Πόρος: Ο συγγραφέας Γιάννης Σουλιώτης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Ο Πόρος ο «ηδονόπαθος»**
Δύο πράγματα με σημάδεψαν από πολύ μικρό σ’ αυτό το νησί: το Μόδι κι η Κοιμωμένη. Στο Μόδι γνώρισα για πρώτη φορά τον πατέρα μου και στην Κοιμωμένη την πρώτη μου ερωμένη.
«Καλέ, τι έγινε;» ρώταγε η Σοφία τον Δαμιανό.
«Δεν τα ’μαθες, μωρ’ συ; Χτες βράδυ έφυγαν οι Γερμανοί!! Δεν βλέπεις όλο το νησί που πάει στο Μόδι να υποδεχτεί το Ναυτικό μας;»
Ο αδελφός μου κι εγώ βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στη βάρκα του ξαδέλφου μας του Μπάμπη. Τράβαγε τόσο γρήγορα τα κουπιά, ώστε δεν αργήσαμε να βρεθούμε μπροστά στο Μόδι ή Λιοντάρι, όπως είχαμε συνήθεια να το λέμε, που είχε εξαφανιστεί κάτω από τον όγκο άλλων θηρίων του Πάνθηρα, του Λέοντα, του Αποστόλη...
Σε ένα από αυτά, ένας άλλος ξάδελφος είχε αναγνωρίσει τον πατέρα μας. «Μιχάληηηηηηη! Μιχάληηηηηη, τα παιδιά σου!» φώναξε με στεντόρεια φωνή από το πλάι.
Ούτε που ξέρω ούτε και που θυμάμαι πώς έγινε και βρεθήκαμε ξαφνικά στην αγκαλιά του πατέρα μας, του «πατερούλ» μου, που μας έσφιγγε τόσο δυνατά που σε μια στιγμή πόνεσα, αλλά δεν μίλησα.
Ήταν η πρώτη φορά που είπα τη λέξη «πατέρα, πατερούλη».
Ένιωθα γεμάτος από μια παράξενη σιγουριά. Είχα κι εγώ επιτέλους πατέρα! Ναι! Αυτό ήταν!
Η φύση φέρθηκε στον Πόρο περισσότερο από γενναιόδωρα, χαρίζοντας στο νησί ένα στολίδι που παρόμοιό του δεν υπάρχει στη Γη: Την Κοιμωμένη! Λέγεται πως ήταν η Αριάδνη, η αγαπημένη του Θησέα, που την άφησε για κάποια άλλη. Ανέβηκε τότε στο Ορθολίθι, ξάπλωσε εκεί πάνω στο βουνό, κι αποκοιμήθηκε με το όραμα του αγαπημένου της. Από τότε, ο Απόλλωνας τη λούζει κάθε μέρα με τις χρυσές του ακτίνες και το σούρουπο πάει και γέρνει πάντα το κεφάλι του πάνω στο στήθος της. Εκεί ακριβώς είναι το μέρος που άναψε και η φωτιά για να μάθει ο κόσμος την άλωση της Τροίας.
Καθόμουν ώρα πολλή και τη θαύμαζα, κάθε φορά που τέλειωνε η τάξη στο επάνω σχολείο, με αποτέλεσμα να με κατσαδιάζει η μάνα μου γιατί είχα αργήσει να γυρίσω σπίτι, και, όπως πάντα, ανησυχούσε μήπως είχα μπλέξει με κάποια. Αν ήξερε...
Η Κοιμωμένη αποτελεί δημιούργημα της φύσης, από εκατομμύρια χρόνια.
Μορφή, την οποία σεβάστηκαν και άφησαν ανέπαφη: σεισμοί, καταποντισμοί, πόλεμοι...
Μορφή απείρου κάλλους (τι ντροπή να μιλάμε γι’ αυτό στο σπίτι του Φειδία και του Απελλή!), μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο, γύρω από την οποία περπάτησαν Αιγαίας, Θησέας, Φαίδρα, Ιππόλυτος, Αίθρα...
Εκεί η «πέτρα του Θησέα», το ξίφος και τα σανδάλια, λίγο πιο κάτω το «Ιερό του Ιππόλυτου», οι «Πόρτες της Τροιζήνας», κτίσματα μυκηναϊκής εποχής, αιγυπτιακά, ρωμαϊκά, βυζαντινές εκκλησίες...
Μορφή θεσπέσια που ύμνησαν Μεγάλοι Ποιητές, Συγγραφείς, Ζωγράφοι (Σαγκάλ, Λούσιαν Φρόιντ...)
Η Κοιμωμένη, σήμερα, δεν είναι πλέον αυτή που ήταν...
Εννιά σταυροί (ανεμογεννήτριες) καρφώθηκαν στο στομάχι της. Λέγεται πως άλλοι πολλοί ετοιμάζονται για το υπόλοιπο σώμα της...
Κάνω δικά μου τα λόγια του Κ. Παρθένη, που τη ζωγράφισε πρώτος, και φωνάζω: «Η ομορφιά απλώνει απελπιστικά τα χέρια και παρακαλεί και ξορκίζει τους λίγους που της απέμειναν πιστοί να τη βοηθήσουν, να τη σώσουν».
** Χαρακτηρισμός του Σεφέρη για τον Πόρο.
*Ο Γιάννης Σουλιώτης είναι συγγραφέας, διατέλεσε πρεσβευτής, μέλος στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ. Έχει επιμεληθεί/γράψει, μεταξύ άλλων, τα λευκώματα και βιβλία: «Ο Πόρος είναι...» (Κέδρος), «Τζον Κράξτον - Λούσιαν Φρόιντ, Τα παιδιά του Πόρου» (Σοκόλη), «Η Κοιμωμένη» (Σοκόλη), «Ο Κ. Παρθένης στον Πόρο» (Σοκόλη).
13°
