Όταν την Πέμπτη το μεσημέρι έγινε γνωστό ότι θα ψηφιστεί το ασφαλιστικό-φορολογικό, στα δημοσιογραφικά γραφεία έπεσε ταραχή μεγάλη. Εντελώς δικαιολογημένα, αφού σύντομα ανακοινώθηκε ότι από την Παρασκευή το πρωί ξεκινά 48ωρη απεργία, επομένως οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου θα έπρεπε να κλείσουν μέσα σε λίγες ώρες, κάτι καθόλου εύκολο και καθόλου συνεπές προς το καθήκον της ενημέρωσης, όταν τόσο σοβαρά πράγματα βρίσκονταν σε εξέλιξη. Την επόμενη μέρα ο ΣΚΑΙ έπαιζε κανονικά το πρόγραμμά του, οι ιστοσελίδες μετέδιδαν ειδήσεις και η ΕΣΗΕΑ μας καλούσε να κάνουμε περιφρούρηση στο τυπογραφείο στο Κορωπί για να μην κυκλοφορήσουν τα “απεργοσπαστικά φύλλα” που όμως είχαν ετοιμαστεί πριν ξεκινήσει η απεργία.
“Και όταν σταματήσουν οι αγώνες τι θα κάνουμε;” ρώτησε ο συνάδελφος τον συνδικαλιστή. “Και πάλι αγώνες θα κάνουμε” του απάντησε εκείνος μετά από κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας.
Αλλά τι σημασία έχει αυτός ο παραλογισμός μπροστά στον ευρύτερο, τον δομικό; Στη Βουλή οι άσχετες τροπολογίες ρουσφετολογικού περιεχομένου διαδέχονταν η μία την άλλη, η κυκλοφορία στην Αθήνα γινόταν πολύ δύσκολη χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς και με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, θα κλείσουν τα πρατήρια καυσίμων;, θα υποβάλλουν φορολογικές δηλώσεις οι λογιστές;, θα ανοίξουν ποτέ τα δικαστήρια, θα διαγράψει το ΤΕΕ τον Φλαμπουράρη και τους άλλους μηχανικούς της κυβέρνησης; Θα έχουμε το καλύτερο ασφαλιστικό στην Ευρώπη όπως πάνω-κάτω μας είπε ο Κατρούγκαλος; Τι θέλει η Φώφη και φωνάζει συνέχεια να παραιτηθεί η κυβέρνηση; Ξέρει κάτι ο Λεβέντης και μας λέει ότι θα γίνουν εκλογές τον Ιούνιο; Γιατί είναι ευχαριστημένος ο Τσακαλώτος αφού μειώθηκε το αφορολόγητο που δεν θα το δεχόταν όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη τύπου; Μήπως ο πρωθυπουργός τα πιστεύει αυτά που λέει όπως πίστευε και αυτά που έλεγε παλιά και θα πιστεύει όσα θα λέει αύριο;
Μέσα στην τόση σύγχυση που καλλιεργήθηκε με αντιφατικές διαρροές μηνών λίγοι έχουν καταλάβει τι τους περιμένει με τα νέα μέτρα, οι περισσότεροι πάντως αισθάνονται ότι κάτι κακό θα τους βρει, ότι λιγότερα θα έχουν και περισσότερα θα πληρώσουν. Αλλά είτε ξέρεις είτε δεν ξέρεις, το αποτέλεσμα είναι περίπου το ίδιο. Η κούραση από την πολυετή ελληνική αποτυχία και τη διαρκή κάθοδο παραλύει τη σκέψη, φέρνει αδράνεια ή έξαλλα σύντομα ξεσπάσματα σωρευμένης έντασης. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις. Τα συνδικάτα είναι εκτός χρόνου και λογικής, τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης απαντούν στον λαϊκισμό με πιο εκλεπτυσμένο λαϊκισμό, ο ένας ζητά εκλογές, ο άλλος κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση κανείς δεν καταθέτει, οι εταίροι τους καλούν να στηρίξουν τα μέτρα, οι ευρωσοσιαλιστές αγκαλιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως ξέρουν και αυτοί τι τους γίνεται;
Είναι όλα μαζί πολύ άσχημα. Η κυβέρνηση δεν μπορεί, η αντιπολίτευση δεν θέλει ή δεν τα καταφέρνει να δώσει ένα ουσιαστικά διαφορετικό παράδειγμα, η κοινωνία έχει εξουθενωθεί, η δημιουργική μειοψηφία που πάντα τράβαγε τα πράγματα μπροστά έχει απογοητευθεί και αποσυρθεί, το προσφυγικό μας φέρνει μπροστά σε νέα σκληρά διλήμματα, οκτώ χρόνια στην ύφεση και έξι σε μνημόνιο δεν αντέχονται, η ΕΕ έχει έλλειμμα ηγεσίας και υψηλής στρατηγικής, ο γεωπολιτικός μας περίγυρος γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτος, τίποτα δεν πάει καλά.
Ο πλανήτης ολόκληρος έχει τρελαθεί. Το αδιανόητο, να είναι ο Τραμπ υποψήφιος για πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι πια γεγονός. Στη Γερμανία η ακροδεξιά “Εναλλακτική” γίνεται τρίτο κόμμα, στη Γαλλία η Λεπέν θα διεκδικήσει την προεδρία το 2017 και αν δεν την πάρει θα είναι χάρη στον φρικτό δεξιό Σαρκοζί, στην Ισπανία θα ξανακάνουν εκλογές, στην Ιρλανδία έχουν κυβέρνηση μειοψηφίας, στην Βρετανία έγινε κάτι πολύ ωραίο με την εκλογή στο Λονδίνο του πρώτου μουσουλμάνου δημάρχου σε πρωτεύουσα της Δύσης. Είναι σαν ταινία του Κεν Λόουτς. Φτωχός, γιος οδηγού λεωφορείου και ράφτρας, πακιστανικής καταγωγής, δικηγόρος με μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και κατά των φυλετικών διακρίσεων, υποψήφιος των Εργατικών και υπέρ του “remain” στο δημοψήφισμα, κέρδισε τον πάμπλουτο Εβραίο υποψήφιο των Συντηρητικών που θέλει Brexit.
Μια τόσο ανακουφιστική ιστορία για να πειστούμε πως το “καλό” μπορεί να νικήσει - αρκεί να μην είναι πολύ σοβαρό το διακύβευμα (ο δήμαρχος Λονδίνου δεν έχει σημαντικές αρμοδιότητες).
Επιστροφή στα δικά μας: Είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία να παρακολουθείς κανάλι της Βουλής σε κρίσιμες συνεδριάσεις. Μπορείς να βγάλεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα κλείνοντας τον ήχο, μόνο παρατηρώντας τη γλώσσα του σώματος, το βλέμμα και το ύφος. Αν ανεβάσεις τον ήχο και αντέξεις να μη δεις το όνομα του μη αναγνωρίσιμου με την πρώτη βουλευτή μπορεί να μπερδευτείς σε ποιο κόμμα ανήκει. Οι περισσότεροι θα σου φαίνονται ΠΑΣΟΚ ενώ είναι ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκείνη που κατήγγειλε με πάθος τα “συστηματικά ΜΜΕ” και ξανά τα “συστηματικά ΜΜΕ” και πάλι τα “συστηματικά ΜΜΕ” ώστε, τελικά, κατεβαίνοντας από το βήμα σε είχε εξοντώσει χωρίς μάλιστα να το έχει επιδιώξει συστηματικά, συστημικά ή όπως αλλιώς.
18°
