Η Ελένη Χελιώτη γράφει για τη γαλλική τηλεοπτική σειρά «Call My Agent!» του Fanny Herrero που κυκλοφορεί στο Netflix.
Την περασμένη Πέμπτη, το Netflix κυκλοφόρησε την τελευταία σεζόν της γαλλικής τηλεοπτικής σειράς «Call My Agent!» του δημιουργού Fanny Herrero, η οποία ακολουθεί την επαγγελματική και προσωπική ζωή των εργαζομένων ενός παριζιάνικου πρακτορείου ταλέντων που ονομάζεται ASK. Ο γαλλικός τίτλος του «Call My Agent!» είναι το «Dix pour cent», το οποίο αναφέρεται στο 10% που οι ατζέντηδες παίρνουν σαν μερίδιο από τις παραγωγές των πελατών τους. Πραγματικές γαλλικές διασημότητες- όπως η Isabelle Huppert, ο Fabrice Luchini, η Juliette Binoche και ο Joey Starr - εμφανίζονται ως χαρακτήρες μαζί με τους βασικούς ηθοποιούς Camille Cotin, Laure Calamy, Stéfi Celma και Nicolas Maury. Η σειρά είχε μεγάλη επιτυχία τόσο στη Γαλλία, με 3-4 εκατομμύρια θεατές ανά επεισόδιο, όσο και διεθνώς. Επίσης έχουν υπάρξει φήμες για remake από άλλες χώρες της Ευρώπης της Ασίας, και φυσικά, από τις ΗΠΑ.
Έχοντας κάνει ένα μεγάλο διάλλειμα από το Netflix, το είδα μπροστά μου όταν μπήκα ξανά πριν λίγες μέρες καθότι μόλις είχε βγει η 4η και δυστυχώς τελευταία σεζόν. Ξεκίνησα να το βλέπω διστακτικά, και μάλιστα την πρώτη φορά το έκλεισα στα μισά του πρώτου επεισοδίου. Όταν όμως επανήλθα έγινε ένα κλικ, μπήκα στον «κόσμο» του και έμεινα εκεί μέχρι να τελειώσει, τρεις μέρες μετά. Ήταν αρκετά αυτά που μου έκαναν εντύπωση, εκ των οποίων το πρώτο και πιο σημαντικό είναι η εξέλιξη και πολυπλοκότητα των χαρακτήρων. Η σειρά δεν εμμένει στην αρχική ταυτοποίησή τους, παρά τους αφήνει να ωριμάσουν (προς το καλύτερο ή το χειρότερο) σε συνάρτηση με τα γεγονότα που τους περιβάλλουν, είτε αυτά είναι προσωπικά ή επαγγελματικά. Κι όμως, διατηρούν τον πυρήνα του ποιοι είναι αναλλοίωτοι, χωρίς υπερβατικές αλλαγές για να εξυπηρετήσουν ένα κωμικό αποτέλεσμα.
Το περιοδικό Vanity Fair λέει ότι κάτι άλλο που την καθορίζει είναι η γαλλική αμεσότητα και ταυτότητα, κάνοντάς το «γρήγορο», ευχάριστο και αυθεντικό, καθότι αποφεύγει να προβάλλει τη φαινομενική γοητεία του κόσμου των διασημοτήτων, προσπαθώντας να γίνει ένα αντίστοιχο γαλλικό «Entourage» (Αμερικανική σειρά για την βιομηχανία κινηματογράφου). Αντ’ αυτού το «Call my Agent!» υπήρξε πάντα ειλικρινής σχετικά με τους ηθικούς και καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς που γίνονται για τα χρήματα, και τις δυσκολίες που ακόμη και οι πιο ηθικοί ατζέντηδες αντιμετωπίζουν όχι μόνο για να ανεβάσουν το προφίλ των πελατών τους, αλλά και για να βελτιώσουν την ποιότητα των ευκαιριών που θα τους παρουσιαστούν.
Τόσο σε κοινωνικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, όμως, μας παρουσιάζει και τις δύο όψεις του νομίσματος: τόσο τον ατζέντη που θα κάνει ό, τι περνάει από το χέρι του για να πάρει αυτό που θέλει, είτε για τον ίδιο είτε για τον πελάτη του, όσο και αυτόν που θα λειτουργήσει ιδεολογικά γιατί πιστεύει σε αυτό που κάνει και αντιμετωπίζει αυτό που εξυπηρετεί ως κάτι ανώτερο και αξιόλογο· τόσο τον άνθρωπο, είτε είναι γυναίκα είτε άνδρας, που ακολούθησε το πιο σύνηθες μοντέλο ζωής (γάμο και οικογένεια με ό, τι αυτό περιλαμβάνει), όσο αυτόν που όσο και αν πάλεψε να εντάξει αυτό το μοντέλο στη ζωή του γιατί το θέλησε ή τόλμησε κάποια στιγμή (όπως η κεντρική χαρακτήρας Andrea Martel) και είδε ότι καλώς ή κακώς δεν είναι για αυτόν, λέγοντας ότι σε αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, και όσο και αν λυπάται για τα λάθη της, δεν μπορεί να απολογηθεί για αυτό που πραγματικά είναι και θέλει.
Η σειρά μάς δίνει μια μελετημένη και προσεκτική ματιά στη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία, και αν και η δυτική Ευρώπη κυκλοφόρησε και αυτή το δικό της μερίδιό κυνικών blockbusters, η χρηματοδότηση για την τέχνη με υψηλά ιδανικά είναι σαφέστατα πιο εύκολο να βρεθεί εκεί από ό, τι είναι στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, η Γαλλία έχει καταφέρει να αντισταθεί στον κινηματογραφικό «πυρετό» υπέρ του Netflix προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανές τις κινηματογραφικές αίθουσες και τις μικρότερες εταιρίες παραγωγής, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολέψει τις ταινίες που παράγονται από το Netflix να είναι επιλέξιμες για το Φεστιβάλ των Καννών. Το «Call My Agent!» δεν αποφεύγει να αναφερθεί σε αυτό καθότι οι συγγραφείς της σειράς εντάσσουν μικρές αντι-τηλεοπτικές αναφορές όπου μπορούν.
Η σειρά καταφέρνει να επιτύχει τους στόχους της, ένας από τους οποίους είναι και ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζει να δώσει τέλος. Αντί να παρατείνει τη σειρά πέρα από την ημερομηνία λήξης της, ο Herrero «κλείνει» την ιστορία των πρωταγωνιστών με έναν ρεαλιστικό τρόπο, χωρίς την απαραίτητη «γλυκιά επικάλυψη» του happy end.
Τέλος, αξιοσημείωτο είναι, τουλάχιστον για εμένα προσωπικά, ότι μέσα στο δυσμενές κλίμα που βιώνουμε, το «Call my Agent!» είναι μια μικρή όαση μέσα στην οποία μπορούμε να «χαθούμε» έστω για λίγο, τόσο για να γελάσουμε όσο και για να απολαύσουμε, έστω και μέσα από την οθόνη μας, την πολύχρωμη κοινωνική παριζιάνικη ζωή στα καφέ, τα εστιατόρια και τα «σπιτικά» πάρτι στα μικροσκοπικά διαμερίσματα της όμορφης αυτής πόλης.
22°
