Η αρχιτέκτονας Μαρία Κοκκίνου γράφει για τη δική της Νίσυρο.
Νησί που ανήκει στο ελληνικό ηφαιστειακό τόξο, άρα επίσκεψη σε ανοίκειο τοπίο. Μαύρα και κόκκινα βότσαλα, σκούρα πετρώματα παντού, άσπρος κρατήρας, αλλά και πράσινο και παραλίες και χωριά και φαγητό ντόπιο και πανηγύρια.
Η πρώτη μου επίσκεψη σε ηφαίστειο, στον κρατήρα Στέφανο, στην εξερεύνηση της επαφής του εξωτερικού φλοιού της γης με το εσωτερικό της. Μια εξωπραγματική εικόνα που διεγείρει όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις, όραση, όσφρηση, αφή, γεύση, αλλά και την κίνηση. Μία εικόνα καθηλωτική που απειλεί όλες τις βεβαιότητες που έχουμε περί τοπίου. Η απόλυτη ανατροπή του οικείου σε εμάς φυσικού τοπίου, που παραπέμπει σε σεληνιακές εικόνες. Η οριζόντια ανάπτυξη της διερευνητικής ματιάς μας μετατρέπεται σε κατακόρυφη νοητική προσέγγιση. Δέος προς τις φυσικές δυνάμεις. Η απόλυτη σαγήνη του απόκρυφου.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι ο μύθος της Περσεφόνης, η σχέση της με τον κάτω κόσμο, ο κατακόρυφος άξονας που συγκροτείται και φέρνει σε επαφή τον κάτω κόσμο με την επιφάνεια της γης σε μία σχέση αβέβαιης περιοδικότητας.
Εμπορειός, οικισμός στο όριο του κρατήρα, ένα θεωρείο. Πριν κάποια χρόνια πλήρως εγκαταλελειμμένος οικισμός λόγω σεισμών. Ερείπια πέτρινα παντού, στενοί δρόμοι και καμάρες. Στην επίσκεψή μου ενθουσιάστηκα στην ιδέα να αποκτήσω μία ποιο μόνιμη σχέση με αυτό το τοπίο. Γιατί να μην αποκτήσω ένα μικρό ερείπιο, θα το κρατήσω όπως είναι, και θα μεταφέρω μία μικρή ξύλινη κατασκευή, να την τοποθετήσω εσωτερικά του ερειπίου για να μπορώ να βιώνω αυτό το καθηλωτικό μαγευτικό τοπίο. Το όνειρο παρέμεινε όνειρο.
Στο φαντασιακό μου η Νίσυρος παραμένει ένα μακρύ ταξίδι σε εξωπραγματικό, αλλόκοτο κόσμο.
22°
