Η Κύθνος είναι ήπια, έχει απαλά βουνά, μπορείς να την περπατήσεις όλη, πάνω-κάτω. Ο δρόμος στη ραχοκοκκαλιά του νησιού όσο ήταν χωμάτινος ήταν το ιδανικό κινούμενο στρατηγείο μου, έβλεπες όλο το νότιο νησί και αποφάσιζες ποιο μονοπάτι θα πάρεις, για ποια παραλία. Σήμερα με την άσφαλτο συμβαίνει ακόμα, αλλά όλες οι λεπτομέρειες έχουν χαθεί.
Τα μονοπάτια της Κύθνου είναι υπέροχα, ένα έμπειρο μάτι μπορεί να τα διακρίνει σε όλα τα βουνά, ανάμεσα στις ξερολιθιές. Χαίρομαι που τα έχω περπατήσει, όλα σχεδόν, πολλά καλοκαίρια τα απολάμβανα χωρίς να γνωρίζω τότε το λόγο. Έχω ανακαλύψει υπέροχα κελιά και μάντρες, συγκλονιστικά, πολυτελή παρατηρητήρια του Αιγαίου. Μαντριά με αλώνια σαν ακροπόλεις στις κορφές των λόφων. Λεπτόπλοκες ξερολιθιές, που στέκονται με απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Βρύσες μαρμάρινες στη σειρά, όλο νερά. Το υπαίθριο «μουσείο» στην παραλία της Απόκρουσης με διάσπαρτα κιονόκρανα στην άμμο. Το εκκλησάκι με τα ένθετα αρχαία μέλη στο δρόμο για τη Χώρα. Βυζαντινά γυαλωμένα θραύσματα στον ανήφορο για το Kάστρο της Ωριάς.
Το «Πόδι της Παναγίας» σφραγισμένο στο μονοπάτι πάνω από τα Φλαμπούρια. Το δεύτερο ρέμα της Επισκοπής, ένα απίστευτο ποτάμι από πικροδάφνες. Ολόκληρα βουνά μoβ από τα θυμάρια και μέλισσες όλο ορμή, φασκόμηλα, αράχνες-φύλακες, πυγολαμπίδες, σαύρες όλο περιέργεια. Μόνο ο ήχος από τα βήματα και κρυφή αφθονία.
18°
