Ίος: H Χριστίνα Αλεξανιάν γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
H Ίος δεν είναι το νησί των παιδικών µου χρονών ούτε των εφηβικών µου αναζητήσεων. Είναι, για αδιευκρίνιστους λόγους, το νησί που επέλεξα ή µάλλον µε επέλεξε. Κανείς δεν µου είχε µιλήσει πριν για αυτήν. Το µόνο που ήξερα, είναι ότι εκεί γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία «Το απέραντο γαλάζιο». Δεν λέω, καλή πληροφορία! Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν στους άµεσους προορισµούς µου.
Μια µέρα, όµως, πριν από 6 χρόνια, για προσωπικούς λόγους, ήθελα επειγόντως να φύγω από την Αθήνα. Και εκεί που αναρωτιόμουν πού να πάω… άναψε στο μυαλό µου φωτεινή επιγραφή ΙΟΣ. Θα ’χει ησυχία σκέφτηκα, τάβλι σίγουρα, όχι δήθεν ανθρώπους. Το απέραντο γαλάζιο πού το πας;! Και, επιτέλους, ένα νησί που δεν είναι η Μύκονος.
Άνοιξα τον ταξιδιωτικό οδηγό BEST του φίλου µου του Αλέξανδρου και είχε πρώτο-πρώτο το Ios Palace. Για να γράφει Palace, καλό θα είναι σκέφτηκα. Πήρα τηλέφωνο και ζήτησα δωµάτιο που να «βλέπει» θάλασσα. Και έτσι ήταν. Την επόµενη µέρα βρέθηκα στην Ίο. Για µεγάλη και ωραία έκπληξή µου, τα θεµέλια ήταν σχεδόν πάνω στο νερό. Η παραλία, Μυλοπότας. Εντάξει! Είχα µπροστά µου την καλύτερη εκδοχή του Αιγαίου.
Δεν είναι όµως µόνο η οµορφιά που απλόχερα χαρίστηκε στην Ίο. Είναι και η ενέργειά της. Θέλεις το ηφαίστειο που είναι απέναντι; Θέλεις οι κουρσάροι που κατοικοέδρευσαν εδώ; ∆εν ξέρω τι απ’ όλα ή και πόσα άλλα. Το σίγουρο είναι ότι αδειάζει το µυαλό σου απ’ όλα εκείνα που δεν σ’ αφήνουν να αναφωνήσεις ότι η ζωή είναι ωραία.
Άρχισα τις εξερευνήσεις. Πάντα µ’ αρέσει να τις κάνω στην αρχή για να χαλαρώνω µετά και να «ιδρυµατοποιούµαι».Μαγγανάρι, Πικρή Νερό, Τρεις Κλησιές, Τρυπητή, το Αυλάκι του Παπά. Αν έχεις και την τύχη να έχεις καλούς φίλους όπως εγώ, που να έχουν και φουσκωτό, πας σε όλες αυτές τις παραλίες διά θαλάσσης. Α! Να µην ξεχάσω τη µακαρονάδα µε θαλασσινά που βράσαµε σε καµινέτο πάνω στην άµµο. Βάλαµε στο νερό και λίγη θάλασσα. Η πιο νόστιµη θάλασσα που έχω «φάει».
Βέβαια, η εικόνα µιας γυναίκας µόνης σε ένα νησί, δηµιουργεί καχυποψία. Γρήγορα όµως κατάλαβαν ότι δεν κρύβεται κανένα µυστήριο στο να επιλέξω να βρεθώ, µε µόνη µου αποσκευή µια µικρή βαλίτσα, στην Ίο.
Το βατραχοπέδιλο έγινε η προέκταση του ποδιού µου. Και η µάσκα η καλύτερη παρέα στο βυθό. Και περπάτηµα… Πολύ περπάτηµα. Με µόνη µου «αγωνία» να γεµίσω το µυαλό µου εικόνες που θα µε συντρόφευαν όταν θα έφευγα.
Κάπως έτσι πέρασαν 6 καλοκαίρια, µε τους χειµώνες να φεύγουν γρήγορα. Όπως και φέτος. Και να που µε βρήκε πάλι ο ήλιος στην Ίο. Να γραφώ γι’ αυτή, την τόσο φιλόξενη, σε απευθείας σύνδεση.
14°
