Ένδειξη της ωριμότητας μιας σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η σταδιακή απομάκρυνση από το συγκαλυμμένο μονοκομματισμό και τον πολωτικό δικομματισμό και η στέρεη εδραίωση του πολυκομματισμού που βέβαια αντικατοπτρίζεται και μέσα από την ελεύθερη έκφραση των ΜΜΕ.
Σε μία τέτοια ώριμη δημοκρατία, η απόφαση της κυβέρνησης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, που εναποθέτει στο λαό τη λήψη μίας πολιτικής απόφασης, γίνεται γιατί η εν λόγω απόφαση αφορά ένα κρίσιμο εθνικό θέμα που προέκυψε μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Το διακύβευμα του σημερινού δημοψηφίσματος (δεν θα αναφερθώ εδώ στη συνταγματικότητά του που θα κριθεί από το ΣτΕ) δεν θέτει μία τέτοια ερώτηση αλλά μεταθέτει στο λαό την ευθύνη της λήψης μίας πολιτικής απόφασης που αποτέλεσε τον κύριο λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση αυτή έλαβε πρόσφατη λαϊκή εντολή να κυβερνήσει. Από τη στιγμή που νιώθει αδύναμη να ανταπεξέλθει στη λαϊκη εντολή που της δόθηκε, καλείται να παραιτηθεί.
Διαφορετικά οι δημοκρατικοί θεσμοί διαστρευλώνονται και η ωριμότητα της δημοκρατίας υποχωρεί: το δημοψήφισμα (référendum) μετατρέπεται σε «plébiscite'», όπου δεν αναζητάται πλέον η γνώμη του λαού πάνω σ’ ένα μείζον εθνικό θέμα αλλά η στήριξη ενός πολιτικού αρχηγού. Η διολίσθηση αυτή δημιουργεί το συγκαλυμμένο ερώτημα «υπέρ ή κατά της κυβέρνησης και του αρχηγού της» και συρρικνώνει κατ’ ανάγκη το δημοκρατικό πολυκομματισμό (απόρροια των βουλευτικών εκλογών) σε δύο μεγάλα πολιτικά στρατόπεδα.
Με ευθύνη της η κυβέρνηση γεννά διχασμό και πλήττει τη δημοκρατία!
*H Χλόη Βλασσοπούλου είναι Καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών, Université de Picardie Jules Verne, Πολιτική Υπεύθυνη Ενέργειας και κλιματικής αλλαγής στο Ποτάμι.
13°
