Ήταν μόλις 27 χρονών, ήξερε απ’ έξω το κοράνι, κάθε προσευχή, κάθε παραβολή, κι όμως κατηγορήθηκε για απιστία, με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθεί από τα πλήθη, να τη ρίξουν από την οροφή ενός σπιτιού και στο τέλος να βάλουν φωτιά στο άψυχο σώμα της πριν το ρίξουν στον ποταμό της Καμπούλ. Δύο ολόκληρες ώρες κράτησε η δολοφονία της, και αυτό σε δημόσια θέα. Η Farkhunda, φοιτήτρια θεολογίας, έκανε το λάθος να αντιμιλήσει σε έναν μουλά, που προσπαθούσε να πουλήσει φυλαχτά σε γυναίκες που θα τις «βοηθούσαν» να αποκτήσουν παιδιά. Το Σεπτέμβριο που μας πέρασε το Radio Free Europe / Radio Liberty έκανε ένα ρεπορτάζ για την εθνική ομάδα ποδηλασίας γυναικών του Αφγανιστάν. Η ομάδα πλέον συνεχίζει τις προπονήσεις της, κάτι το οποίο θα ήταν αδιανόητο την εποχή που ήταν οι Ταλιμπάν στην εξουσία. Σήμερα, αν και έχουν αλλάξει τα πράγματα, οι γυναίκες ποδηλάτισσες αντιμετωπίζουν δριμεία κριτική, που μπορεί να φτάσει μέχρι και την άσκηση βίας από άνδρες οι οποίοι θεωρούν την συμπεριφορά τους αντι-ισλαμική. Την ίδια στιγμή που η Farkhunda δολοφονήθηκε, εκατοντάδες γυναίκες κατέκλυσαν τους δρόμους της Καμπούλ φωνάζοντας για τα δικαιώματα τους, ενώ άλλες γράφουν για αυτά τραγουδώντας ραπ.
Το Αφγανιστάν έχει υποφέρει από πολέμους, εμφύλιες διενέξεις και μεγάλες δυνάμεις. Τι μπορεί να θέλει κάποιος από μία χώρα χαμένη στο κέντρο της Ασίας; Όλα αυτά πήγαν τη χώρα πίσω, όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ζούσε εκεί μία γυναίκα που τόλμησε όχι μόνο να παρουσιάζεται δημόσια δίπλα στον βασιλιά σύζυγο της, αλλά και να μη φορά μαντίλα. Η Σοράγια Ταρζί ήταν κόρη του διανοούμενου Μαχμούντ Ταρζί, του πατέρα της αφγανικής δημοσιογραφίας και σύζυγος του βασιλιά Amanullah Khan. Η Σοράγια ήταν η πρώτη που μίλησε για τα δικαιώματα των Αφγανών γυναικών. Πέθανε εξόριστη στην Ιταλία το 1968. Η χώρα θύμα ενός δυτικού ιμπεριαλισμού, που άγγιζε τα όρια της μεγαλομανίας συνέχισε να υπάρχει. Το γυναικείο κίνημα σιωπηλά άρχισε να κάνει αισθητή τη παρουσία του, παίζοντας ταυτόχρονα το παιχνίδι των μεγάλων. Τη δεκαετία του ΄60 και του ΄70 το Αφγανιστάν γίνεται μόδα και μπαίνει εξώφυλλο στη Vogue. Οι Αφγανές βγάζουν τις μαντίλες, σπουδάζουν, εργάζονται, φορούν δυτικού τύπου ρούχα, και ανοίγουν οίκους μόδας σαν αυτόν της όμορφης σχεδιάστριας Safia Tarzi. Προσπάθησα να μάθω περισσότερα πράγματα για αυτή, και το μόνο που βρήκα ήταν κάτι φωτογραφίες της που τη δείχνουν να εργάζεται στο ατελιέ της. Και όπως τελείωσε η διάθεση των μεγάλων να ανακαλύψουν τον κόσμο, έτσι κάπως οι γυναίκες ξαναφόρεσαν μαντίλες. Δε ξέρω πώς γίνεται αυτή η χώρα να κάνει βήματα μπροστά και ξαφνικά να κάνει άλλα τόσα προς τα πίσω. Ευτυχώς, ακόμα εκεί υπάρχουν γυναίκες όπως οι μπλε ποδηλάτισσες που ονειρεύονται, και που αγωνίζονται για να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα...
Εδώ θα βρείτε ένα ντοκιμαντέρ για τις γενναίες γυναίκες που τολμούν να κάνουν ποδήλατο στο Αφγανιστάν:
Κεντρική φωτό:Από την επίσημη σελίδα του Afghan Cycles στο facebook.
16°
