The Sandman: Η τηλεοπτική μεταφορά του εμβληματικού comic στο Netflix είναι συναρπαστική

Ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν ο -ούτε 30 ετών τότε- Neil Gaiman κατέφτασε στα γραφεία της DC Comics με την πρόταση να αναβιώσει στο χαρτί τη 70s σειρά comics “The Sandman” των Joe Simon, Michael Fleisher, Jack Kirby και Ernie Chua, ενός υπερήρωα βασισμένου στον σκανδιναβικό λαϊκό μύθο του The Sandman, της μυθικής εκείνης φιγούρας που είναι επιφορτισμένης με τη μέριμνα του ύπνου των ανθρώπων και τη διασφάλιση της ικανότητάς τους να ονειρεύονται, κάτι που επιτυγχάνει πασπαλίζοντας τα βλέφαρά τους με μαγική άμμο. Το ντεμπούτο τεύχος του Τhe Sandman του Neil Gaiman έκανε πρεμιέρα στα ράφια στις 29 Νοεμβρίου και με αυτό το μοναδικό και καινοτόμο κοκτέιλ φανταστικού, τρόμου και καυστικού χιούμορ έμελε να γίνει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της DC Comics -και μετέπειτα του εξειδικευμένου στον τομέα του fantasy sub-label της Vertigo- και ίσως η μεγαλύτερη «καλτ» επιτυχία της, το κόμικ εκείνο που έφερε νέους αναγνώστες από άλλα νερά στους κόλπους των graphic novel sκαι οδήγησε τον Neil Gaiman στις επιδραστικές κορυφές της ποπ κουλτούρας που θα κατακτούσε πολύ σύντομα.

Ήδη από το 1991, δηλαδή λίγα χρόνια πριν τυπωθεί το τελευταίο χάρτινο τεύχος του The Sandman, είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για τη μεταφορά του στην οθόνη με τις συζητήσεις για μια ταινία με ήρωα τον Μορφέα του Neil Gaiman να δίνουν και να παίρνουν, σκοντάφτοντας συνεχώς στις δημιουργικές ενστάσεις ενός δημιουργού μη διατεθειμένου να κάνει ιδιαίτερες εκπτώσεις στο όραμά του για την κινηματογραφική απεικόνιση του ήρωά του. Τριάντα χρόνια και κάτι μετά από εκείνες τις πρώτες συζητήσεις, και αφού το μεγάλο όνειρο του Gaiman να δει τον Terry Gilliam να σκηνοθετεί το Βασίλειο του Ονείρου του, αυτός ο χαρισματικός και πολυπράγμων συγγραφέας αποφάσισε να εμπιστευτεί, τελικά το όραμά του, στα χέρια των David S. Goyer -γνωστού και από το screenplay της “Dark Knight” τριλογίας του Christopher Nolan για τον Μπάτμαν- και Allan Heinberg, μαζί με τους οποίους ανέπτυξε και διαμόρφωσε το σώμα του πολυπόθητου τηλεοπτικού The Sandman με προορισμό την πλατφόρμα του Netflix και εχέγγυο διασφάλισης ποιότητας των προδιαγραφών του Gaiman τη συμπαραγωγή της Warner Bros. Και δεν ξέρουμε τι θα είχε γίνει αν σε όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια κάποια από τα σενάρια της μεταφοράς του Sandman σε μεγάλη και μικρή οθόνη είχε κατορθώσει να πιει νερό από την πηγή, αυτό που βλέπουμε πάντως στην οθόνη του Netflix άξιζε την αναμονή του, ιδίως αν συνυπολογίσουμε τα βαθιά νερά που είχε να κολυμπήσει και τα πολύ μεγάλα στοιχήματα που είχε να κερδίσει η οποιαδήποτε σχετική παραγωγή.

Πράγματι, στα μάτια πολλών φανατικών του The Sandman αλλά και του Neil Gaiman γενικότερα το έργο της όποιας μεταφοράς της σειράς έμοιαζε για πολύ καιρό ακατόρθωτο, μια επταετής αλληλουχία χρυσών στιγμών του Neil Gaiman και καλλιτεχνών όπως ο Sam Kieth και ο Mike Dringenbert, πολλές από τις οποίες είναι φύσει αδύνατον να αναπαραχθούν στην τηλεόραση – και ίσως και έτσι να παρέμενε αν δεν εμπλεκόταν στο δημιουργικό team o ίδιος ο Gaiman. Ο άνθρωπος που είπε τόσα και τόσα όχι σε πολλές δελεαστικές προτάσεις και έβρισκε πάντα έναν λόγο να «φρενάρει» την οπτικοποίηση του Μορφέα του, του μαγικού βασιλείου του και της οικογένειας των Αιωνίων φαίνεται ότι από τη στιγμή που είπε το μεγάλο «ναι» έκανε τα δικά του μαγικά βοηθώντας και καθοδηγώντας τους συνεργάτες του -επίσης φανατικούς θαυμαστές του πρωτότυπου κόμικ- να βρουν μια νέα άκρη μέσα στον δαίδαλο του πρωτότυπου υλικού και της φαντασίας του, παίζοντας αδιαμφισβήτητα καταλυτικό ρόλο τόσο στη συνέπεια της σειράς στις αρχικές πηγές έμπνευσης όσο και στις νέες μυθοπλαστικές ενέσεις που χρειάστηκαν εδώ κι εκεί για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του format και του σύγχρονου τηλεοπτικού τοπίου.

Τα έντεκα επεισόδια της σειράς χωρίζονται νοητά σε δύο μέρη, που αντιστοιχούν χονδρικά στους δύο πρώτους τόμους του The Sandman. Το πρώτο μέρος πραγματεύεται τη μεγάλη περιπέτεια της προσπάθειας του Μορφέα, άρχοντα του βασιλείου του Ονείρου («Ονείρεμα» ή “The Dreaming”), φτιαγμένο από Όνειρα και Εφιάλτες, πλασμένα από τον άρχοντα του βασιλείου, τον Μορφέα, μέλος της οικογένειας των Αέναων, να ανακτήσει τα κλεμμένα σύνεργα και σύμβολα του βασιλείου του (την άμμο, την κάσκα και το ρουμπίνι που πραγματοποιεί τα όνειρα) και την παλινόρθωση του βασιλείου του Ονείρου μετά από την εκατονταετή αιχμαλωσία από έναν «ψευτομάγο» - «νεκρομάντη» που προσπαθεί να φέρει πίσω τον γιο του από το βασίλειο τον νεκρών. Το δεύτερο μέρος αντιστοιχεί στον τόμο “Doll’s House” και παρουσιάζει τις προσπάθειες του Sandman να εντοπίσει και αντιμετωπίσει τρία Όνειρα και Εφιάλτες που έχουν αποδράσει από το βασίλειο του -περιλαμβανομένου του αντίποδα εχθρού του εφιάλτη Κορίνθου (“Corinthian”) και να διευθετήσει το ζήτημα μιας Ονειροδίνης που απειλεί άθελά της την ακεραιότητα του Ονειρέματος και ως εκ τούτου και του πραγματικού κόσμου.

Το αδιαμφισβήτητο αποτύπωμα του Neil Gaiman στη σειρά σε συνδυασμό με μια ακριβή αλλά και μεθοδική παραγωγή με εντυπωσιακά αλλά όχι αλόγιστα εφέ, έξυπνες δημιουργικές λύσεις (βλέπε την αντικατάσταση του John Constantine –ήρωα του επίσης πολυαγαπημένου DC κόμικ “Hellblazer” του Alan Moore από τη θηλυκή εκδοχή της Joanna Constantine), πλούσια βιβλιοθήκη συμβόλων, αλληγοριών και αναφορών και ένα υπέροχο “bull's eye” cast -από τον Tom Sturridge που ενσαρκώνει ιδανικά τον πολυσύνθετο πρωταγωνιστικό ρόλο του Μορφέα και τον iconic απολαυστικό Body Holbrook ως Κορίνθιο στο «βαρύ χαρτί» της σειράς, τον David Thewlis σε ένα ακόμα ρεσιτάλ στον ρόλο του John Dee κι από εκεί στις εξαιρετικές Kirby Howell Baptiste και Gwendoline Christie στους ιδιαίτερα αγαπημένους side ρόλους του Θανάτου και του Lucifer- το The Sandman καταφέρνει να πατήσει γερά τα πόδια του στην αρένα του τηλεοπτικού φανταστικού -σε μια χρονιά που τα spin offs του Lord of the Rings, The Rings Of Power, και του Game of Thrones, House Of The Dragon, διαγκωνίζονται για την κορυφή- και να δικαιώσει τις προσδοκίες που το βάραιναν εκπληρώνοντας μια μέχρι σήμερα αδύνατη αποστολή. Είναι δε στις πιο «ρεαλιστικές» στιγμές του The Sandman -ιδίως τα -κυριολεκτικά και μεταφορικά ονειρεμένα- επεισόδια 5 (“24/7”) και 6 (“The Sound of Her Wings”), στρατηγικά τοποθετημένα στη μέση της σειράς, απογειώνουν αισθητικά και πολυδιάστατα το εγχείρημα της σκοτεινής φαντασίας του The Sandman χαρίζοντας μας μερικές από τις καλύτερες στιγμές της tv series σεζόν, ακόμα και για εκείνους -και αυτό έχει ειδικό βάρος όταν μιλάμε για ένα τόσο ιδιαίτερο κομικ- που δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους ούτε ένα strip του Neil Gaiman.

«Λες ότι δεν έχω δύναμη εδώ, και ίσως έχεις δίκιο. Αλλά αν λες ότι τα όνειρα δεν έχουν δύναμη στην Κόλαση, τότε θα πρέπει να αναρωτηθείς, Lucifer, τι δύναμη θα είχε η κόλαση, αν όλοι αυτοί που είναι φυλακισμένοι εδώ δεν μπορούσαν να ονειρευτούν τον παράδεισο;», ρωτάει ο Μορφέας τον Εωσφόρο στο επεισόδιο 4 “A Hope In Hell” συνοψίζοντας σε μια πολύ όμορφη σημειολογικά στιγμή την οξύμωρη σημειολογία του The Sandman: μέσα από ένα αλλιώτικο, σκοτεινό βασίλειο των ονείρων η οικουμενική δύναμη αυτής της μυστήριας διάστασης να διεισδύει αλλά και να αναδεικνύει τους ανθρώπινους ψυχισμούς και ιδιοσυγκρασίες, τα κάθε λογής πάθη και ελπίδες ξεπηδά στις οθόνες -όπως κάποτε από τις σελίδες της DC Comics–και υπόσχεται ένα συναρπαστικό ταξίδι στα άδυτα του ονείρου και του ανθρώπου.