TV + Series

Η Κάτια Κισσονέργη μιλάει για το Απαραίτητο Φως, τη νέα σειρά στην ΕΡΤ1

Τι μας είπε η σεναριογράφος για τη νέα μίνι σειρά μυστηρίου που βασίστηκε στο βιβλίο της Ντορίνας Παπαλιού

marianna_manolopoyloy_.jpg
Μαριάννα Μανωλοπούλου
13’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Κάτια Κισσονέργη
Κάτια Κισσονέργη © Νικήτας Κακάκης

Κάτια Κισσονέργη: Συνέντευξη με την σεναριογράφο της νέας σειράς της ΕΡΤ1 «Το απαραίτητο φως», βασισμένη στο βιβλίο της Ντορίνας Παπαλιού

Οι παππούδες της ήταν μετανάστες της δεκαετίας του ’30. Ο ένας από την Κύπρο κι ο άλλος από την Κοζάνη. Οι γονείς της γεννήθηκαν εκεί.«Φαντάσου, λοιπόν, δύο μιγάδες να μεγαλώνουν ο ένας στην Κύπρο και ο άλλος στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’50. Μου έχουν αφηγηθεί πολύ πονεμένες ιστορίες, που, μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως καθόρισαν κάποιες πλευρές του χαρακτήρα τους», μου λέει η σεναριογράφος Κάτια Κισσονέργη. Παρ’ όλα αυτά και ενώ η οικογένειά της είχε επιχειρήσεις στο Ζαΐρ, κάποια στιγμή αποφάσισαν να επιστρέψουν στη «μητέρα» Ελλάδα. Ήταν πολύ μικρή τότε για να έχει την παραμικρή ανάμνηση, ενώ δεν υπάρχουν πια συγγενείς ή δεσμοί με τον τόπο.

Κάτια Κισσονέργη
Κάτια Κισσονέργη © Νικήτας Κακάκης

Είχε την τύχη να μεγαλώσει στη Γλυφάδα της δεκαετίας του ’70. Το πρώτο πράγμα που της ερχόταν στο μυαλό από τις παιδικές αναμνήσεις ήταν οι αλάνες που γέμιζαν μαργαρίτες και παπαρούνες. Κάτι μεσημέρια που δεν τους άφηναν να βγουν να παίξουν αν δεν πήγαινε πέντε η ώρα και άκουγαν το σούρσιμο των τσόκαρων στην άσφαλτο από τους περαστικούς που πήγαιναν για μπάνιο. Το κροτάλισμα των ζαριών πάνω στο τάβλι που έπαιζαν στα μπαλκόνια και στις αυλές, τα ατέλειωτα παιχνίδια και τα παρακάλια να μείνουν λίγο ακόμα έξω… «Νοσταλγώ τη συμμορία των γειτονόπουλων και την έξαψη των συμβουλίων για την επόμενη σκανταλιά. Έχω φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. Γίναμε αδέλφια πια». Η γειτονιά της Κάτιας Κισσονέργη έγινε για κείνη το ασφαλές κουκούλι της. Έχει διαγράψει, ευτυχώς, το ρατσιστικό μπούλινγκ του σχολείου από τη μνήμη της.

Κάτια Κισσονέργη
Κάτια Κισσονέργη © Νικήτας Κακάκης

Είναι άκρως επικοινωνιακή, αλλά ελάχιστα κοινωνική. Θα έλεγε ότι αγαπά την ησυχία της. Της αρέσει πολύ ο κινηματογράφος. Τα τελευταία, αρκετά χρόνια την ενδιαφέρει πολύ η ιστορία και η παγκόσμια πολιτική σκηνή. «Η σοβαρή ενημέρωση είναι χρονοβόρα υπόθεση στις μέρες μας και απαιτεί αρκετό διάβασμα. Πολλές φορές σε αναγκάζει να ανατρέξεις σε κομμάτια της σύγχρονης Ιστορίας που σου είχαν διαφύγει και σε οδηγεί σε διαρκή αναζήτηση».

Το απαραίτητο φως

Πάντως, η «τρέλα» της με την Ιστορία, και ιδιαίτερα αυτήν της περιόδου από τον Μεσοπόλεμο μέχρι τον Εμφύλιο, της φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη στη συγγραφή του σεναρίου της σειράς «Το απαραίτητο φως» βασισμένο στο βιβλίο της Ντορίνας Παπαλιού (εκδόσεις Ίκαρος) και που έρχεται τη νέα σεζόν στην ΕΡΤ1, για να μας ταξιδέψει στον χρόνο με φόντο την Αθήνα της γερμανικής Κατοχής.

— Είσαι η σεναριογράφος, μαζί με την Μιρέλλα Παπαοικονόμου, της νέα μίνι σειράς μυστηρίου οχτώ επεισοδίων, βασισμένη στο μπεστ σελέρ της Ντορίνας Παπαλιού, «Το απαραίτητο φως». Το σενάριο της δικής σου ζωής ποιος/α/ θα ήθελες να το γράψει;

Δεν θα φόρτωνα τέτοια προβληματική πλοκή σε κανέναν συνάδελφο!

 Πώς αποφάσισες να γίνεις σεναριογράφος;

Ήταν κάτι που το ήθελα από παιδί, τότε που ακόμα δεν ήξερα πως τα λόγια που λένε οι ηθοποιοί ονομάζονται σενάριο. Ήμουν στο δημοτικό όταν παρατήρησα πως μια μίνι σειρά που προβαλλόταν στην ΕΡΤ υπήρχε, ως βιβλίο, στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας. Τότε πίστεψα πως μόνο τα βιβλία γίνονται έργα.

 Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά; Τι αναμνήσεις έχεις από εκείνη;

Με δεδομένο ότι έχασα τον πατέρα μου πάρα πολύ νωρίς και υπήρχε ανάγκη να εργαστώ, εννοείται ότι έκανα διάφορες δουλειές. Η πρώτη μου δουλειά ήταν παραγωγός ραδιοφώνου. Ήταν μια όμορφη εποχή, ανέμελη. Όπου υπάρχει μουσική και τραγούδι, φωλιάζουν αναμνήσεις από ευχάριστες στιγμές συνδυασμένες με κομμάτια και δίσκους που σου φέρνουν στο μυαλό τη χρονιά, την εποχή και τη φάση της ζωής σου.

 Και μετά τι ακολούθησε;

Ύστερα μπήκε στη ζωή μου ο Γιώργος Κανελλόπουλος, στιχουργός και εκδότης της «Εμπειρία Εκδοτική», που αποτέλεσε τον μεγάλο μου σταθμό προς το όνειρο. Γνωριστήκαμε όταν εκδόθηκε το νεανικό μυθιστόρημα που είχα γράψει τότε, το «Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα», και είχε γίνει αμέσως bestseller.

Με τον Γιώργο είχαμε αναπτύξει στενή φιλία και ήξερε πως ήθελα να ασχοληθώ με το σενάριο. Μου πρότεινε να κάνω τη μεταφορά ενός βιβλίου των εκδόσεών του κι έτσι προέκυψαν οι «7 θανάσιμες πεθερές». Ήμουν εκείνη που έγραψε όλη την πρώτη χρονιά κι έπειτα από μένα έγραψαν αρκετοί συνάδελφοι. Τότε υπήρχαν ακόμα τα τηλεοπτικά βραβεία «ΕΘΝΟΣ TV» και είχα κερδίσει το πρώτο βραβείο διασκευής σεναρίου. Μου είχε φανεί σαν Όσκαρ!

Το κακό με την κωμωδία είναι πως, όταν γράφεις κωμικά, μετά όλοι περιμένουν από σένα να συνεχίσεις να γράφεις για πάντα κωμωδία. Ευχαρίστως θα έγραφα ξανά κωμωδία, αλλά τότε με είχε κουράσει πολύ να περιμένουν μόνο αυτό από μένα. Μετά τις «Πεθερές» είχε έρθει η μόδα των σειρών που βασίζονταν σε πετυχημένες παραγωγές του εξωτερικού. Με τη φόρα της επιτυχίας από την οποία ερχόμουν, μου πρότειναν να αναλάβω πολλές τέτοιες δουλειές και αρνήθηκα. Αυτό το πλήρωσα ακριβά.

ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως
ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως © Κώστας Φαραζούλης

 Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το κλειδί για τη δημιουργία ενός επιτυχημένου σεναρίου;

Δεν πιστεύω καθόλου σε συνταγές. Αν υπήρχαν, θα τις ακολουθούσαν όλοι. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να υπάρχει μια ιστορία που να νιώθεις ότι θέλεις να την αφηγηθείς. Να την αγαπάς. Να συνδέεσαι με τους ήρωες και να καθοδηγείσαι από την αλήθεια τους. Να έχεις ένα ολοκληρωμένο όραμα που σε συνεπαίρνει. Τα επιτηδευμένα φτιασιδώματα και τα κλισέ στο τέλος προδίδουν. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα.

Όσο καλή δουλειά κι αν γίνει στο σενάριο, δεν θα τη δεις ποτέ να υλοποιείται αν η/ο σκηνοθέτης δεν το δει με αγάπη. Τώρα, στο «Απαραίτητο φως» έχουμε σκηνοθέτη τον Λάμπη Ζαρουτιάδη, κι αυτό είναι μια σπάνια συγκυρία, γιατί με τον Λάμπη και τη Μιρέλλα είμαστε και φίλοι εκτός από συνεργάτες. Ο Λάμπης αγαπάει και σέβεται το σενάριο από φύση του, αλλά εδώ υπάρχει και η «χημεία» μιας βαθύτερης συνεννόησης.

Κάτια Κισσονέργη
Κάτια Κισσονέργη © Νικήτας Κακάκης

 Πότε είναι πιο δημιουργική περίοδος για σένα, όταν είσαι φορτισμένη από έντονα συναισθήματα ή όταν η καθημερινότητά σου είναι πιο ήρεμη; Με «Το απαραίτητο φως» τι από τα δυο συνέβαινε;

Θέλω να γελάσω, γιατί η ζωή μου δεν ήταν ποτέ στρωμένη και ήρεμη. Καλή περίοδος είναι όταν υπάρχει ένα καλό θέμα και «Το απαραίτητο φως» ήταν ένα καλό θέμα από την πρώτη ανάγνωση!

 Τι σημαίνει η σειρά αυτή για σένα;

Είναι μια δουλειά που την αγάπησα πολύ, γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω έναν τρόπο αφήγησης που είναι ο αγαπημένος μου. Το μπρος-πίσω στον χρόνο, παράλληλες αφηγήσεις, σασπένς, γρήγορη πλοκή.

 Τι θα δούμε λοιπόν σ’ αυτή τη νέα σειρά της EΡΤ;

Θα παρακολουθήσετε μια ιστορία μυστηρίου στην οποία ο έρωτας, η δημιουργία και τα υψηλά ιδανικά παίζουν κεντρικό ρόλο. Νομίζω πως, για τον κόσμο θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η περίοδος της Κατοχής, έτσι όπως τοποθετείται στη δική μας ιστορία. Σε αντίστιξη με τη σκοτεινιά της εποχής, οι ήρωές μας συνεχίζουν, μέσα σε μια δυστοπική κανονικότητα, να ζουν, να ονειρεύονται και να δρουν. Αυτό μπορεί σήμερα να φαντάζει ως αδιανόητη παραδοξότητα, αλλά είναι η πραγματικότητα εκείνης της περιόδου.

ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως
ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως © Κώστας Φαραζούλης

 Υπάρχει μια στροφή και αγάπη τα τελευταία χρόνια προς τις ιστορίες εποχής. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η τάση;

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά λατρεύω τα έργα εποχής. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά πολύ και πήρε διαστάσεις εμμονής. Δεν είμαι σίγουρη για τους λόγους, αλλά μπορώ να φανταστώ μερικούς. Το έργο εποχής κουβαλά εγγενώς την ανάγκη μιας πιο σοβαρής αντιμετώπισης από άποψη κόστους παραγωγής. Οι θεατές έχουν την αίσθηση (καμιά φορά και την ψευδαίσθηση) του «πλούσιου» θεάματος. Από την άλλη, οι άλλες εποχές κάνουν το ταξίδι πιο εύκολο. Κάνουν το παραμύθι να μοιάζει πιο παραμύθι. Έχουν μέσα τους κάτι από το «Μια φορά κι έναν καιρό…».

 Εσύ, αν έβρισκες μια χρονομηχανή, σε ποια εποχή θα πήγαινες;

Τυχαίνει να με ρωτάς κάτι που το έχω σκεφτεί και το έχω απαντήσει ήδη μέσα μου. Θα διάλεγα πάντα κάπου στο μέλλον. Μπορεί να συνηθίζεται να λέμε «κάθε πέρσι και καλύτερα», αλλά δεν είναι αλήθεια. Όσο σκληρά κι αν βιώνεται η κάθε εποχή, οι νέοι της δίνουν τον αγώνα τους και νομοτελειακά έρχεται η συλλογική ωρίμανση. Ποιος θα ήθελε να βρεθεί στη δεισιδαιμονία του Μεσαίωνα, στα ταμπού της βικτωριανής εποχής ή στη θλίψη του Μεσοπολέμου; Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

 Πώς αισθάνεσαι ως σεναριογράφος όταν σoυ εμπιστεύονται σενάρια που βασίζονται σε βιβλία με ειδικό βάρος, όπως το «Το απαραίτητο φως», που σου εμπιστεύτηκε τώρα η Ντορίνα Παπαλιού;

Υπάρχει μεγάλη ευθύνη απέναντι στον/στη συγγραφέα ενός βιβλίου. Μιλώντας για μένα, δεν θα ήθελα ποτέ να χαλάσω ένα όνειρο που είδε κάποιος άλλος. Ωστόσο, η πραγματικότητα έχει πρακτικές πλευρές που σε αναγκάζουν να παίξεις αυτόν τον άχαρο ρόλο. Το πώς θα νιώσεις όμως έχει να κάνει κατά πολύ με το τι προσωπικότητα έχεις απέναντί σου. Η Ντορίνα Παπαλιού έχει την αίσθηση της δραματουργίας και της διαφοράς ανάμεσα στον ελεύθερο, μυθιστορηματικό λόγο και στην οικονομία του σεναρίου. Ήταν μια θαυμάσια συνεργασία. Ήταν δίπλα μας και όχι απέναντί μας. Μακάρι να είχαν την ίδια αίσθηση της δουλειάς όλοι οι συγγραφείς που παραχωρούν τα δικαιώματα των βιβλίων τους.

 Ποια θέση κατέχει η γυναίκα στην τέχνη σου και στη συγκεκριμένη σειρά;

Τα ζητήματα των δύο φύλων είναι πολύ τακτοποιημένα μέσα μου και δεν μπαίνω ποτέ στον πειρασμό του διαχωρισμού ή της διαφορετικής αντιμετώπισης. Ούτε σαν σκέψη. Δεν πιστεύω σ’ αυτή τη διαφορετικότητα. Πιστεύω στις ανθρώπινες διαφορές βάσει βιωμάτων.

Το «Απαραίτητο φως» έχει δύο δυναμικές ηρωίδες, τη Λουίζα στο 2006 και τη Λουίζ το 1941. Η Λουίζ, λόγω εποχής, είναι εκείνη που παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον παραπάνω, ως προς το πλαίσιο της κοινωνικής θέσης της γυναίκας εκείνα τα χρόνια. Είναι μια γυναίκα προοδευτική για την εποχή της. Ζωγράφος της γενιάς του ’30, λίγο μποέμ και με τεράστια αποθέματα τσαγανού. Μοιραία, γίνεται γοητευτική και σπάει το κλισέ της στερεοτυπικής εικόνας που έχουμε συνηθίσει.

ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως
ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως © Κώστας Φαραζούλης

 Τι το διαφορετικό θα δούμε στο σενάριο-διασκευή;

Η ιστορία του βιβλίου ήταν πρωτότυπη κι έτσι είχαμε μια πολύ καλή βάση. Ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Σ’ αυτό έρχεται να προστεθεί η αφηγηματική γραμμή και η δραματουργία του σεναρίου, που ακολουθεί έναν καταιγιστικό ρυθμό. Είναι έτσι δομημένο, που σε κρατά προσηλωμένο, γιατί από τη μία σκηνή στην άλλη λέγονται και συμβαίνουν πράγματα που παίζουν ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής και τη λύση του μυστηρίου.

 Η συνεργασία με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου πώς είναι; Πώς μοιράστηκαν οι ρόλοι;

Όποιος πει ότι οι συνεργασίες είναι εύκολες, λέει ψέματα. Θέλουν δουλειά, όπως όλες οι σχέσεις, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για καλλιτεχνική συνύπαρξη. Με τη Μιρέλλα βρήκαμε πολύ γρήγορα τα πατήματά μας. Πέρα από την τεράστια καριέρα που έχει πίσω της, είναι μια πανέξυπνη γυναίκα με μεγάλη εμπειρία, και το γεγονός ότι γράφουμε μαζί με τιμά. Τόσο στις «17 κλωστές», όσο και στο «Απαραίτητο φως», δεν υπάρχει μοίρασμα ρόλων.

Μαζί γράφουμε, μαζί αποφασίζουμε για τα πάντα. Ωστόσο, σίγουρα οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές δεξιότητες, αλλά επιτυχία είναι να ενώσεις τα «δυνατά χαρτιά» του καθενός και να αφήσεις χώρο ώστε να προκύψει το καλύτερο. Νομίζω ότι στο «Απαραίτητο φως», λόγω της ιδιαίτερης δομής και της σύνθετης αφηγηματικής του γραμμής, φαίνεται πολύ καλύτερα τι μπορεί να προκύψει από μια τέτοια συνεργασία. Δεν είναι δεδομένο ότι ένας εδραιωμένος σεναριογράφος θα έχει τη μεγαλοψυχία να αγκαλιάσει το καινούργιο που έρχεται να κομίσει ο νεότερος συνάδελφός του.

 Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε σεναριακά;

Ένα βιβλίο έχει εσωτερικούς μονολόγους και αφηγήσεις που καλείσαι να δραματοποιήσεις, και αυτό είναι από μόνο του μεγάλη πρόκληση. Κάτι που ο ήρωας του βιβλίου σκέφτεται, εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο να το μετατρέψεις σε δράση, χωρίς να προδώσεις την αρχική πρόθεση του συγγραφέα ή τον χαρακτήρα που περιγράφεις.

Κάτια Κισσονέργη
Κάτια Κισσονέργη © Νικήτας Κακάκης

 Και οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους πώς είναι; Μιλάμε για σπουδαία ονόματα: Μαριάννα Πουρέγκα, Δημήτρης Καπουράνης, Αναστάσης Ροϊλός, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ευγενία Δημητροπούλου, Δημήτρης Αλεξανδρής, Αινείας Τσαμάτης, Δημήτρης Μαύρος, Μιχάλης Βαλάσογλου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Άλκης Κούρκουλος, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κ.ά. Τι μπορείς να μας αποκαλύψεις;

Είχαμε την τύχη να έχουμε πολλούς και καλούς ηθοποιούς. Δεν ξέρω τι θα ήθελες να αποκαλύψω, αλλά εκείνο που θέλω να πω είναι ότι θαύμασα τη Μαριάννα Πουρέγκα για την αφοσίωση, τη συνέπεια και την αστείρευτη ενέργειά της. Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι στη Μαριάννα γιατί σηκώνει τη μεγάλη και επίπονη πρόκληση του διπλού ρόλου (Λουίζα στο 2006 και γιαγιά Λουίζ στο 1941). Είναι ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος στην τηλεόραση και σταθήκαμε πολύ τυχεροί μαζί της.

 Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που θαυμάζεις περισσότερο στους πρωταγωνιστές της σειράς;

Τους πρωταγωνιστές δεν τους θαυμάζω, τους αγαπώ. Η αγάπη είναι προϋπόθεση. Ακόμα και έναν αρνητικό χαρακτήρα, αν δεν τον αγαπήσεις, δεν θα τον καταλάβεις, κι αν δεν τον καταλάβεις, δεν μπορείς να τον γράψεις.

 Ποια ήταν η πιο φορτισμένη σκηνή μέχρι τώρα και γιατί; Τι ήταν αυτό που σε άγγιξε τόσο;

Μια σκηνή κορύφωσης στη σχέση κόρης-πατέρα (Δημήτρης Αλεξανδρής- Μαριάννα Πουρέγκα). Οι σχέσεις κόρης-πατέρα μπήγουν πάντα ένα αγκάθι στην καρδιά μου. Ο καθένας βρίσκει κάτι άλλο για να ταυτιστεί, και αυτή είναι η ομορφιά.

ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως
ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως © Κώστας Φαραζούλης

 Πώς θέλεις το «Απαραίτητο φως» να αγγίξει τους ανθρώπους που θα το δουν;

Σαν μια ιστορία μυστηρίου που θα τους γεννήσει την επιθυμία να δουν το ένα επεισόδιο πίσω απ’ τ’ άλλο. Υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία απ’ αυτό; Είναι κάτι που το αποζητώ κι εγώ σαν θεατής.

 Υπάρχει κάποια δουλειά για την οποία έχεις μετανιώσει;

Νομίζω πως είναι κανιβαλισμός να αφορίζουμε δουλειές που είχε κάνει ο λιγότερο έμπειρος εαυτός μας. Είναι φυσιολογικό να ζούμε μαθαίνοντας και θα έπρεπε να είναι σκοπός μας το να γινόμαστε καλύτεροι σε ό,τι κάνουμε. Σήμερα που μου γίνεται η ερώτηση, ναι, σίγουρα κάποια πράγματα θα τα έκανα διαφορετικά, γιατί κι εγώ είμαι διαφορετική.

 Γενικότερα, με ποια σειρά κόλλησες τώρα τελευταία;

Α, είναι πολλές, αλλά θα ξεχωρίσω το «The bear»,ένα διαμαντάκι, που δίνει μαθήματα απλότητας στην πλοκή και βασίζεται στη δύναμη των χαρακτήρων του και στις ωραία δομημένες σχέσεις.

 Το να ζητάς πάντα από σένα το καλύτερο ή το περισσότερο ή το παραπάνω δεν σε κάνει καμιά φορά να υποφέρεις;

Καθόλου. Με τι κίνητρο θα συνεχίζαμε αν δεν υπήρχαν οι προκλήσεις;

 Στη λέξη ευτυχία, ποια εικόνα σού έρχεται στο μυαλό;

Να έχω την πολυτέλεια να κάνω αυτό που μου δίνει χαρά. Το να μπορείς να βιοπορίζεσαι κάνοντας μια δουλειά που αγαπάς είναι ευλογία που δεν την αξιώνονται όλοι.

 Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου θα άλλαζες; Έχεις μια παραξενιά ή μια περίεργη συνήθεια για την οποία σε πειράζουν οι φίλοι;

Κάτι από τα πολλά που θα άλλαζα στον χαρακτήρα μου είναι η τελειομανία που με πιάνει όταν δουλεύω και ο τρόπος που ζω εκείνες τις περιόδους. Είμαι εξαφανισμένη απ’ όλους και όλα. Δεν απαντώ στα τηλέφωνα… Κάνω τη νύχτα μέρα… Κινούμαι στα όρια της αγχώδους διαταραχής. Αν δεν μου «κολλάει» μια φράση, είναι αρκετό για να μην κλείσω μάτι. Οι κοντινοί μου άνθρωποι και οι συνεργάτες μου το ξέρουν πολύ καλά αυτό και γνωρίζουν πως μπορεί να με πάρουν τηλέφωνο στις τρεις το πρωί, κανονικά, σαν να ήταν μεσημέρι. Οι φίλοι με πειράζουν για τη διαστροφή μου να τα αναλύω όλα μέχρι τελικής πτώσης.

 Τι φοβάσαι περισσότερο στον κόσμο;

Εκτός από την αρρώστια, που δεν είναι στο χέρι μας, φοβάμαι την αναίτια κακία, την ανοησία, την υποκρισία, την ανοχή, την «αμνησία» και τη φυλακή μιας πολιτικής ορθότητας κενής περιεχομένου. Καθορίζουν τη ζωή μας και τη ζωή της επόμενης γενιάς.

ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως
ΕΡΤ1, Το απαραίτητο φως © Κώστας Φαραζούλης

 Σου αρέσει να βάζεις στόχους για τη νέα χρονιά; Και τους ακολουθείς ως το τέλος;

Βάζω στόχους, αλλά δεν είναι ένα τελετουργικό που το κρατάω για το τέλος της χρονιάς ή την αρχή της επόμενης. Οι στόχοι γεννιούνται όταν όλα είναι ώριμα. Τα «από Δευτέρα» και «από τον καινούργιο χρόνο» όλοι ξέρουμε πώς καταλήγουν. Δεν μου αρέσουν τα χρονικά περιθώρια και τα όρια. Πας προς τον στόχο σου και κάνεις ό,τι μπορείς για να τον πετύχεις. Η αλήθεια είναι ότι χάνω το ενδιαφέρον μου εύκολα, γιατί με ενθουσιάζουν τα καινούργια πράγματα. Αν ο στόχος αργήσει πολύ, σίγουρα έχω έτοιμο έναν καινούργιο, χωρίς τύψεις και αίσθηση ήττας. Είναι ωραίο να βάζεις στόχους, αλλά δεν ζω γι’ αυτούς. Προτιμώ να ζω για τα όνειρα.

 Και μια και μιλάμε για σχέδια και στόχους, το επόμενο βήμα το σκέφτεσαι ήδη;

Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τα επόμενα σχέδια. Πάντα υπάρχει κάτι στο μυαλό μου. Μήνες τώρα σκέφτομαι, αλλά είναι νωρίς για να αποκαλύψω κάτι.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.