύτες που τους τα έστειλε ο Διας να τους τιμωρήσει γιατί πήγαν να σκαρφαλώσουν στον Ολυμπο δηλαδή τον ουρανό. Παίρνουν λοιπόν τα ζυμπράγαλά τους και εξορίζονται θεληματικά να παν να βρούν μιαν άλλη γη, μιαν άλλη χώρα για να κατοικήσουν, έναν παράδεισο όπου ρέει ασταμάτητα το μέλι, το γάλα, και το ψωμί μεγαλώνει στα λεγόμενα αρτόδεντρα.
Τα διαδραματιζόμενα τελευταίως στη Βουλή και στα παράθυρα των καναλιών και συνεχίζονται σήμερα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το θέατρο του παραλόγου . Ειναι το διάδοχο του σχήμα το Θέατρο του Γελοίου. Πότε ακούστηκε να ζητάει ένας πρωθυπουργός ψήφο εμπιστοσύνης για να φύγει; Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων θά αναφωνούσε..”Θεε μου είναι για δέσιμο, γρήγορα δέστε τον πριν φύγει γιατί δεν θα τον ξαναδείτε, επειδή , τελικά θα μείνει για να φύγει, επειδή δε θα μπορεί να φύγει αν δεν μείνει . Ομως μένοντας μπορεί να φανεί ότι δε θέλει να φύγει. Ας το πούμε καθαρά, φεύγοντας μένει και μένοντας φεύγει. Εκτοτε η Αλίκη κουβαλάει μαζύ της πάντοτε ένα ρολόι-ημερολόγιο…για να θυμάται το μνημόνο,Α,Β,Γ, πότε και πού συναντάει όχι το λύκο όπως η Κοκκινοσκουφίτσα αλλά τον Δούρειο Ιππο που της κουνάει την ουρά, κροταλίζει τη γή με τις ρόδες του, και τινάζει τη χαίτη γεμάτη άχυρα.
“Τι κάνεις Δούρειε εδώ στη χώρα της Αλίκης των ελληνικών Θαυμάτων;..”
“Πάω να πάρω το αθάνατο νερό στο πηγάδι για να συνεχίσω να είμαι , εδώ και εκεί την ίδια ώρα..”
Και μετά τι θα κάνεις ρωτάει η Αλίκη; Δε βλέπεις ότι ο κουβάς σου είναι τρύπιος;
Θα τον βουλώσω γυρίζοντας απ’ τον πηγάδι με αθάνατο νερο. Φεύγω λοιπόν για να μείνω αιωνίως στην ίδια θέση. Παω τώρα να κάνω την κατ’οίκον προεργασία μου για να περάσω τις εξετάσεις για πρωθυπουργός
Απλούστατα κάνω τον κουφό, που νομίζει ότι παίζει ακόμα η μουσική..
Τότε ασφαλώς να δείξει ότι δεν είναι απλώς κουφός που κάνει τον κουφό, θα φύγει για να δείξει ότι μπορεί να φύγει αν το θελήσει ο ίδιος, αλλά όχι αν του το υποδείξουν άλλοι. Γιαυτό ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης για να έχει αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό του για ν’αποφασίσει ότι θα φύγει από μόνος του. Ολα είναι πλέον ξεκάθαρα ζήτημα εμπιστοσύνης. Δεν έχουμε πια εμπιστοσύνη σε κανέναν. Ούτε και στον εαυτό μας δεν έχουμε εμπιστοσύνη. Η μια έλλειψη εμπιστοσύνης φέρνει την άλλη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης των αγορών στις προβληματικές ασθενείς οικονομίες στα λεγόμενα PIIGS, τώρα με δύο ιώτα για να χωρέσει και η Ισπανία στα νότια γουρούνια, δηλαδή στον χειρότερο παρονομαστή, των τεμπέληδων απατεώνων Ελλήνων που δεν πληρώνουν φόρους, παρόλο που είναι “φόρου υποτελείς.” Τους άθλιους πως τολμάνε να προκαλούν την ευρωκυβερνιτική εξουσία που οι ίδιοι της έδωσαν φόρο εμπιστοσύνης. Καμμια εμπιστοσύνη πλέον πουθενά ούτε στις τράπεζες ούτε στις αγορές ούτε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ούτε στους πολιτικούς ούτε στις γυναίκες ούτε στους άντρες, ούτε στο χαρτονόμισμα ούτε στα ίδια τα μυαλά μας…ούτε στα ονόματα των υποψηφίων.
Αυτά ανήκουν όλα στο ανεκδοτολόγιο μου, όπως το παρακάτω:
Ένας ρακένδυτος απευθύνεται σ’εναν καλοντυμένο.
- Κύριε Κύριε σας έπεσε το πορτοφόλι.
- Κάλε μου άνθρωπε σε βλέπω σε άθλια κατάσταση. Πώς δε σούρθε να το κλέψεις;
- Τι να το κλεψω Κύριε, αφού είναι άδειο.
Τα ανέκδοτα φαίνεται πως οργιάζουν στο Ιντερνετ, όπως και στην εποχή της χούντας είναι ένας τρόπος να εκτονώνεσαι από την πίεση των περιστάσεων στις αδύνατες αγελάδες, ο κόσμος.
Και τώρα θέλω να στρέψω την προσοχή μου στη διάσημη μάχη των Κάνναι της Απούλιας το 216 πΧ. Όταν ο Αννίβας κατετρόπωσε και κατέσφαξε με λιγώτερες δυνάμεις τον ισχυρότερο και πιο πολυάριθμο ρωμαικό στρατό την εποχή της ρωμαικής δημοκρατίιας, με 8 λεγεώνες και δύο Υπάτους, τον Λούκιο Αιμίλιο Πάουλους και τον Γάιο Τερέντιο Βάρρο, και την αφρόκρεμα της ρωμαικής αριστοκρατίας, με 80 Συγκλητικούς νεκρούς. Η μαχη στις Κάννες της Νότιας Γαλλίας, έγινε ανάμεσα στους ελληνορωμαίους ή ρωμιούς Υπατους, Αιμίλιο Πάουλους Παπανδρέου, και Γάιο Τερέντιο υπέρ Βάρρο Βενιζέλο, απέναντι στην Αννίβα Μέρκελ, και τον Ασδρούβαλο Σαρκοζί. Κατόπιν της πλήρους ήττας των πρώτων με καταστροφικά αποτελέσματα. Το πεδίο της μάχης ήταν στρωμένο με νεκρά Ευρώ, από τη μια και με σχισμένες δραχμές από την άλλη. Για να σπάσουμε την πλάκα επειδή η μάχη των Καννών αναφέρεται στις στρατιωτικές ακαδημίες ως πρότυπο της κίνησης του τανάλιας, που εκλωβίζει τον εχθρό σε μια στιμπίδα και τον στριμώχνει εξολοθρέυοντας τον, όπως έκανε ο Αννίβας με την υποχώρηση του κέντρου του και κλειδώνοντας με την σύσφιξη, το ακάθεκτα προελαύνον πλήθος των Ρωμαίων, σε μια μάζα που δεν μπορούσε να αμυνθεί ουτε από τα πλευρά ούτε από πίσω ούτε από μπροστά. Το πιο αρχαίο πρότυπο μιας τέτοιας μαχης είναι η τακτική του Μιλτιάδη στον Μαραθώνα που παρέταξε τον πιο ολιγάριθμο στρατό του σε όλη την παράταξη των Περσών, με ασθενέστερο κέντρο που υποχώρησε, ενώ στα πλευρά οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς, νικώντας στράφηκαν στα πλευρά και τα νώτα τού περσικού στρατού και άρχισαν να τον αποδεκατίζουν. Ο Αννίβας ήταν ένας εγγράμματος ελληνιστικού τύπου ηγέτης και ασφαλώς είχε γνώση απο τον Ηρόδοτο της μάχης του Μαραθώνα, αφού κατέφυγε μετά την ήττα του στην Φάμα, στον Αντίοχο τον ΙΙΙ, Ενώ οι Ρωμαίοι αντέγραφαν την τακτική της μακεδονικής φάλαγγας, με την μαζική προέλαση στον κέντρο.
Γιατί όμως φέρνω αυτά τα στρατιωτικά παραδείγματα στην σημερινή οικονομική κατάσταση; Οι ομοιότητες είναι οι ακόλουθες. Η Γερμανία με το νεοφιλεύθερο δόγμα συγκεντρώνει την τακτική της σε μέτρα λιτότητας και μαζικά πλακώνοντας με την παραγωγή της, τις ασθενεστερες μεσαίες και φτωχότερες τάξεις και οικονομίες. Αλλά με αυτόν τον τρόπο κινδυνεύει να βγει σ’ένα πουθενά αυτή η προέλαση, επειδή εξοντώνει τους πελάτες της, σε όλες τις ασθενέστερες οικονομίες με το νεοφιλελεύθερο δόγμα λιτότητας σε καιρό κρίσης που την περικυκλώνουν, σταματώντας ν’αγοράζουν τα προιόντα της . Το αποτέλεσμα είναι να μεταφερθεί η χρεωκοπία τους στο ισχυρό κέντρο που δεν θα έχει πλεον διέξοδο λόγω της γενικευμένης ύφεσης που την χειροτέρευσε η πολιτική της ακραίας λιτότητας. Ακριβώς αυτό που έκανε ο Χουβερ το 1939, που έφερε την μεγάλη οικονομική κρίση.
Αυτό δεν είναι δική μου ιδέα. Ένα αρθρο στην Χεραλντ Τριμπιουν της 5-6 Νοεμβρίου διαπιστώνει ότι έχουν πέσει κατα 12.1 %, οι παραγγελίες της Γερμανίας απ’την ευροζώνη, και ό τι ο ιος της κρίσης εμφανίζεται στην ατμομηχανή της Ευρωπαικής Οικονομίας. Με άλλα λόγια το σύστημα το ίδιο χωλαίνει. Ενώ σ’ενα αλλο άρθρο με τίτλο :“Η τρύπα στον κουβά της Ευρώπης,” ο Πώλ Κρούγκμαν γράφει οτι η Ευρωζώνη έχει μια τρύπα στον κουβά της, με αφορμή ένα δημοφιλές τραγούδι, όπου ένα ζευγάρι μιλάει για την τρύπα στον κουβά τους, αλλά κάθε πρόταση επισκευής του βρίσκει πάντα και μιαν άλλη αντίρρηση. Ετσι οι τρύπα συλλογικά, είναι η Ελλάς, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, και σε λίγο η Ιταλία και η Ισπανία, δηλαδή οι αδύναμες οικονομίες. του Νότου, που περιβάλλουν την Γερμανία σαν το ημικύκλιο των στρατων του Μιλτιάδη και του Αννίβα, με το αδύνατο κέντρο μεσ’ το οποίο μπορεί να πέσει να συντριβεί και η πιο δυνατή οικονομία της Ευρώπης. Αλλα ουσιαστικά να συντριβεί το ίδιο το δογμα του νεοφιλελευθερισμού της ανεξέλεγκτης αγοράς, και των μέτρων λιτότητας, σε περίοδο κρίσης. Εκτός βέβαια αν ο σκοπός αυτής επιχείρησης είναι να μας καταντήσει όλους φορο-υπόδουλους της εργασίας όπως στην Κίνα, με εξίσου μεγάλη ανισορροπία εισοδημάτων για τους πλούσιους και τους φτωχούς. Το μοντέλο του πρωτοκαπιταλισμού του 19ου και μάλιστα στον αιώνα της τεχνολογίας.
Γιατί όμως οι Ελληνες δασύνονται; Η λέξη μπορεί να έχει δύο έννοιες κρατυλικά όπως ακούγεται. Οτι δηλαδή οι Ελληνες επιστρέφουν στα σκοτάδια των δασών απόπου βγήκαν, ως χέλληνες βάρβαροι πρωτόγονοι, ή παραδομένοι στη χλιδή όπως οι Ταραντίνοι διώχνοντας τους πρέσβεις του Σενάτους Ρωμάνους, της Ρωμαικής Συγκλήτου με ιταμό τρόπο χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες, καθώς στο ποίημα του Καβάφη, “Οι Ταραντίνοι διασκεδάζουν”. Ετσι μας παρουσιάζουν δυο τερατουργήματα των δυτικοευρωπαίων λατινογερμανών. Το ένα μια εκπομπή όπου οι Αγγλοι διαβιώνουν αλά ελληνικά με κοροιδία για τα δήθεν εθιμά μας, για μια εβδομάδα. Και το άλλο ένα γερμανικό βιβλίο που παρουσιάζει τους ήρωες των αρχαίων μύθων ως τσογλάνια, λωποδύτες και απατεώνες. Ας δούμε όμως ποιός από μας τους δύο τελευταίος θα γελάσει η μάλλον θα θρηνήσει, όταν θα κλείνουν όλα τα εργοστάσια τους γιατί δεν έχουν παραγγελίες, όπως ήδη κλείνουν τα μαγαζάκια και οι επιχειρήσεις μας.
Κάποτε πριν από μερικά χρόνια διάβασα ένα άρθρο που ‘ελέγε αλοίμονο σε μια μια χώρα όπου το ΔΝΤ έβαλε το πόδι του μέσα. Γίνονται όλα ανάστατα, η πολιτική και οικονομική ζωή καταστρέφεται. Τότε παράδειγμα ήταν η Ουγγαρία. Σήμερα είναι η Ελλάδα, και άλλες χώρες έπονται όπου θέλουν οι Γερμανοί να επιβάλουν το μοντέλο της παραγωγής τους που δεν τους ταιριάζει ή που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν. Κι ετσι δε μένει στους Ελληνες παρά να γυρίσουν να κρυφτούν στα δάση, αν τα βρουν, και μάλιστα πάνω στα δέντρα για μεγαλύτερη ασφάλεια.
