Αρχικά ας θίξουμε το θέμα που περιμένεις να θίξουμε: το γνωρίζουμε ότι το Russian Doll μοιάζει σαν υπόθεση με την Μέρα της Μαρμότας. O ήρωας καταδικάζεται να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και, προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο της βασανιστικής επανάληψης, μαθαίνει σκληρές αλήθειες για τον εαυτό του και αναπτύσσει βαθιές φιλίες/σχέσεις πριν η ιστορία λήξει.
Μεταξύ μας είναι ό,τι πιο εύκολο να συγκρίνουμε τη σειρά της δημιουργού Leslye Headland με την κλασική ταινία του Bill Murray και (ναι θα το πούμε) λίγο τεμπέλικο, χωρίς φαντασία και αναμενόμενο. Η ίδια η Leslye Headland (συνδημιουργός και σκηνοθέτης της σειράς) πρόσφατα δυσανασχέτησε με μία ανάλογη ερώτηση από την εφημερίδα Los Angeles Times και απάντησε λέγοντας: «Έχω προσέξει πως, ως γυναίκα δημιουργός, κάθε φορά που προωθώ κάτι στα media, κάποιος θα μου υπενθυμίσει ότι η δουλειά μου μοιάζει με τη δουλειά κάποιου άλλου. Σαν να θέλουν να με κάνουν εμπεδώσω το γεγονός ότι αυτό το genre υπάρχει ήδη και έχει φτιαχτεί από έναν άνδρα. Προφανώς το γνωρίζαμε ότι η Μέρα της Μαρμότας ήταν ένα σημείο αναφοράς. Και θέλαμε να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό».
Και το κατάφεραν!
Προσεχώς spoilers.
Το «Russian Doll» ξεκινάει με ένα πάρτι και έναν τραγικό θάνατο. Η Nadia Volvokov (την οποία υποδύεται εξαιρετικά η ηθοποιός Natasha Lyonne, που ίσως αναγνωρίζεις από το «Orange Is The New Black») βρίσκεται στο πάρτι των 36ων γενεθλίων της, πλένει τα χέρια στον νιπτήρα του πιο funky μπάνιου που έχει υπάρξει σε σειρά, φοράει τόσο πολύ eyeliner που μοιάζει σαν ειδικό εφέ και τελικά βγαίνει στο σαλόνι και ξαναγίνεται το τιμώμενο πρόσωπο της dirty cool/bohemian συνάθροισης.
Χαιρετάει γνωστούς και αγνώστους, μιλάει με τις κολλητές της, μπανίζει έναν άνδρα που της φαίνεται αρκετά νόστιμος και ετοιμάζεται να καπνίσει ένα τσιγαριλίκι γεμάτο κοκαΐνη («όπως το κάνουν στο Ισραήλ!»). Για την πλάκα της κάνει σεξ με τον νόστιμο άγνωστο, σταματάει σε ένα παντοπωλείο για προμήθειες, σώζει τη χαμένη γάτα της από τον δρόμο και τελικά την χτυπάει ένα ταξί, σκοτώνοντάς την ακαριαία.
Έπειτα η Nadia ξαναβρίσκεται στο ίδιο funky μπάνιο, πλένοντας τα χέρια της. Ξανά και ξανά, πεθαίνει με διαφορετικούς τρόπους και κάθε φορά καταλήγει μπροστά στον ίδιο νιπτήρα, φορώντας το ίδιο eyeliner, κοιτάζοντας τον καθρέφτη (και την κάμερα) ενώ το κομμάτι Gotta Get Up ακούγεται μονίμως ως μουσικό χαλί. Και μετά την τρίτη φορά που το ακούς έχει στοιχειώσει την ψυχή σου.
Προφανώς το ότι το επάγγελμα της Nadia είναι σχεδιαστής video games δεν είναι τυχαίο, εφόσον κάθε φορά που η πίστα ξεκινάει από την αρχή η ηρωίδα έχει μία και μόνο ζωή και ο σκοπός της είναι να τερματίσει χωρίς να την χάσει.
Από σκηνή σε σκηνή και επεισόδιο σε επεισόδιο, το «Russian Doll» κινείται ανάμεσα στην κωμωδία, τον υπαρξισμό, το μυστήριο και το μεταφυσικό ενώ στολίζεται με πανέξυπνες ατάκες, μελετημένες ερμηνείες και ένα άψογο soundtrack.
Το κρυφό όπλο της σειράς είναι πως εκμεταλλεύεται στο έπακρoν τα εξωτερικά πλάνα της Νέας Υόρκης, βάζοντας τους χαρακτήρες να γυρίζουν και να εξερευνούν κάθε γωνία και δρομάκι της χαοτικής πόλης προς αναζήτηση λύσεων, «ξεθαύοντας» ενδιαφέροντες χαρακτήρες και δευτερεύουσες υποθέσεις που είναι σχεδόν όσο ζουμερές όσο το κυρίως πιάτο.
Επιπλέον ενώ το «Russian Doll ξεκάθαρα» βασίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πόσο περίπλοκες μπορεί να γίνουν, ένα από τα βασικά θέματά του είναι ο θάνατος, τον οποίο προσεγγίζει από μία ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.
Αντί να επιμείνει στην μελαγχολία ή τον τρόμο της ιδέας, πολλές φορές εστιάζει στον πειρασμό και την γοητεία του να πεθαίνεις, με λεπτομέρειες όπως το πόμολο πόρτας που μοιάζει με πιστόλι ή την ατάκα της Nadia «αισθάνομαι πως βλέπω την θνητότητά μου σαν μέσα από σωλήνα όπλου» όταν την ρώτησαν πώς περνάει στα γενέθλιά της.
Επίκεντρο όλων είναι φυσικά η Natasha Lyonne, η οποία επιτέλους αναλαμβάνει έναν ρόλο που αντιστοιχεί στις υποκριτικές της ικανότητες και την μαγνητική της παρουσία. Είναι επίσης συνδημιουργός της σειράς μαζί με την Headland και την Amy Poehler ενώ έχει σκηνοθετήσει μερικά από τα επεισόδια. Η Lyonne είναι μία γυναίκα που κατευθείαν τραβάει το ενδιαφέρον επάνω της, τόσο με τα ασυνήθιστα και εκπληκτικά χαρακτηριστικά της (αυτά τα μαλλιά!), την βραχνή φωνή και την αυτοπεποίθηση που εκπέμπει. Τα μάτια σου την παρακολουθούν σε κάθε καρέ και η ίδια καταφέρνει να κυριαρχεί στο πλάνο ανεξαρτήτως της πλοκής, ακόμα και όταν παίζει το αφελές sidekick που κανείς δεν μπορεί να συμμορφώσει.
Θα υπάρξει δεύτερη σεζόν; Ακόμα δεν γνωρίζουμε. Οι τρεις δημιουργοί δήλωσαν πως η αρχική ιδέα ήταν για μία ιστορία τριών σεζόν, όμως περιμένουμε την επίσημη απόφαση του Netflix για το αν θα δούμε τη συνέχεια στην πορεία της Nadia.
Gotta get up, gotta get out, gotta get home, before the morning comes.
17°
