Χωριό ταλαιπωρημένο, νοσταλγικό ακούραστο, προσφυγικό. Η λάμψη κάπου χάνεται στο πολεοδομικό του σύστημα, η ενέργειά του σε παρασέρνει με τα κύματα της καταγάλανης θάλασσας, των σκαμμένων προσώπων των ψαράδων και της κυριακάτικης καμπάνας που πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα.
Έχεις βρει τον τόπο σου, όταν ονειρεύεσαι να ξαναγυρίσεις εκεί κάποτε - αυτό είναι για μένα τα τελευταία χρόνια ο Νέος Μαρμαράς Χαλκιδικής. Μετά τη θητεία μου στο πρώτο πόδι, ήρθε η στιγμή που η Σιθωνία με κάποιο μαγικό τρόπο με κάλεσε στα καλοκαίρια της.
Θυμάμαι στα 90s τις νύχτες μας στην ντίσκο «Αργώ» αλλά και στο κλαμπ «Λοφτ», τότε που όλοι είχαμε για θεό τον Μorales, τον Frankie Knuckles και όλη τη σκηνή της NY House. Αργότερα η ενασχόλησή μου με τα παραλιακά με έφερε στο Πόρτο Καρρά. Τα χρόνια που οι χειμώνες μου στο Βερολίνο γίνονται γκρι, αναζητώ τα πρωινά μου εδώ και το πρώτο ηλιοβασίλεμα με θέα τα σπίτια του.
Το 2015 στο Νέο Μαρμαρά: Καραβάκι κάθε μία ώρα από την πρώτη προβλήτα, γύρος του ποδιού και στάση στο νησάκι Χελώνα, καταδύσεις με τα παιδιά από το «Ποσειδών Diving Center», κεφάλι μαγιάτικου στον «Βασίλη» στον Παράδεισο, σαρδελίτα στα «Κύματα», μπουγάτσα στη «Σαλονικιά» με την Τζο και τη Βασούλα (άσχετα αν ήταν κλειστά), φρούτα από τον κυρ-Ηλία (καμιά φορά κερνάει και γεμιστά που σπάνε μύτες, όταν μπαίνεις να ζυγίσεις πεπονάκια και σύκα Ορμύλιας), ξενύχτια στο «Μώλο» και στο «Πλωτόν», απογευματόβραδα στο «Ελάδια», το ωραιότερο μαγαζί του Μαρμαρά, αεράτο, με τυριά Ιερισσού, κρασιά ευκολόπιοτα και ψαγμένα, παστράμι, λαδάκια, ταχίνι, και παιδιά χαμογελαστά που γουστάρουν το μαγαζί τους.
Μέρες και νύχτες στην «Πλαζ» και στο «Blue», καινούργιοι φίλοι, φίλοι που δίνουμε πάντα ραντεβού σε θάλασσες βαθιές, αιώνιες λιακάδες όσο κι αν βρέχει.
Ο κυρ-Ηλίας και τα γεμιστά του.
«Ελάδια», το ωραιότερο μαγαζί του Μαρμαρά.
Υ.Γ.1: Στον κολλητό μου Βασίλη και σε όλα τα παιδιά της «Πλαζ».
Υ.Γ.2: Ένα μιξ με τραγούδια για το φετινό καλοκαίρι.
17°
