Πήγα στη Δονούσα το 2003. Ήμασταν με φουσκωτό φίλων μας και γυρνούσαμε τα νησιά των μικρών Ανατολικών Κυκλάδων. Φτάσαμε απομεσήμερο. Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν πόσο ήσυχο και παρθένο ήταν το μέρος. Περιμένοντας άλλη μια παρέα φίλων μας που θα έρχονταν στο νησί, καθίσαμε στο παραδοσιακό καφενείο του Νικήτα στο λιμάνι αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και ακούγαμε νησιώτικα. Μερικά παιδιά παίζανε ξέγνοιαστα στην παραλία. Σκέφτηκα ότι τέτοια ασφαλή μέρη είναι παράδεισος για τα παιδιά. Επειδή έρχομαι από μια χώρα του Βορρά που δεν έχει θάλασσα, τη Λευκορωσία, αυτό που με μάγεψε ήταν η καθαρότητα του νερού, τα χρώματα του βυθού και οι αναρίθμητες αποχρώσεις του γαλάζιου και του λευκού. Φάγαμε ολόφρεσκους θαλασσινούς μεζέδες. Ο συνδυασμός της θάλασσας, του αέρα και του φαγητού ξύπνησε όλες τις αισθήσεις μας. Εδώ η Ελλάδα είναι ακόμη όμορφη.
Σε μέρη ακέραια σαν τη Δονούσα, παρατηρώντας τη ζωή των ανθρώπων στην καθημερινότητά τους (ψάρεμα, καλλιέργεια της γης), μπορείς να ψηλαφήσεις έναν τρόπο ζωής χαμένο στα βάθη των αιώνων, που παραμένει ανέγγιχτος από τη λαίλαπα του τουρισμού. Όπως λένε, το μικρό είναι όμορφο.
Ελπίζω κάποια μέρα να ξαναγυρίσω στο νησί με τα παιδιά μου και να το βρω αλώβητο από αυτό που το λένε πρόοδο.
14°
