Μελία Κράιλινγκ: «Η Μάρμω είναι μια κρυφή επαναστάτρια του έρωτα»

Σκηνή πρώτη: μια εντυπωσιακή γυναίκα με εκτυφλωτικό κόκκινο κραγιόν ζει ένα θυελλώδη καταστροφικό έρωτα με τον ανιψιό του άντρα της. Σκηνή δεύτερη: μια στιλάτη Ελληνίδα εικαστικός στο Παρίσι ξελογιάζει την Καμίλ ιδιοκτήτρια μιας γκαλερί στο Παρίσι που την ακολουθεί στην Ελλάδα για να ζήσουν έναν αντισυμβατικό έρωτα.

Η Μάρμω της δραματικής σειράς του ΣΚΑΪ «Οι Πανθέοι», η Sofia Sideris στον 3ο κύκλο της σειράς «Emily in Paris» του Netflix, η Μελία Κράιλινγκ, μισή Ελληνίδα και μισή Αμερικανίδα γεννημένη στη Γενεύη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, είναι μια γυναίκα που δεν διστάζει μπροστά σε κάθε πρόκληση. Φαίνεται από τις επιλογές της όπως η συνεργασία με τον Jeremy Irons στη σειρά «Βοργίες», η πρόταση του Παντελή Βούλγαρη να παίξει στη ταινία του «Το Τελευταίο Σημείωμα» και η συμμετοχή της στο «Mammals» και το «Filthy Rich».

Από τότε που άφησε πίσω τη ζωή της στο Λος Άντζελες και γύρισε στην Ελλάδα για την καθημερινή σειρά, η Μελία περνάει τον ελεύθερο χρόνο της στις γκαλερί, βλέπει έργα, objects d’ art και εικαστικές εγκαταστάσεις- είναι σαν κυνήγι θησαυρού μου λέει. Τώρα που είναι γιορτινές μέρες της αρέσει να ακούει συνέχεια μουσική και να χορεύει, άλλωστε από πολύ μικρή παρακολουθούσε μαθήματα σύγχρονου χορού. Περιπλανιέται στα βιβλιοπωλεία και πάντα βρίσκει κάποιο ξεχωριστό δώρο για τους φίλους της. Όταν πάλι είναι στο σπίτι, δεν κάθεται, φτιάχνει μελομακάρονα για να τα δίνει στους αγαπημένους της! Με αφορμή την συμμετοχή της στους Πανθέους μιλήσαμε με την Μελία για τη σειρά, την παιδική της ηλικία, τις απώλειες της ζωής της, τα σχέδιά της.

Μελία Κράιλινγκ: Συνέντευξη με την ηθοποιό για την παιδική της ηλικία

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με την υποκριτική;
Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Είχα βρεθεί σε αδιέξοδο με το χορό. Από μικρή έπαιζα σε θεατρικές παραστάσεις αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί ως επάγγελμα. Με παρότρυνση έδωσα εξετάσεις σε κάποιες σχολές στην Αγγλία, πέρασα, και πήγα στην πιο οικονομική. Εκεί τον πρώτο καιρό αντιστεκόμουν πολύ μέσα μου, σα να μην ήθελα να μου αρέσει, όμως μια μέρα πάνω στη σκηνή σε μια παράσταση που κάναμε ενέδωσα στο ότι όχι απλά μου αρέσει αλλά το καταλαβαίνω πολύ καλύτερα απ’ όσο ήθελα να πιστεύω. Και κάπως έτσι είπα, α, η δουλειά μου θα είναι η επαγγελματική ενσυναίσθηση μέσω της φαντασίας και της παρατηρητικότητας.

Και τότε κάπως έγινε ξεκάθαρο ότι αυτό θα ακολουθούσα. Αισθάνομαι και πολύ τυχερή που όλα αυτά τα έκανα στην Αγγλία, έχουν μια υπέροχη σχέση με την κάμερα, μου έμαθαν να ακούω πολύ προσεχτικά τον συμπρωταγωνιστή μου, να ακούω και μετά να απαντώ αναλόγως, κάτι που αλλάζει τη συνθήκη του παιξίματος και το κάνει πολύ ενδιαφέρον στον φακό ο όποιος τα μεγεθύνει όλα. Κάπως έτσι έμαθα και ερωτεύτηκα την τηλεόραση και το σινεμά. Έχουν άλλο dna από το θέατρο, και άπαξ και τα καταλάβεις, μπορείς να πεις χιλιάδες πράγματα με έναν ψίθυρο ή ένα πετάρισμα των βλεφάρων. Έχει μια "οικονομία" που με ενθουσιάζει.

Ποια είναι η σχέση σας με τον χορό μέχρι σήμερα; Τι θα είχε γίνει αν είχατε γίνει όντως χορεύτρια αντί για ηθοποιός για παράδειγμα;
Νομίζω ότι δε θα γινόμουν τελικά ποτέ επαγγελματίας χορεύτρια. Διαπίστωσα με τον καιρό πως ο χορός ως επάγγελμα θέλει περισσότερες θυσίες από ότι ήμουν διατεθειμένη να κάνω. Ήταν κάτι που δρούσε σαν ψυχοθεραπεία για μένα, αλλά αυτό δεν είναι πάντα ο σωστός λόγος να ακολουθήσεις κάτι επαγγελματικά όσο κι αν το αγαπάς. Σήμερα ο χορός και η μουσική είναι μέσα μου, είναι οι τέχνες που με συγκινούν με μαγικό τρόπο, αφού σε καλούν να αισθανθείς  και να αφεθείς σε μια άγνωστη γλώσσα.

Ποιες είναι οι παιδικές σας αναμνήσεις παρέα με την μαμά συγγραφέα και δημοσιογράφο Κάτια Δημοπούλου; Η δημοσιογραφία τι ρόλο έπαιξε στην δική σας ζωή; Σας βοήθησε στην πορεία η εξοικείωση με τον χώρο, τις συνεντεύξεις κλπ; Εσείς γράφετε κι αν ναι, τι;
Από τη μητέρα μου έβλεπα τι θα πει σκληρή δουλειά χωρίς γκρίνια. Δεν ξέρω πως το έκανε, μεγάλωνε μια κόρη μόνη της και για πολλά χρόνια έκανε πολλές δουλειές ταυτόχρονα, πάντα με κέφι και καταπληκτική δεξιότητα. Εγώ δεν ήθελα ποτέ να ακολουθήσω αυτό που έκαναν οι γονείς μου, κι ας μου άρεσε - είχα ανάγκη να κάνω κάτι δικό μου. Γράφω πολύ, αλλά δεν τα δείχνω σχεδόν ποτέ. Ίσως μια μέρα, ποιος ξέρει…

Πώς διαχειριστήκατε την πρόσφατη απώλεια του μπαμπά σας;
Ήταν μια δύσκολη χρόνια γιατί έχασα τον παππού μου, ο οποίος με είχε μεγαλώσει και τον λάτρευα, και έξι μήνες αργότερα τον πάτερα μου που τα τελευταία χρόνια είχαμε καταφέρει, με μεγάλη προσπάθεια, να χτίσουμε μια δική μας σχέση που δε την είχαμε πριν. Ακόμα με ταλαιπωρεί το ότι λείπουν, είναι πολλά πράγματα που θα ήθελα να τους είχα πει, που θα ήθελα να είχαν δει κι αυτοί - πώς πορεύομαι, να μάθω αν συμφωνούν, αν είναι περήφανοι ή όχι για μένα. Αλλά με την απώλεια όλοι ζούμε, με τον έναν η τον άλλον τρόπο. Νομίζω είναι και μια συνθήκη που συνδέει τους ανθρώπους, όπως και η αγάπη.

Η πρώτη δουλειά που κάνατε στην Αθήνα ποια ήταν;
H πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα ήταν για την ομάδα Νova Melancholia στη παράσταση Description of a Battle. Τότε δεν είχα καν περάσει στη σχολή ακόμα. Η πρώτη μου κινηματογραφική δουλειά στην Ελλάδα ήταν στη ταινία «Το Τελευταίο Σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη. Τον Παντελή και την Ιωάννα Καρυστιάνη τους ερωτεύτηκα. Θα πήγαινα στα γυρίσματά τους ακόμα και για να σερβίρω καφέδες για να έχω την ευκαιρία να τους παρακολουθώ.

Η Μελία Κράιλινγκ μιλάει για τη σειρά «Οι Πανθέοι», την Κάτια Δανδουλάκη, τις συνεργασίες και το μέλλον 

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε στους Πανθέους; Τι κινητοποίησε την συμμετοχή σας στη συγκεκριμένη σειρά;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν το να μείνω στην Ελλάδα για τόσο μεγάλο διάστημα, και το πώς θα κλείναμε συμβόλαια αφού ανήκω στο αμερικανικό σωματείο ηθοποιών που έχει πολύ αυστηρούς κανονισμούς. Το κίνητρο ήταν όλα τα υπόλοιπα. Από τον παραγωγό Γιάννη Καραγιάννη που είχε τη θέληση να βρεθεί ο τρόπος με το σωματείο, το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη που το είχε ο παππούς μου στη βιβλιοθήκη και λάτρευε τη Μάρμω, τον σκηνοθέτη Σπύρο Μιχαλόπουλο και τους σεναριογράφους Γιάννα Κανελλοπούλου και Άγγελο Χασάπογλου που και αυτοί είχαν τη διάθεση να βρούμε έναν όμορφο κοινό κώδικα επικοινωνίας, το υπέροχο καστ που αν αρχίσω να μιλάω γι’ αυτούς έναν έναν δε θα τελειώσουμε ποτέ, αλλά και πιο συγκεκριμένα τον Αιμίλιο και τον Μιχάλη γιατί με αυτούς θα έπρεπε να συνδεθώ κατά κύριο λόγο. Και φυσικά ο ρόλος. Η Μάρμω. Που ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν τεράστια πρόκληση, είναι από αυτούς τους ρόλους που όλοι τη φαντάζονται κάπως, είναι μια κρυφή επαναστάτρια του έρωτα και αυτό πάντα ταρακουνάει τα νερά.

Ποιό είναι το σημείο εκείνο της σειράς που πρωταγωνιστείτε και ξεχωρίζετε μέχρι σήμερα και γιατί;
Ήταν πολύ λυτρωτικό για μένα όταν διαπίστωσα πως η Μάρμω θα διχάζει τους θεατές, θέλοντας και μη. Ακριβώς όπως κάνει και στην οικογένεια των Πανθέων. Όταν το κατάλαβα αυτό άρχισα να απελευθερώνομαι στη δουλειά.

Τι έχει η Μελία που δεν έχει η Κάτια και τι η Κάτια που δεν έχει η Μελία στον ρόλο σας ως Μάρμω. Ποια είναι η φράση που σας είπε η Κάτια Δανδουλάκη την οποία δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Την Κάτια Δανδουλάκη την έχω αγαπήσει πολύ, έχουμε ένα σημαντικό κοινό στοιχείο, το ότι καταλαβαίνουμε και σεβόμαστε την τηλεόραση ως μέσο. Το πρώτο σκέλος της ερώτησης δεν θα μπορούσα, δεν θα τολμούσα και δεν θα με βοηθούσε σε αυτή τη φάση ούτε να το σκεφτώ ούτε να το απαντήσω. Ως προς το δεύτερο σκέλος δεν είναι εφικτό να το απαντήσω αφού δεν υπάρχουν τα αρχεία των πρώτων τηλεοπτικών Πανθέων. Η Κάτια έχει χαράξει μια τεράστια πορεία στην Ελλάδα, μέσα από την οποία την έχουμε αγαπήσει βαθιά. Άρα μιλώ πάντα για θαυμασμό, για σπουδή, για έμπνευση, όχι για σύγκριση.

Στο τηλέφωνο ένα βράδυ μου είπε: «συνέχισε και μην ακούς κανέναν» και ήταν πολύ όμορφο δώρο αυτό. Γνωρίζουμε πόσο μπορεί να προβληματίσει αυτή η ηρωίδα, η Μάρμω, αφού όπως και να την ερμηνεύσεις κάποιοι θα ξεβολευτούν, θα ενοχληθούν, και νομίζω πως ο κυριότερος λόγος που ενοχλεί, είναι ότι η Μάρμω δεν έχει ίχνος κυνισμού. Αυτό είναι δύσπεπτο σε έναν κόσμο μη-ρομαντικό Όμως υπάρχουν ακόμα τα ρομαντικά κορίτσια που δεν λειτουργούν με άξονα τη καχυποψία και η Μάρμω τους αγγίζει απ’ ότι μου λένε στα μηνύματά τους.

Ο Ούζο το σκυλάκι σας σάς συνοδεύει συχνά στα γυρίσματα των Πανθέων. Ποια είναι η ιστορία του και τι ρόλο παίζει στη ζωή σας σήμερα;
Ο Ούζο είναι ένα σκυλί που πολλές φορές νομίζω ότι είναι άνθρωπος που έχει σφηνώσει μέσα σε τετράποδο. Σε ένα καταφύγιο στο Λος Άντζελες, μια μέρα με ενημέρωσαν πως υπήρχε κι ένα δωμάτιο για τα σκυλιά που είχαν μείνει περισσότερο καιρό και προορίζονταν για ευθανασία την επομένη μέρα. Ζήτησα να τα δούμε, μου άνοιξαν ένα κλουβί με δυο μικρά μέσα και ο Ούζο έκανε ένα σάλτο, προσγειώθηκε πάνω μου και έκανε σα παλαβό. Μισή ώρα αργότερα ήμασταν σπίτι. Έρχεται μαζί μου παντού, στα αεροπλάνα, πλοία, πλατό, διακοπές, όπου υπάρχει χώρος τέλος πάντων.

Ποια ήταν η εμπειρία που σας άφησε η συμμετοχή σας στο Emily in Paris με μια φράση; Θα θέλατε να συμμετέχετε στον επόμενο κύκλο του;
Φυσικά και θα το ήθελα! Είναι τόσο μεγάλη παραγωγή, έχουν τα πάντα λυμένα και εσύ καλείσαι μόνο να παίξεις, να χαρείς και να το διασκεδάσεις. Ξέρουν πως να δώσουν στο κοινό κάτι ανάλαφρο με μεγάλη έμφαση στη χαρά. Είναι ανεβαστική η διαδικασία αλλά και το αποτέλεσμα.

Σαν σύντροφος και σαν φίλη πώς είστε στη ζωή σας; Υπάρχει κάποιος φίλος που πάντα τον ρωτάτε για το επόμενο βήμα της;
Δε ξέρω πως είμαι, ελπίζω να είμαι διασκεδαστική και να φροντίζω τους άλλους, να αισθάνονται οι φίλοι μου ότι τους προσέχω. Εγώ σίγουρα έτσι αισθάνομαι γι’ αυτούς. Έχω μια παρέα φιλενάδων από το σχολείο που όλες κάνουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα, αλλά είναι αδελφές μου, δεν γίνεται να μη ξέρουν κάτι για μένα. Επιπλέον έχω σταθεί πολύ τυχερή που γνώρισα εξίσου σημαντικές φίλες σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Οι φίλες μου είναι από τις μεγαλύτερες πηγές δύναμης για μένα.

Θα θέλατε να δοκιμάσετε το θέατρο στην Ελλάδα; Σας έχουν γίνει προτάσεις κι αν ναι, το σκέφτεστε; Θα σας δούμε κάπου;
Το θέλω πολύ, είναι πολλοί υπέροχοι σκηνοθέτες αλλά και εικαστικοί με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ, αλλά όλα στο χρόνο τους και για τους σωστούς λόγους. Δεν θα με δείτε κάπου άμεσα, όχι.

Πώς βλέπετε τη σχέση καλλιτέχνη-κοινωνίας στην Ελλάδα και πώς στο εξωτερικό όπου ζήσατε τα τελευταία χρόνια;
Υπάρχει το κοινό που αγαπά πολύ τους καλλιτέχνες και υπάρχουν και αυτοί που δεν τους αφορούμε καθόλου. Έχουν άλλες προτεραιότητες και καλά κάνουν. Το δεύτερο γκρουπ είναι και το πιο γοητευτικό καμιά φορά, όταν βλέπουν μια δουλειά που δεν περίμεναν να τους ενδιαφέρει και ξαφνικά κάτι τους συγκινεί. Είναι σπουδαία μια τέτοια απρόσμενη σύνδεση.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Κιμ Κατράλ στη σειρά του Fox «Filthy Rich» αλλά και με τον Jeremy Irons στη σειρά «Βοργίες»; Τι θυμάστε πιο χαρακτηριστικά από εκείνους;
Δυο πολύ διαφορετικές δουλειές, με ξεχωριστούς μοναδικούς ηθοποιούς που έμαθα παρά πολλά από αυτούς. Την Κιμ Κατράλ τη γνώρισα σε μια πολύ ωραία περίοδο της καριέρας της όπου δεν ήθελε να καταπιέζεται, ήθελε να κάνει πράγματα που την γεμίζουν και την ευχαριστούν, και είναι σπουδαίο να το βλέπεις όταν εσύ βρίσκεσαι στα πρώτα σου βήματα και έχεις άγχος για τα πάντα.

Με τον Τζέρεμι Άιρονς έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου και να ακούω πολύ καλά τις ατάκες του άλλου, να μην έχω προαποφασίσει δηλαδή πως θα πω τα λόγια μου, αλλά να έχω την αυτοπεποίθηση να εμπιστευθώ ότι το κείμενο θα με συγκινήσει αν ακούω ειλικρινά, όχι να το αναγκάσω να κάνει κάτι επειδή πρέπει. Έτσι βγαίνει και όλο πιο αληθινό, πιο ουσιαστικό, και σίγουρα πιο συναρπαστικό στην οθόνη. Είχαμε ένα υπέροχο κείμενο στους Βοργίες, γραμμένο από τον Νηλ Τζόρνταν.

Πώς θεωρείτε τον τρόπο που σας συμπεριφέρθηκαν τα ελληνικά μίντια από το ξεκίνημα της καριέρας σας;
Σε γενικές γραμμές πολύ καλά. Ίσως καμιά φορά να τους δυσκολεύω λίγο διότι ακολουθώ το αμερικανικό μοτίβο που λέει ότι μιλάμε στα μίντια μόνο όταν προωθούμε κάποια δουλειά ενεργά, όπως τώρα που μιλάμε. Αυτό ίσως να είναι λιγότερο συνηθισμένο εδώ. Όταν προωθώ μια δουλειά θα τη στηρίξω πολύ στα μίντια, είναι μια συμβιωτική σχέση.

Έχετε δηλώσει ότι από μικρή δεν θέλατε να ξέρει κανείς τίποτα για εσάς. Αν υπάρχει ένα πράγμα όμως που θα θέλατε να ξέρει και δεν το γνωρίζει μέχρι σήμερα, ποιο θα ήταν αυτό;
Σιχαίνομαι τις μπάμιες!

Ύδρα ή Σύρος για το καλοκαίρι τελικά και τι ρόλο έχουν παίξει αυτά τα δυο νησιά στη ζωή σας;
Από Σύρο και Ύδρα δε μπορώ να διαλέξω ένα από τα δυο. Είναι πολύ διαφορετικά μέρη, αν και τα δυο έχουν ιδιαίτερο καλλιτεχνικό κόσμο που ζει εκεί. Έχουν μοναδική αρχιτεκτονική, ονειρεμένο στιλ, όλα σχεδόν αντίθετα το ένα από το άλλο αλλά εξίσου συγκλονιστικά. Και τα δυο νησιά είναι βαθιά συνδεδεμένα με το ποια είμαι σήμερα, αφού στην Ύδρα ανήκω σε παρέες που είμαστε όλοι από διάφορες εθνικότητες, με λίγο ασυνήθιστες οικογενειακές συνθήκες, ενώ στη Σύρο έχω την αίσθηση ότι μπορώ να χαθώ εκεί, μέσα στην καταπληκτική διακριτικότητα και ευγένεια των Συριανών.

Μελλοντικά σχέδια και στόχοι;
Κάνω όνειρα αντί για σχέδια, διάφορα και τρελά όνειρα που δεν θα εκπληρωθούν αλλά δεν είναι αυτός και ο λόγος που τα κάνω.