Φωτογραφίες από το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, την πρώτη έξοδο στα νησιά την εποχή του κορωνοϊού
Κλείσαμε εισιτήρια την τελευταία στιγμή προς αποφυγή κάποιας ενδεχόμενης ανατροπής. Δεν το πολυπιστεύαμε ότι μπορούσαμε πλέον να ταξιδέψουμε. Το ξυπνητήρι χτύπησε μετά από μόλις τρεις ώρες ύπνου (με «γαλλικά»), ενώ ακολούθησε η γνωστή ρομποτική προετοιμασία με τα μάτια κλειστά, σαν να θέλεις να κερδίσεις δύο λεπτά ακόμη. Η πρώτη έξοδος του κορωνοκαλοκαιριού, όμως, ήταν γεγονός.
Μάσκα - τσεκ, βεβαίωση - τσεκ, τρία μπουκαλάκια αντισηπτικό - τσεκ, μαντιλάκια - τσεκ. Φύγαμε. Η κίνηση για τον Πειραιά δεν ήταν πολλή. Την έλεγες και άνετη. Το προσωπικό στο λιμάνι ήταν φουλ τυπικό. Κόσμος με μάσκες σε όλα τα σχέδια, με όλες τις πατέντες, κατέφτανε χαρούμενος με τα μάτια γελαστά – πλέον έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε αν κάποιος που φοράει μάσκα, γελάει ή όχι. Τα κανάλια ήταν εκεί να καταγράψουν τις σκηνές. Η ουρά για να την επιβίβαση ήταν μεγάλη. Το στενάχωρο ήταν ότι κανένας σχεδόν δεν κρατούσε αποστάσεις. Ήταν όλοι ένα μεγάλο μπουλούκι. Μάξιμουμ μισό μέτρο και αυτό με το ζόρι. Κρατούσαν τις σωστές αποστάσεις για προ- κορωνοϊού εποχή. Τότε που ένιωθες την κοιλιά του άλλου στην πλάτη σου και ήταν φυσιολογικό, ενώ σε πήγαινε «καρότσι» μέχρι και το τέλος της σκάλας. Οι υπεύθυνοι φώναζαν μάταια. Υπήρχε μια παραίτηση −κακώς−, ένιωθες σίγουρα ανασφάλεια. Λες και φορώντας τη μάσκα, έστω και ψιλοπρόχειρα, είχαν κάνει το καθήκον τους. Ανεβήκαμε όπως-όπως για να βρούμε σχεδόν γεμάτο το πλοίο, αλλά όχι ξέχειλο. Δεν ενθουσιάστηκε κανένας μας και αμέσως κάναμε σενάρια για το τι έχει να γίνει στη συνέχεια του καλοκαιριού.
Στην Αντίπαρο τα πράγματα ήταν ήσυχα. Μόνο ντόπιοι και ελάχιστοι τουρίστες κυκλοφορούσαν. Τα μαγαζιά υπολειτουργούσαν. Έκαναν προετοιμασίες. Η πολύβουη πλατεία ήταν χαλαρή ακόμη και το βράδυ. Οι παραλίες ήταν άδειες και το γνωστό κάμπινγκ κλειστό. Μόνο ελάχιστες παρέες άραζαν και κολυμπούσαν. Οι ταβέρνες εξυπηρετούσαν το πολύ τρία τραπέζια και γενικά η φάση ήταν σαν off season.
Και κάπως έτσι ήρθε και η ώρα της επιστροφής. Το ταξίδι για τον Πειραιά, ήταν δυστυχώς, ακόμη χειρότερο από του πηγαιμού. Λες και δεν υπήρχε κανένα θέμα, σαν να ξεχάσαμε τα πάντα. Άρνηση για αποστάσεις, μπουλούκια και μάσκες δήθεν φορεμένες. Ναι είναι η μάσκα ζεστή του θανατά. Αλλά, οι υπάλληλοι και το προσωπικό τις φοράνε όλη μέρα. Εμείς γιατί να μην το κάνουμε; Οι αποστάσεις είναι πολύ πιο εύκολο πράγμα και μάλιστα μακράν προτιμότερο από το σπρωξίδι. Χρειαζόμαστε σίγουρα να καταλάβουμε ότι έτσι το πιθανότερο είναι να έχουμε πολύ σύντομα πρόβλημα και δεν θα γουστάρουμε καθόλου.
13°
