Το «πάντα» και το «ίσως» βρίσκονται σε αιώνια αντιπαράθεση. Και αυτό γιατί όλοι έχουμε εξάρτηση μαζί τους. Πάνω τους καλλιεργούμε προσδοκίες, πλάθουμε σχέδια, διαμορφώνουμε ισορροπίες. «Πάντα» και «ίσως», αν και μέλη της ίδιας γλωσσικής οικογένειας, έρχονται συχνά σε αντεγκλήσεις προσπαθώντας το καθένα να υποστηρίξει με δυνατά επιχειρήματα τη θέση του. Τη συζήτηση ανοίγει πάντα το «πάντα», το οποίο, φυσικά, είναι πάντα γεμάτο αυτοπεποίθηση, διακρίνεται από αμετροέπεια και έπαρση. Έτσι και αυτή τη φορά…
Είπε λοιπόν το «πάντα»:
Έχω μέσα μου τη βεβαιότητα. Η βεβαιότητα ηρεμεί το νου. Δεν χρειάζεται να ανησυχεί για κάτι.
Το «ίσως» –που συνηθίζει να ζυγίζει περισσότερο τα λεγόμενά του, ίσως γιατί είναι επιφυλακτικός χαρακτήρας ίσως και γιατί διακρίνεται από κάποια σοφία– απάντησε:
Έχω μέσα μου μια αμφιβολία. Η αμφιβολία είναι ζωτική. Σκοτώνει τον εφησυχασμό, παρακινεί σε αναζήτηση νέων κατευθύνσεων, συντελεί στην πρόοδο.
Το «πάντα», που πάντα διατηρεί ακέραιο τον αυτοθαυμασμό του, γρήγορα ανταπάντησε:
Έχω μέσα μου την εγγύηση. Μπορώ να εξασφαλίζω αξιόπιστο αποτέλεσμα.
Το «ίσως» υποστήριξε:
Έχω μέσα μου μια δυσπιστία. Προφυλάσσω τους ανθρώπους απέναντι στην αναξιοπιστία.
Το «πάντα» συνέχισε με μεγάλη σιγουριά:
Έχω μέσα μου τη δέσμευση. Επιβάλλω την εκπλήρωση των υποχρεώσεων, την συνέπεια.
Το «ίσως» σημείωσε:
Έχω μέσα μου μια ελευθερία. Δίνω μια διέξοδο όταν τα πράγματα γίνονται ασφυκτικά.
Το «πάντα» επανήλθε δυναμικά:
Έχω μέσα μου την υπόσχεση. Οι άνθρωποι επιζητούν τις υποσχέσεις. Θρέφουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα.
Το «ίσως» αποκρίθηκε:
Έχω μέσα μου μιαν αλήθεια. Ίσως να μην τηρούνται πάντα οι υποσχέσεις.
Η συνύπαρξη του πάντα σε μια πρόταση με ίσως και η ετοιμότητα των απαντήσεων του αντιπάλου του, εκνεύρισε το «πάντα» που θέλει πάντα να κερδίζει και θυμωμένο συνέχισε τη συζήτηση:
Έχω μέσα μου μιαν επανάληψη. Η επανάληψη γεννά τη σταθερότητα. Σταθερότητα στις σχέσεις, στην εργασία, παντού και πάντα! Έτσι, οι άνθρωποι γνωρίζουν τι έπεται και οργανώνουν πλήρως τη ζωή τους, δίχως να αγωνιούν.
Και με σιγουριά νικητή το «πάντα» προκάλεσε τον αντίπαλό του:
Τι έχεις να πεις; Τι μπορεί να είναι σημαντικότερο από αυτό;
Το «ίσως», σκέφτηκε καλά πριν απαντήσει, στάθμισε όλες τις πλευρές και αποτόλμησε:
Έχω μέσα μου ένα ενδεχόμενο και μια ελπίδα. Μια προσδοκία όταν όλα μοιάζουν καταδικασμένα. Όταν η σταθερότητα γίνεται στασιμότητα ή ακαμψία. Σε έναν τέτοιο κόσμο, με τόσες αδικίες, ποιος θα ζητούσε την επανάληψη τόσων δεινών; Ποιος θα ήθελε τόση πολλή σταθερότητα; Σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο, όλοι μια αλλαγή προσμένουν. Αυτή η ελπίδα κρατά ζωντανούς τους ανθρώπους. Το ίσως.
