«I am thinking of ending things»: Μια αφορμή για επανεκκίνηση

Τίποτα πιο δύσκολο από το αυτονόητο. Μερικά γράματα στη σειρά. Με τόσο μεγάλο βάθος. Το αυτονόητο. Στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες, στις συναλλαγές, ακόμα και όταν μιλάς με τη μάνα σου την ίδια , παντού. Είναι τόσο δύσκολο που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πανηγύρι όπου κανείς μα κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει, να συνειδητοποιήσει αυτό που εννοείται, αυτό που γινεται κατανοητό χωρίς πρόσθετες εξηγήσεις, το αυτονόητο. Τα μυαλά των άλλων. Και τα δικά μας τα μυαλά. Γενικώς στα κάγκελα.

Αυτό το αυτονόητο είναι τυραννικό. Το τραγούδησε και η Νατάσα. «Τι φταίω εγώ που δεν μπορείς τα αυτονόητα να δεις». Είναι κεφάλαιο τεράστιο, μοιάζει μικρό, αλλά τα μικρά είναι τα πιο βασανιστικά, σαν ξύλινες σφήνες με μικρές ακίδες. Πονούν. Ενοχλούν.

Κι από την άλλη, οι αυτονόητες αποφάσεις της ζωής. Αυτός ο τίτλος, στην ταινία του Netflix αναφέρομαι, αυτός ο τίτλος λοιπόν είναι όλα τα λεφτά, σαν το λεφτομπανάκι που βουτούσε το φιλάργυρο παπί, ο Σκρουτζ. «I am thinking of ending things». Και το χιόνι της εικόνας πέφτει με απειροελάχιστους θορύβους σαν ανάσες, που ίσα που ακούγονται… Και φυσάει. Άλλος σκέφτεται να φυσήξει κάποια πράγματα που τον ενοχλούν. Να πετάξει ό,τι τοξικό.

Καμιά φορά το «I am thinking of ending things» είναι μια αφορμή για επανεκκίνηση, όταν το αυτονόητο έχει πάει περίπατο. Σκέφτομαι να δώσω ένα τέλος σε μια σχέση, σε μια δουλειά, ξέρω γω να πετάξω αδιάφορα ρούχα, μια κακιά συνήθεια, ας πούμε το κάπνισμα. Σκέφτομαι να αναζητήσω το αλάτι της ζωής. Σκέφτομαι να το ρίξω στη γιόγκα. Σκέφτομαι να συνεχίσω τα πράγματα όπως είναι. Γιατί μου αρέσει όπως ρέουν. Ή πάλι να ξεφορτωθώ τις άγκυρες και να πλέω πανάλαφρη, με παραμυθένια ευεξία. Η ζωή είναι μικρή. Γιατί να χάνουμε χρόνο; I am thinking of starting things. Αυτονόητο.