Το νησάκι είναι μια σταλιά, κάποτε το είχαμε γυρίσει με ποδήλατα. Τώρα, πήγα μονοήμερη εκδρομή για να «παρκάρω» τα μικρότερα παιδιά μου. Και δεν έχει αλλάξει πολύ το Αγκίστρι...
Εκδρομή στο Αγκίστρι: Πόσο έχει αλλάξει το πιο πράσινο νησάκι του Αργοσαρωνικού;
Έχει έκταση 13,4 τ.χλμ και είναι το πιο πράσινο νησάκι του Αργοσαρωνικού – μία ώρα με το δελφίνι από τον Πειραιά, μιάμιση με το φέρι, απορώ που η μισή Αθήνα δεν πετιέται στο Αγκίστρι κάθε Σαββατοκύριακο. Δεν πετιέται, τουλάχιστον όχι πριν τον Αύγουστο, το λέω μετά βεβαιότητας, γιατί το Σαββατοκύριακο Ιουνίου, που πήγαμε, η παραλία μπροστά στο Μεγαλοχώρι ήταν, αν όχι άδεια, μισο-γεμάτη. Πασπαλισμένη Ρώσους εδώ κι εκεί, κάποιους Αθηναίους, παιδάκια, αραιούς Ιταλούς τουρίστες... Η θάλασσα ήταν χλιαρή και γαλάζια, τα σπίτια είχαν την κιτρινωπή - ώχρα απόχρωση που τους δίνει ο θερινός ήλιος, η ατμόσφαιρα ήταν ήρεμη και θαλασσινή. Μείναμε όλη μέρα στην παραλία, οπότε δεν πήγα στα κλασικά «σημεία Αθηναίων τουριστών». Στα οποία όμως είχα πάει άλλη φορά, τότε με τα ποδήλατα.
Χάρηκα που υπάρχει ακόμα ο υπέροχος φούρνος στο Μεγαλοχώρι, με τις νοστιμότερες τυρόπιτες που έχετε δοκιμάσει σε νησί. Το σουβλατζίδικο «Γυροκομείον» με το ευφάνταστο όνομα εξακολουθεί να σερβίρει ωραίο γύρο, η οδός Ερωτευμένων στη Σκληρή συνεχίζει να μαζεύει ερωτευμένα ζευγαράκια που φωτογραφίζονται για το ίνσταγκραμ με πλατιά χαμόγελα. Στην παραλία της Σκληρής και στη Χαλικιάδα πηγαίνουν ακόμα ανθεκτικοί (στο σκαρφάλωμα) γυμνιστές, αν και όχι μόνο – εννοείται ότι είναι ανοιχτή και για όσους ντύνονται. Η Δραγωνέρα, η βοτσαλωτή παραλία στη δυτική πλευρά του νησιού, κάτω από το πευκόδασος, έχει σήμερα ομπρέλες και πινακίδες «ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΑΙ ΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ» – έχω κάνει κάμπινγκ εκεί αλλά πριν πολλά χρόνια, όταν το λέγαμε απλώς «αντίσκηνο». Είναι από τις πιο όμορφες θάλασσες, αν και δύσκολα διαλέγεις θάλασσα όταν ζεις στην Ελλάδα...
Το Αγκίστρι λεγόταν «Κεκρυφάλεια» στην αρχαιότητα, που σημαίνει «στολισμένη κεφαλή» – ίσως επειδή η κορυφή του είναι δασωμένη και φουντωτή. Στη δυτική πλευρά λέγεται ότι υπάρχουν ολόκληρες βυθισμένες πολιτείες, αρχαίες, ένα λιμάνι, πιθάρια, σαν αυτά που βλέπεις έξω από την ακτή της Επιδαύρου. Εκεί που είναι το μικρό νησάκι Απόνησος, ανάμεσα στην Απόνησο και το Αγκίστρι, βρίσκεται μια ιδιωτική παραλία, με είσοδο και πολύ γαλανά νερά. Εξίσου γαλανά είναι τα νερά και στη Μάρεζα, τη βραχώδη ακτή κοντά στα Λιμενάρια.
Περάσαμε το στάνταρ σοκ στην Πύλη Ε8 στον Πειραιά, με τους άστεγους που κοιμούνται στους «χώρους αναμονής επιβατών». Είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν ξένο πως εδώ ζούνε καμιά εικοσαριά-τριάντα άστεγοι, οι οποίοι ζητάνε «κανένα ψιλό» κι αυτοί, εκτός από τους ζητιάνους, πωλητές γυαλιών ηλίου, αλλοδαπούς με πραμάτεια κάθε είδους – οι άστεγοι στο λιμάνι του Πειραιά είναι μεγάλη πίκρα. Μεγαλύτερη πίκρα για τους ίδιους αλλά και για τους Έλληνες, που δεν ξέρουμε πού να κοιτάξουμε όταν μας ρωτάνε οι ξένοι γιατί δεν υπάρχουν δομές να τους φιλοξενήσουν – όχι ότι υπάρχουν τέτοιες δομές παντού στη Γερμανία ή τη Σουηδία, που δεν υπάρχουν. Απλώς κάπου τους φιλοξενούν τους άστεγούς τους, και σίγουρα όχι στην τουριστική τους βιτρίνα...
Το δελφίνι κάνει μια σύντομη στάση στην Αίγινα που, όπως και το Αγκίστρι, έχει μια αύρα Πηνελόπης Δέλτα. Ειδικά το Αγκίστρι, έτσι όπως απλώνεται ήσυχο-ήσυχο πάνω στη θάλασσα, με τις σέπια αποχρώσεις και τις παραλίες που μοιάζουν βελούδινες, είναι σαν να βγήκε από μυθιστόρημα των αρχών του 20ού αιώνα, και καλά κάνει.
Το Αγκίστρι, περισσότερο από άλλα νησιά, μου φέρνει στο μυαλό τον στίχο του Νίκου Παπάζογλου: «όλα τριγύρω αλλάζουνε / κι όλα τα ίδια μένουν»... και είναι ανακουφιστικό που υπάρχουν ακόμα μέρη σαν κι αυτό στην Ελλάδα.
18°
