Όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο γίνεται ξεκάθαρο ότι το περίφημο Plan B δεν ήταν παρά η κωδική ονομασία του Plan A, του ενός και μοναδικού δηλαδή σχεδίου που είχαν ο Βαρουφάκης και οι συν αυτώ.
Και, ταυτόχρονα, το συμφωνημένο από πριν άλλοθι που θα προέβαλαν αν τους έπαιρναν χαμπάρι. Όπως δηλαδή ακριβώς συμβαίνει τώρα: «Δεν θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι αν οι κακοί απ' έξω μας έσπρωχναν στο GREXIT; », λένε.
Μα, δεν υποτίθεται ότι οι άλλοι, οι ξένοι, οι κακοί, ήταν αυτοί που όχι μόνο δεν επεδίωκαν, αλλά έτρεμαν στην ιδέα του GREXIT κι εκεί ακριβώς εστίαζε η στρατηγική της κυβέρνησης, αυτό δεν ήταν το υπερόπλο της, να καταφέρει δηλαδή να φτάσει μέχρι την τελευταία στιγμή και τότε, απειλώντας με GREXIT, να πετύχει ό,τι ήθελε; Αφού αυτό ήταν το καλό σενάριο, το βασικό σχέδιο, γιατί τότε «Plan B»;
Κι ακόμη, αντίθετα από το Plan B, γιατί άραγε ποτέ δεν μάθαμε οτιδήποτε για κάποιο Plan Α; Για καμιά ομάδα που συγκροτήθηκε κρυφά ή φανερά για να το προετοιμάσει καλά, για κανέναν παιδικό φίλο ή άλλα έμπιστα πρόσωπα που δέχτηκαν να βοηθήσουν, για κανένα εγχειρίδιο, για καμία προετοιμασία. Μόνο δημιουργική ασάφεια και την μπάλα στην κερκίδα βλέπαμε ως μόνη τακτική. Μήπως αυτό όμως δεν ήταν και ο δρόμος του Plan B;
Είναι και τα όσα αποκαλύφθηκαν -και ποτέ δεν διαψεύστηκαν- που ο Βαρουφάκης είχε πει, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, σε εστιατόριο του Kολωνακίου: «Το σχέδιό μας είναι συγκεκριμένο. Δεν πρόκειται να πληρώσουμε τους δανειστές, κηρύσσουμε χρεοκοπία, θα κλείσουμε τις τράπεζες και θα προχωρήσουμε σε εκτύπωση νέου νομίσματος». Αυτό όμως που παρουσίαζε τότε ως το σχέδιό του(ς) δεν είναι ακριβώς ό,τι σήμερα ονομάζουμε ως Plan B;
Ήδη έχει αποκαλυφθεί ότι στις κρίσιμες μέρες του δημοψηφίσματος, ο Βαρουφάκης προσπαθούσε να πείσει τον Α. Τσίπρα να προχωρήσει στην ενεργοποίηση του συστήματος παράλληλων πληρωμών (IOUs) και, ταυτόχρονα, σε στάση πληρωμών προς την ΕΚΤ και στην εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Όμως αυτά, όπως επίσης έχει γίνει γνωστό αλλά και είναι προφανές σε όποιον καταλαβαίνει στοιχειωδώς τους κανόνες, θα οδηγούσαν στη ρήξη με την Ευρώπη, στην αποσύνδεση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το ευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών Target 2 (με αποτέλεσμα όλες οι ελληνικές τράπεζες να έχαναν τις άδειές τους και να κατέρρεαν τη Δευτέρα 13 Ιουλίου –αυτό για όποιον αναρωτιέται γιατί συμφώνησε ο Τσίπρας την 12η Ιουλίου…), ενώ αναπόφευκτη θα ήταν τότε η επιστροφή στη δραχμή.
Παρέλκει, δε, να ειπωθεί ότι, όπως επίσης έχει πλέον αποκαλυφθεί, για τις κατακλυσμιαίες αυτές εξελίξεις που με βεβαιότητα θα επέρχονταν, η ελληνική κυβέρνηση είχε γραπτώς ενημερωθεί από τη Lazard. Κι όμως, αυτά πρότεινε ο Βαρουφάκης. Μοιάζουν σε τίποτε διαφορετικά από το περίφημο Plan B ή, απλά, ήταν η τελική φάση του Plan B;
Αυτό ήταν το ένα και μοναδικό σχέδιο, το αληθινό. Με κωδική ονομασία Plan B. Και για να μην έχετε καμιά αμφιβολία, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και η αποκάλυψη της παραίτησης Βαρουφάκη. Διότι, αντίθετα με ό,τι οι περισσότεροι είχαμε καλόπιστα και αισιόδοξα πιστέψει, δεν ήταν ο Τσίπρας που έδιωξε το Βαρουφάκη, αλλά ο Βαρουφάκης που έφυγε, δείχνοντας ότι εκείνος παρέμεινε ως το τέλος συνεπής στο σχέδιο ενώ οι άλλοι ήταν που εκείνοι που άλλαξαν (ευτυχώς, βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Αυτό, εξάλλου, είναι που εμμέσως αποκαλύπτει-καταγγέλλει και η Νάντια Βαλαβάνη, στην επιστολή παραίτησης που έστειλε το πρωί της 13ης Ιουλίου στον Πρωθυπουργό, λέγοντάς του ότι τον στήριξε γιατί ήταν πεπεισμένη ότι θα πάει σε ρήξη, όχι ότι θα γυρίσει φέρνοντας συμφωνία («Στήριξα την ομάδα διαπραγμάτευσης τη νύχτα της Παρασκευής όντας σίγουρη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συμφωνία. Ότι τελικά θα γυρίσετε πίσω για να στηριχτούμε στο λαό, όπως το έκανες και την προηγούμενη φορά»)!
Ασφαλώς, αυτό ήταν το σχέδιο. Που πονηρά το είχαν ονομάσει Plan B. Και ακριβώς τις τραγικές συνέπειές του, με κυριότερη, πέραν των οικονομικών, ότι η υλοποίησή του θα σήμαινε αναγκαστικά και πολιτειακή εκτροπή, αλλοίωση του πολιτεύματος, είναι που αρκετοί κυβερνητικοί παράγοντες, μιλώντας λιγότερο ή περισσότερο ευθέως, προσπαθούν ευσχήμως να εξηγήσουν (ή, πιο σωστά, να προειδοποιήσουν;) στον κόσμο, αλλά και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (φανταστείτε ότι εκεί χρειάστηκε να εξηγηθεί ακόμη και το πλέον στοιχειώδες, ότι δηλαδή η κυβέρνηση λογοδοτεί στο λαό, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους, όχι στο κόμμα…).
Χαρακτηριστικότερα όλων, βέβαια, είναι όσα εδώ και καιρό έχει αποφασίσει –προς τιμήν του- να καταγγέλλει, όσο προσεκτικά γίνεται, ο Γιάννης (με δύο ν αυτός, κανονικός, χωρίς να άγχεται να δείξει διαφορετικός, όπως ο άλλος...) Πανούσης, τα οποία προφανώς καθόλου άσχετα και αθώα δεν είναι με το σχέδιο που υπήρχε –και υπάρχει- στο κεφάλι ορισμένων.
Μην ξεχνάτε ότι ο Γ. Πανούσης κατέχει κρίσιμο υπουργείο αυτής της κυβέρνησης και σημαντικό μέρος της δουλειάς του είναι και η πληροφόρηση για οτιδήποτε μπορεί να απειλεί τη δημόσια τάξη και ασφάλεια ή την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας.
Συνεπώς, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι για όσα προσεκτικά λέει (φανταστείτε και πόσα άλλα δεν λέει…), για αλλαγή καθεστώτος, για την αστική δημοκρατία που κινδυνεύει από κάποιους, για εσχάτη προδοσία, για ριφιφί της δραχμής κλπ, κάτι παραπάνω από μας ξέρει. Και κάτι παραπάνω έχει να φοβάται.
Υ.Γ. Οι λεπτομέρειες, είναι σίγουρο ότι σιγά σιγά θ’ αποκαλυφθούν πλήρως. Υπάρχουν όμως προς το παρόν κάποιες ερωτήσεις, πολιτικής, αλλά και νομικής φύσεως, που πρέπει άμεσα να απαντηθούν. Όπως, ποιος προσέλαβε, με ποιές διαδικασίες και με βάση ποιο νομικό καθεστώς έναν ξένο, ούτε καν ευρωπαίο, πολίτη, τον κ. Γκάλμπρεϊθ –ίσως και άλλους;- και του ανέθεσε να χειρίζεται κρίσιμες για τη χώρα και για μας όλους υποθέσεις; Ποιος και με ποιο δικαίωμα, αποκάλυψε στον κ. Γκάλμπρεϊθ, και σε οποιονδήποτε ενδεχομένως άλλον, άκρως απόρρητα σχέδια και κρατικά μυστικά;
Ή, πώς είναι δυνατόν τέως κορυφαίος υπουργός (Γ. Βαρουφάκης) να μπορεί να λέει για άλλο κυβερνητικό στέλεχος (για τη Γ. Γραμ. Δημοσίων Εσόδων) ότι ελέγχεται από ξένους (!) και να συνωμοτεί κρυφά εναντίον του, χωρίς κανείς απ' τους δύο ούτε να ελέγχεται ούτε να τιμωρείται, είτε για προδοσία είτε για βαρύτατη συκοφαντία;
Ποιος στ' αλήθεια και γιατί κρατάει ακόμη τον παιδικό φίλο του Γ. Βαρουφάκη κ. Μιχάλη Χατζηθεοδώρου, στη θέση του Γενικού Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων & Διοικητικής Υποστήριξης του Υπουργείου Οικονομικών; Έχει ψάξει κάποιος στο φορητό του υπολογιστή για τα ΑΦΜ μας;
Δεν ενοχλείται κανείς που αυτός διέψευσε το Γ. Βαρουφάκη; Ποιος απ' τους δύο λέει ψέματα; Ο Βαρουφάκης δεν ήταν αυτός που σ' εκείνη την πρόσφατη τηλεδιάσκεψη του think tank «OMFIF» χαρωπά έλεγε πως, ακόμη και να δημοσιοποιηθούν τα όσα έλεγε, «Θα το αρνηθώ, θα το διαψεύσω», όπως άλλωστε, πολλές φορές έχει ξανακάνει; Αυτό δεν κάνει τώρα και ο φίλος του κι αυτό δεν αποκάλυψε ο κ. Γκάλμπρεϊθ ότι είχαν συνεννοηθεί να κάνουν;
Ποιος θα μας προστατέψει απ' τους επικίνδυνους αυτούς ιδεοληπτικούς ανθρώπους, που σχεδιάζουν πίσω από την πλάτη μας και ενεργούν κατά το δοκούν, περιφρονώντας τη δημοκρατία, τους κανόνες και τους θεσμούς της;
* Ο Παναγιώτης Περάκης είναι δικηγόρος, μέλος του Δ.Σ. του ΔΣΑ, επικεφαλής της αντιπροσωπείας των Ελλήνων δικηγόρων στην Ευρώπη και Πρόεδρος της Επιτροπής Access to Justice της Ένωσης των Δικηγ. Συλλόγων της Ευρώπης. (ΦΩΤΟ: Michael Ramirez, σκιτσογράφος)
